Έχουν ειπωθεί όλα τα επιχειρήματα από την Νέα Αριστερά, από όλα σχεδόν τα κόμματα της Αντιπολίτευσης. Η Κυβέρνηση δεν ακούει τίποτα, οι Βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας τίποτα. Δεν θα επανέλθω στα ίδια επιχειρήματα.
Θα ξεκινήσω από ένα πράγμα που για μένα αποτελεί την ουσία της πολιτικής της Κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, της δεξιάς πολιτικής, θα έλεγα. «Πολυδύναμος εκσυγχρονισμός» ήταν η αναγγελία του Πρωθυπουργού από αυτό το Βήμα στις Προγραμματικές Δηλώσεις μετά τις εκλογές του Ιουνίου του 2023. Έφτιαξε και το ιστορικό τόξο, στο οποίο ενέταξε και τον εαυτό του.
Τι είδους πολυδύναμος εκσυγχρονισμός είναι αυτός, όπως τον βλέπουμε και σήμερα με το φορολογικό νομοσχέδιο, όπως τον είδαμε και στην προηγούμενη κυβερνητική θητεία της Νέας Δημοκρατίας, όπως τον είδαμε και στα προηγούμενα χρόνια της κρίσης; Ένας εκσυγχρονισμός που έχει γίνει από τη Δεξιά πολλές φορές σε αυτήν τη χώρα, ο οποίος είναι βαθιά ταξικός και βαθιά ιδεολογικός, με ιδεολογικό πρόσημο και, όπως είπε ο Ευκλείδης Τσακαλώτος, είναι παλαιά συνταγή και επειδή ήταν «επιτυχημένη», έρχεται και επανέρχεται.
Πού βασίζεται; Βασίζεται σε ένα πράγμα πάντα: ο εχθρός. Υπάρχει κάποιος εχθρός στον οποίο οφείλονται τα πάντα. Η αποτυχία της Κυβέρνησης, η αποτυχία μεταρρυθμίσεων κ.λπ. πάντα έχει έναν θύτη, είναι ο εχθρός, πάντα ο ένας εναντίον του άλλου, αυτό που ονομάζουμε κοινωνικός αυτοματισμός, αλλά είναι κάτι πιο βαθύ.
Στην περίοδο της μεγάλης κρίσης η Νέα Δημοκρατία και ο κ. Μητσοτάκης ως Υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης είχε ανακαλύψει τον «μεγάλο» εχθρό. Ποιος ήταν; Οι δημόσιοι υπάλληλοι. Υπάρχει ένας μύθος ο οποίος φαίνεται να έχει αληθοφάνεια και δεν βασίζεται ποτέ και πουθενά. Είναι εύκολο, όμως, πάρα πολύ εύκολο να περάσει και να έχει επιδραστικότητα στην κοινωνία. Ποιος ήταν τότε λοιπόν; Ότι έχουμε έναν πολύ μεγάλο, διογκωμένο δημόσιο τομέα, με πάρα πολλούς υπαλλήλους οι οποίοι κατά τεκμήριο και επειδή είναι πολλοί είναι και τεμπέληδες. Κανένα στοιχείο, κανένα απολύτως στοιχείο σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν επιβεβαίωνε αυτόν τον μύθο. Μία κοινωνία όμως κατασπαραγμένη από την οικονομική κρίση ήταν εύκολο ή η Κυβέρνηση τότε θεωρούσε ότι ήταν πολύ εύκολο να το αποδεχτεί.
Στη συνέχεια, στην προηγούμενη κυβερνητική θητεία, ποιοι ήταν οι εχθροί; Εχθροί ήταν οι συνδικαλιστές και οι συνδικαλιστικοί φορείς, εχθροί ήταν στα πανεπιστήμια, εχθροί ήταν αυτοί που διαδηλώνουν, εχθροί ήταν οι πάντες, οι οποίοι δεν είναι στο σχήμα του νόμου και της τάξης. Εύκολα πράγματα, τα οποία επιτρέπουν σε μία Νέα Δημοκρατία να φτιάξει και να εμπεδώσει ηγεμονία. Αυτό βέβαια είχε στόχο πάντα ένα πράγμα. Δεν ήταν έτσι απλώς για να εφαρμόσει μία πολιτική. Είναι αυτή η βαθιά ταξική και ιδεολογική κατεύθυνση αυτής της Κυβέρνησης να μην υπάρχει συνδικαλισμός, άρα εργασιακά δικαιώματα κ.λπ., γιατί προχωρούσε σε μία άλλη φάση. Αυτός είναι ο πολυδύναμος εκσυγχρονισμός.
