Η πολιτική αλλαγή του Ιουλίου μάλλον περιέπλεξε τα πράγματα στα δημοτικά. Είχε τονιστεί προεκλογικά, από αρκετές δημοτικές παρατάξεις, ότι μεγάλο μέρος των πεπραγμένων της προηγούμενης δημαρχιακής περιόδου στην ουσία αποτελούσε τμήμα της εθνικής πολιτικής που παρουσιαζόταν, εντέχνως, ως κατάκτηση των αγώνων της δημοτικής αρχής.
Τα Κέντρα Κοινότητας, η παραχώρηση της πρώην λιμενικής ζώνης, η εξόφληση των χρεών των δημοτικών οργανισμών, είναι μερικά παραδείγματα που δεν επιδέχονται αμφισβήτησης, όχι λόγω πολιτικής εκτίμησης αλλά γιατί πολύ απλά συνέβησαν και σε άλλους Δήμους που δεν είχαν δημοτική αρχή που πρόσκειται στο ΚΚΕ.
Η δημοτική αρχή επί τέσσερα χρόνια είχε το περιθώριο να αναπτύσσει μια ανέξοδη ρητορική καταγγελίας και «ανυπακοής», που καλυπτόταν, όμως, από πρωτοβουλίες και ενέργειες της κυβέρνησης. Ας μην ξεχνάμε ότι η αθώωση του Δημάρχου Πατρέων κ. Πελετίδη, τόσο στο θέμα της μη συμμόρφωσης με τη διαδικασία της αξιολόγησης των υπαλλήλων όσο και στο ζήτημα της μη διευκόλυνσης της Χρυσής Αυγής, στηρίχτηκε σε νομοθετικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης Σύριζα.
Το δίλημμα, πλέον, που αντιμετωπίζει η δημοτική αρχή, παρά τις πρόσφατες εξαγγελίες αλλαγής του Κλεισθένη με σκοπό την ενίσχυση των μειοψηφικών δημοτικών αρχών, όπως αυτή του κ. Πελετίδη, είναι εάν θα συνεχίσει να συμπεριφέρεται ως δημοτική αρχή του ΚΚΕ με τον κίνδυνο της πολιτικής περιθωριοποίησης ή εάν θα προσπαθήσει να συνδράμει στα κοινωνικά μέτωπα που εκ των πραγμάτων θα δημιουργήσει η εφαρμογή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών της νέας κυβέρνησης.
Υπάρχει ένας ακόμα μεγαλύτερος κίνδυνος. Η αναποτελεσματικότητα. Οχι μόνο η πιθανότητα να μην καταφέρει η δημοτική αρχή να εγγράψει στα έργα της την υλοποίηση ή τη διεύρυνση των κατακτήσεων που επιτεύχθηκαν την τελευταία τετραετία, όπως για παράδειγμα την υπογειοποίηση του τρένου στο ιστορικό κέντρο και τη σύνδεσή του με το νέο λιμάνι, την παραχώρηση του πρώην σκουπιδότοπου στο Ρηγανόκαμπο, τη λειτουργία του φράγματος Πείρου-Παραπείρου χωρίς τη συμμετοχή ιδιώτη, αλλά η, έστω και ελάχιστη αλλά υπαρκτή, πιθανότητα να χάσει τα «κεκτημένα».
Μιλάμε για δημοτικές υπηρεσίες που έχουν επανειλημμένα μπει στο στόχαστρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, όπως η αποκομιδή των απορριμμάτων και ο ηλεκτροφωτισμός, η συντήρηση του πράσινου και η παιδική μέριμνα, αλλά και θεσμικές αλλαγές που θα οξύνουν τα προβλήματα χρηματοδότησης του Δήμου, όπως η είσπραξη του ΕΝΦΙΑ από τον Δήμο και η κατάργηση της τακτικής χρηματοδότησης από τον κρατικό προϋπολογισμό.
Σε μια τέτοια περίπτωση, η δημοτική αρχή είτε θα αναζητήσει πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, τις οποίες συστηματικά απαξίωνε όλο το προηγούμενο διάστημα, είτε θα δραπετεύσει πολιτικά με την απώλεια και του τελευταίου Δήμου της χώρας με κομματικό πρόσημο του ΚΚΕ. Ο χειρισμός του πρόσφατου ζητήματος της κατάργησης της Νομικής σχολής στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, με τον οποίο καταγγέλλεται η ενέργεια της νέας κυβέρνησης αλλά και το μέτωπο των κοινωνικών και πολιτικών φορέων που αντιτίθεται σε αυτήν, είναι ενδεικτικό της πολιτικής στάσης που θα κρατήσει τα επόμενα τέσσερα χρόνια.
Είμαστε μόνο λίγες ημέρες πριν την ανάληψη καθηκόντων του νέου δημοτικού συμβουλίου αλλά νομίζω είναι η κατάλληλη στιγμή να θυμίσουμε στον κ. Πελετίδη τη λαϊκή ρήση «άγιος που δεν θαυματουργεί, μηδέ δοξολογιέται».
Του ΓΙΑΝΝΗ ΛΑΜΠΡΟΥ *
* Ο Γιάννης Λάμπρου είναι μέλος του Συντονιστικού της παράταξης ΩΡΑ Πατρών.
