Ο Μπράντλεϊ Κούπερ πήρε πολύ στα σοβαρά την τελευταία του σκηνοθετική δουλειά στο «Maestro», επιβάλλοντας μάλιστα έναν αυστηρό κανόνα, που δεν συναντάται συχνά στα κινηματογραφικά πλατό.
Η ταινία στην οποία ο ηθοποιός είναι και ο πρωταγωνιστής, είναι ένα βιογραφικό δράμα βασισμένο στη ζωή του συνθέτη Λέοναρντ Μπερνστάιν και της συζύγου του, Φελίσια Μοντεαλέγκρε. Πρόκειται για μια ιστορία αγάπης που παρουσιάζει την περίπλοκη, μακροχρόνια σχέση του θρύλου της μουσικής, με τη σύζυγό του.
Το φιλμ του Netflix έχει συγκεντρώσει ανάμεικτες κριτικές, ωστόσο στα φετινά BAFTA είναι υποψήφιο για 7 βραβεία.
O Κούπερ την περίοδο που γινόντουσαν τα γυρίσματα του «Maestro», είχε αποκαλύψει σε μία συνέντευξη στο Variety, την αυστηρή πολιτική που εφάρμοσε στο πλατό. Πιο συγκεκριμένα, ο ηθοποιός και σκηνοθέτης, δεν άφηνε στο γύρισμα να υπάρχουν… καρέκλες. Όπως είπε: «Δεν υπάρχουν καρέκλες. Πάντα μισούσα τις καρέκλες στα σετ, η ενέργειά σου πέφτει στο λεπτό όταν κάθεσαι σε μια καρέκλα».
Ο Μπράντλεϊ Κούπερ δεν είναι ο μόνος που δεν θέλει καρέκλες στο πλατό, αφού αρκετοί γνωστοί σκηνοθέτες προτιμούν να περιορίζουν στο ελάχιστο τις θέσεις που μπορεί να καθίσει κάποιος κατά τη διάρκεια του γυρίσματος.
Η Αν Χάθαγουεϊ είπε κάποτε ότι ο Κρίστοφερ Νόλαν «δεν επιτρέπει καρέκλες», αν και αργότερα ο εκπρόσωπός του έσπευσε να πει ότι υπήρχαν θέσεις για το καστ και το συνεργείο, για να κάτσουν όταν χρειαστούν. Αυτό που έχει απαγορεύσει όμως ο Νόλαν, όπως και πολλοί άλλοι σκηνοθέτες, είναι να έχει τηλέφωνα στο πλατό.
Ο κανόνας του Κούπερ που απαιτεί να μην υπάρχουν καρέκλες, δεν έλαβε και την καλύτερη αντίδραση στο Twitter. Πολλοί υποστήριξαν σε σχόλια ότι «κάθε άτομο στο γύρισμα πρέπει να έχει μια προβλεπόμενη καρέκλα», επειδή εργάζονται πολλές ώρες και μέρες και όλοι χρειάζονται την ευκαιρία να καθίσουν.
Κάποιος άλλος έγραψε ότι «παίρνεις την καλύτερη δουλειά από τους ανθρώπους όταν αισθάνονται ασφαλείς και ικανοποιούνται οι ανάγκες τους», ενώ ένας τρίτος έγραψε ότι «δεν παίρνεις το επιθυμητό αποτέλεσμα από κάποιον που στέκεται όρθιος για 14 ώρες».
Η ιδέα για την ταινία με θέμα τη ζωή του Μπέρνσταϊν και η άποψη της οικογένειάς του
Η ιδέα για μια ταινία που εξετάζει τη ζωή του Μπέρνσταϊν ξεκίνησε το 2008 από τους παραγωγούς Φρεντ Μπέρνερ και Άμι Ντέρνινγκ. Αρχικά, η σεναριακή συνεργασία με τον Τζος Σίνγκερ οδήγησε στον Στίβεν Σπίλμπεργκ, αλλά αυτός δεν μπόρεσε να σκηνοθετήσει λόγω υποχρεώσεων. Ο Μπραντλεϊ Κούπερ παρενέβη και προσέφερε να σκηνοθετήσει, εντυπωσιάζοντας τον Σπίλμπεργκ με τον σκηνοθετικό του ύφος. Ακολούθησε η επικοινωνία με τον Σίνγκερ για τη συγγραφή του σεναρίου, με τη συνεργασία να αποδειχθεί επιτυχημένη και να επικεντρωθεί στην πολυπλοκότητα του γάμου και τις πολλαπλές μορφές του έρωτα.
Η εύρεση της κατάλληλης ηθοποιού για τον ρόλο της Φελίσια Μοντεαλέγκρε ήταν το επόμενο βήμα στο να δημιουργηθεί η ταινία, και ο Μπράντλεϊ Κούπερ επέλεξε την Κάρι Μάλιγκαν. Η φιλία τους βοήθησε στην εύκολη συνεργασία, και η Μάλιγκαν εντυπωσιάστηκε από το σενάριο και τον ρόλο της Φελίσια. Ταξίδεψε μάλιστα στη Χιλή για να συναντήσει την οικογένεια της Φελίσια και να μάθει για τη ζωή της. Η συνεργασία των δύο ηθοποιών απαιτούσε αφοσίωση, με σεμινάρια που τους βοήθησαν να εμβαθύνουν στη σχέση του ζευγαριού. Οι μεταμορφώσεις τους ενθουσίασαν την οικογένεια Μπέρνσταϊν, με τον Κούπερ να ελπίζει ότι οι θεατές θα ταυτιστούν με την αξέχαστη φιγούρα του Λένι και θα αναθεωρήσουν την αντίληψή τους για τις σχέσεις και τον γάμο.
