Αυτό που ήταν πάντα εξαιρετικά ενδιαφέρον με τον Ηλία Λογοθέτη, ήταν ότι δημιουργούσε σε όλους εμάς την αίσθηση μιας «συμμετρικής απειθαρχίας» στον τρόπο που προσέγγιζε την τέχνη του. Μια πολυρυθμική προσωπικότητα ,μια ιδιαίτερη υποκριτική ευφυΐα ίσως και φαινομενικά αντιφατική: από τη μία ο σεβασμός του στην αυστηρότητα των λέξεων και από την άλλη η ικανότητα των αυτοσχεδιασμών του , μπορούσαν να εκτρέψουν τις συντεταγμένες των πιο τετράγωνων κειμένων. Ταλέντο που κάποιοι ελάχιστοι κατέχουν .
Είχε ένα προφίλ διανοούμενου πέρα από εύκολες κατηγοριοποιήσεις. Ήταν ένας λόγιος με άτακτο βλέμμα, ένας αστείος, ευφάνταστος και σπάνιος βιβλιόφιλος.
Η ιστορία του Ηλία Λογοθέτη, που ξεκινά στην Λευκάδα και έχει ενδιάμεσους σταθμούς την Όπερα , το θέατρο Κουν , την Βαβύλωνία, το «Αµάρτηµα της µητρός µου», τον Γιάννη Χρήστου , τον Σπούνερ από τη «Νεκρή ζώνη» του Πίντερ, τον Θόδωρο Αγγελόπουλο, το «Μόνον της Ζωής μου Ταξείδιον» , τον Καρυωτάκη και αυτή την συγκλονιστική απαγγελία των ποιημάτων του- σαν βαθιά συνομιλία με τον ποιητή-τον μεγάλο του έρωτα και συνοδοιπόρο του, την Μαρία Ζαχαρή, τον γιο του σπουδαίο επίσης ηθοποιό Αλέξανδρο Λογοθέτη, αυτή η ιστορία από σήμερα μπαίνει στο βιβλίο των μεγάλων καλλιτεχνών αυτού του τόπου.
Η μνήμη του αιώνια .
ΔΗΛΩΣΗ ΣΙΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΏΛΕΙΑ ΤΟΥ ΗΛΙΑ ΛΟΓΟΘΕΤΗ