Και ερχόμαστε στο σήμερα. Ενώ τίποτα προεκλογικά δεν προϊδέαζε για μία τέτοια επίθεση, ίσα ίσα -είπε πολύ ωραία τα παραδείγματα και ο κ. Δουδωνής και οι άλλοι Βουλευτές και από τον ΣΥΡΙΖΑ και από τη Νέα Αριστερά και οι πάντες- ξαφνικά έρχεται πάλι στο όνομα του εκσυγχρονισμού ο εχθρός. Ποιος είναι ο εχθρός αυτήν τη φορά; Οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αυτοαπασχολούμενοι. Ξαφνικά η Νέα Δημοκρατία ανακάλυψε μία εκτεταμένη φοροδιαφυγή η οποία οφείλεται αποκλειστικά σε αυτούς. Και επειδή βεβαίως οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δεν μπορούν να φοροδιαφύγουν και πληρώνουν κανονικά τη φορολογία τους, τι λέει; Αυτοί είναι οι εχθροί, σε αυτούς οφείλεται το ότι δεν έχει έσοδα το κράτος, αυτοί είναι που δεν επιτρέπουν και σε εσάς να αναπτυχθείτε και πάει λέγοντας: δεν έχουμε σχολεία, δεν έχουμε νοσοκομεία κ.λπ.
Πιάνει στοιχεία, λοιπόν, όπως θέλει και τα χρησιμοποιεί όπως θέλει. Αυτό είναι το χειρότερο για μένα. Έτσι φτιάχνεται το πλαίσιο, η μορφή του εχθρού. Μας λέει, λοιπόν, ότι το 71% των ελευθέρων επαγγελματιών και αυτοαπασχολουμένων δεν πληρώνουν. Έχει ονοματιστεί ο εχθρός. Άρα τι θα κάνω για να τους πιάσω, για να πιάσω τη φοροδιαφυγή; Θα βάλω ένα οριζόντιο μέτρο επί δικαίους και αδίκους. Αυτό το οριζόντιο μέτρο -προσέξτε- δεν πλήττει αυτούς με τα υψηλά εισοδήματα, αλλά ίσα ίσα, όπως ειπώθηκε από πολλούς και πολλές συναδέλφους και συναδέλφισσες, πλήττει κατ’ εξοχήν αυτούς που έχουν χαμηλά ή μικρά ή μεσαία εισοδήματα. Οι άλλοι με μία περαίωση έχουν ξεμπερδέψει. Τα έχουμε ζήσει πολλές φορές με τις περαιώσεις. Οριζόντια και γεωγραφικά και μέσα στον ίδιο κλάδο κ.λπ. και τελείωσε.
Μας είπε χθες ο Πρωθυπουργός ότι «εγώ αναλαμβάνω το πολιτικό κόστος». Το ξέρουμε. Από πού θα αναλάβει κάποιος, μία πολιτική δύναμη, μία κυβέρνηση το πολιτικό κόστος; Από εκεί που μπορεί να το σηκώσει. Αυτό δείχνει και τον ταξικό της προσανατολισμό. Αντί, λοιπόν, σε συζήτηση με τους φορείς, μετά από οικονομική κρίση, μετά από πανδημία κ.λπ., να έχουμε τη διαμόρφωση και βάσει της επιταγής του Συντάγματος, όπως μας είπε ο ίδιος ο Υπουργός, ο κ. Χατζηδάκης, με όλα τα εργαλεία της ψηφιακής εποχής που διαθέτουμε, ενός δίκαιου φορολογικού συστήματος ανάλογα με τη φοροδοτική ικανότητα των προσώπων, αφήνουμε στο απυρόβλητο πολλούς με πολλά και πολύ υψηλά εισοδήματα και πάμε να εξαφανίσουμε τα μικρά και μεσαία στρώματα. Γιατί ο απώτερος στόχος είναι αυτός.
Θα κλείσω λέγοντας μία κουβέντα: Οι αυτοαπασχολούμενοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες σε μεγάλο βαθμό έδειξαν ανθεκτικότητα και επινοητικότητα την περίοδο της μεγάλης οικονομικής κρίσης. Αυτά τα δέντρα με τις ρίζες μιας κοινωνίας δεν πας να τα ξεριζώσεις. Αν πας να τα ξεριζώσεις, θέλεις μια άλλη κοινωνία, θέλεις μια άλλη οικονομία, θέλεις μια εντελώς άλλη Ελλάδα. Παίρνετε την ευθύνη, κύριε Θεοχάρη.
