Μνήμες από την 24ης Ιουλίου 1974

24η Ιουλίου 1974: Παιδάκι ήμουν τότε… όταν αποκαταστάθηκε η Δημοκρατία στον τόπο που γεννήθηκε!
Χθες βραδάκι ξύπνησαν μνήμες (κάθε χρόνο μου συμβαίνει αυτό)… μέσα μου.
23 Ιουλίου 1974, Αίγιο, παραλία Αγ. Νικολάου… παίζω το απόγευμα στην ακροθαλασσιά, όταν βλέπω να κατεβαίνει γρήγορα από το στενάκι του εργοστασίου του ο Γιώργος ο Τρίψας όλο χαρά : Ετρεχε να αναγγείλει σε κάποιον το μεγάλο νέο! Μόλις βγήκε στον παραλιακό δρόμο, ο πρώτος που συνάντησε ήμουν εγώ: «Γιαννάκη μου – μου είπε με πλατύ χαμόγελο που το θυμάμαι λες και είναι τώρα – έπεσε η Χούντα και έρχεται από το Παρίσι ο Καραμανλής!».
Λίγες μέρες πριν, άρον-άρον είχα φύγει, μαζί με άλλα παιδιά, από κατασκήνωση στη Ρίζα Ναυπακτίας, όταν μπήκαν οι Τούρκοι στην Κύπρο (ακόμα θυμάμαι να… βουίζουν τα αεροπλάνα που σηκώθηκαν από τον Αραξο εκείνο το πρωινό της 20ης Ιουλίου) και μπορούσα να εκτιμήσω τη σοβαρότητα των λεγομένων του κ. Γιώργου. Παράτησα τα… χαλίκια και τ’ απογευματινό μπανάκι και έτρεξα να ξυπνήσω τους δικούς μου για να αναγγείλω… κι εγώ με τη σειρά μου αυτό το σπουδαίο νέο!
Τις επόμενες ώρες, και τη νύχτα – 24 Ιουλίου πια – ο κόσμος χαιρόταν για τη λήξη της επτάχρονης δικτατορίας, με επίκεντρο το αεροδρόμιο του Ελληνικού.
Το βράδυ ο Καραμανλής απευθύνθηκε στις Ελληνίδες – πρώτα προσφώνησε τις γυναίκες, με… γαλατική ευγένεια πια – και στους Ελληνες με συνετά πολύ λόγια για την επελθούσα Μεταπολίτευση, κι εγώ κρεμάστηκα από την μάντρα του γείτονα για να τον δω στην τηλεόραση, καθώς λίγο πριν μόνον τη χαρακτηριστική φωνή του άκουγα από την αυλή…
Αυτή τη φωνή ενός μεγάλου ηγέτη, που τους επόμενους, δύσκολους μήνες στερέωσε την Δημοκρατία στην Ελλάδα μας, μέσα από εθνικούς κινδύνους και με χαίνουσα την πληγή της Κύπρου μας. Τα χρόνια έτρεξαν, έτρεξαν σα νεράκι και η Δημοκρατία της Μεταπολίτευσης έφτασε σήμερα να γίνει 45άρα!
Ολοι μεγαλώσαμε στη χώρα μας, με την ένδοξη δημοκρατική παράδοση, κι ο μικρός Γιαννάκης και ο κ. Γιώργος. Τον είδα χτες να κάθεται στο κέντρο του Αιγίου… στα 90 πια, δηλαδή με τα διπλάσια χρόνια της «Δημοκρατίας» στην… πλάτη του, και να πίνει σκεπτικός τον καφέ του. Ξέχασα όμως να τον ρωτήσω – έτσι σοφός που είναι – εάν όλα αυτά τα χρόνια, τα 45, δικαιώθηκε απολύτως το πλατύ χαμόγελο του 1974…
Φεύγοντας αργότερα για το απογευματινό μου μπάνιο, στο ίδιο, σχεδόν, σημείο με εκείνο του 1974, έδωσα εγώ, ο κατά πολύ νεότερός του, μιαν… απάντηση : Υπήρξαν και καλές και κακές φάσεις!
Ισως όμως τώρα αρχίζει μια νέα «Μεταπολίτευση»…
*Ο Γιάννης Σ. Μεντζελόπουλος είναι δικηγόρος.