Την τελευταία του πνοή άφησε το πρωί της Τρίτης (06/02) ο Βαγγέλης Ρωχάμης, ο οποίος νοσηλευόταν με σοβαρά προβλήματα υγείας στο νοσοκομείο της Χαλκίδας στη Χαλκίδα.
Πολλά πράγματα μπορεί να πει κανείς για τον Έλληνα «Ρομπέν των φτωχών». Ένα από τα πιο ξακουστά αφορά την ικανότητα του να δραπετεύει από τη φυλακή και να κοροϊδεύει μες στα μούτρα της την ελληνική αστυνομία.
Συνολικά, ο Ρωχάμης κατάφερε να αποδράσει δέκα φορές από τις φυλακές Κορυδαλλού, Χαλκίδας, Κέρκυρας και Αλικαρνασσού. Οι αποδράσεις και στη συνέχεια το «κρυφτό» με τις αρχές πραγματοποιούταν με τη βοήθεια φίλων και συνεργών του.
Η τελευταία του συνέντευξη ήταν δεκαέξι χρόνια μετά την αποφυλάκισή στο «Βράδυ» με τον Πέτρο Κωστόπουλο. Εκεί ο μπον βιβέρ της φυλακής είχε αποκαλύψει πως συνέβη μια από τις πιο επικές αποδράσεις του. Αυτή από τις φυαλκές Κορυδαλλού το 1986.
«Στον Κορυδαλλό, για να φύγεις από τον χώρο που είμαστε οι κρατούμενοι και να πας στο χώρο του επισκεπτηρίου είναι πολλές πόρτες. Είναι δέκα πόρτες! Χρειάζονται πολλά κλειδιά για να τις ανοίξεις όλες.
Όταν περνάγαμε από την γραμματεία, όλα τα κλειδιά ήταν κρεμασμένα σε ένα ταμπλό. Όταν τα είδα για πρώτη φορά, φρόντισα να έχω ένα κομμάτι πλαστελίνης σε ένα ταβλάκι. Όταν πέρναγα απο εκεί, είχα δέκα λεπτά μέχρι να έρθει η σειρά μου. Έπαιρνα ένα κλειδί, το έβαζα πάνω στην πλαστελίνη και έκανα τη δουλειά μου.
Έκανα και δέκα μήνες για να πάρω όλα τα κλειδιά που χρειαζόντουσαν. Έδινα την πλαστελίνη έξω και μου φτιάχνανε τα κλειδιά. Όλο αυτό, όμως, ήθελε υπομονή…Τις δύο τελευταίες τις άνοιξαν μόνοι τους, από εκεί που έφευγαν οι δικηγόροι, γιατί έτσι έφυγα. Είχα ντυθεί σαν δικηγόρος.
Μέχρι να περάσω από μια διαδρομή, είχα φορέσει μια περούκα και ένα κουστούμι,κρατούσα και το samsonite και έτσι την «κοπάνησα». Υπήρχε και μια μικρή βοήθεια. Μου είχαν ανοίξει μια πόρτα πριν την κεντρική. Εκείνη την πόρτα την είχα βρει ανοιχτή. Κάποιος φίλος που με συμπαθούσε, μου είχε πει: “Αυτή την πόρτα θα στην κάνω δώρο εγώ”» είχε περιγράψει.
Ο κόσμος τον αγαπούσε και τον έκρυβε
Ο Βαγγέλης Ρωχάμης ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στον ελληνικό λαό. Ο Έλληνας μετρ των αποδράσεων είχε αποκτήσει μεγάλα λαϊκά ερείσματα. Το συλλογικό φαντασιακό τον έβλεπε ως έναν πράο και ειρηνικό ληστή που βοηθούσε όποιον είχε ανάγκη. Χαρακτηριστικό ήταν το περιστατικό στα μέσα της δεκαετίας του ’80, οπότε η αστυνομία τον αναζητούσε με συντονισμένη επιχείρηση μεγάλης κλίμακας και ο Ρωχάμης διασκέδαζε ανυποψίαστος σε νυχτερινό κέντρο. Όταν «έσκασε» η αστυνομία μέσα στο μαγαζί, οι θαμώνες τον έκρυψαν και δεν τον κατέδωσαν.
