Η ακτινογραφία των κοινών που “ψάχνει” ο ΣΥΡΙΖΑ και η “στρατηγική” φθοράς

Της Νίκης Ζορμπά

Έχει αναθαρρήσει τις τελευταίες εβδομάδες ο ΣΥΡΙΖΑ, αντιπολιτευτικά; Το δίχως άλλο, ναι. Ήγγικεν η ώρα την οποία προέβλεπε το κόμμα από τον περασμένο Μάρτιο ότι θα φθάσει αναπόδραστα, ιδιαίτερα μετά το πρώτο lockdown, καθώς θα αρχίσει να συσσωρεύεται η ανησυχία για την οικονομική επιβίωση επαγγελματιών και πολιτών. Έφτασε η ώρα εν πάση περιπτώσει που ιδιαίτερα μεσούσης της πανδημίας, η κυβέρνηση περνά από τον μήνα του μέλιτος – παρά την αδιαφιλονίκητη κυριαρχία της- σε πιεστικές για την ίδια συνθήκες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ για την ώρα μοιάζει να έχει αποδεχθεί ότι την όποια δυσαρέσκεια για την Κυβέρνηση, δεν την καρπώνεται ο ίδιος .

Ξανασυστήνεται

Σε αυτή την φάση τουλάχιστον δημοσκοπική “θεραπεία” άλλη Κουμουνδούρου δεν μπορεί να δοκιμάσει από την ολομέτωπη και ασφυκτική πίεση στην Κυβέρνηση εφ όλης της πολιτικής δραστηριότητας, προφανώς με επίκεντρο την πανδημία και τις πληγές που αφήνει.

Η κύρια στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ και του Αλέξη Τσίπρα σε αυτή την φάση τουλάχιστον- έχοντας πάντα στους υπολογισμούς του ότι ο πρωθυπουργός ενδεχομένως να διατηρεί στη σκέψη του το σενάριο των πρόωρων εκλογών για να κάψει την απλή αναλογική, όταν λήξει η υγειονομική περιπέτεια- είναι να αποκαταστήσει διαρραγείσες σχέσεις με κοινά που απώλεσε κατά την διάρκεια της διακυβέρνησής του.

Αξιοποιώντας κοινώς τις φθορές στην κυβερνητική βιτρίνα, να “ξανασυστηθεί” σε άλλα κοινά, π.χ τους “νοικοκυραίους” που δεν είναι από “χέρι” χαμένοι, “ορκισμένοι” δηλαδή παραδοσιακά στην κεντροδεξιά.

Επιχειρήσεις

Να ρίξει “δίχτυ” στην επιχειρηματικότητα επιχειρεί ο ΣΥΡΙΖΑ να απλώσει από την αρχή της ήττας του στις εθνικές εκλογές. Ήταν σαφές ήδη από την πρώτη απεύθυνσή του στους παραγωγικούς φορείς της Θεσσαλονίκης, ως αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης, τον Σεπτέμβριο του 2019.

Οι αυξημένες οικονομικές απαιτήσεις που γέννησε η Πανδημία σε επιχειρήσεις και εργαζομένους βέβαια, διευκολύνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να συμπυκνώσει τις προτάσεις του δίνοντας σήμα “καθαρό” εκεί όπου στοχεύει.

Ο κ. Τσίπρας, από βήματος Βουλής τις προάλλες, ζήτησε από την Κυβέρνηση να επωμιστεί το Κράτος την εκ του νόμου υποχρέωση των εργοδοτών να καταβάλουν δωρο χριστουγέννων τον Δεκέμβριο στους εργαζομένους τους.

Η “σπονδή” ΣΥΡΙΖΑ στους επαγγελματίες και τους Πολίτες έχει και άλλα σκέλη:

1. Έκτακτη επιδότηση για κάθε Οικογένεια: 400 ευρώ για το πρώτο ενήλικο μέλος, συν 200 για το δεύτερο, συν 100 για το κάθε παιδί, όπως το διατύπωσε η τομεάρχης Οικονομικών Έφη Αχτσιόγλου

2. Στοχευμένα κλαδικά προγράμματα μη επιστρεπτέας ενίσχυσης αρχής γενομένης από την βαριά πληττόμενη εστίαση, ως ζήτησε ο τομεάρχης Ανάπτυξης, Αλέξης Χαρίτσης, επικαλούμενος και την ΕΚΤ: “Η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει κάνει έκκληση προς όλες τις κυβέρνησης να ενισχύσουν άμεσα με ρευστότητα τις επιχειρήσεις είπε, μιλώντας για απώλεια τζίρου τον Νοέμβριο ύψους 5 δις από τις επιχειρήσεις.

Όσο δε η Κυβέρνηση, προβαίνει σε νέες έκτακτες ενισχύσεις, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα εκλαμβάνει τις προτάσεις του ως “δικαίωση” αποκρούοντας τις αιτιάσεις για “λεφτόδεντρα”.

Φλερτ με νεολαία

Σε μια κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ προ πανδημίας, όταν βρισκόταν ακόμη το κόμμα σε εσωτερικά παιχνίδια ισχύος που πήραν αναβολή λόγω της χρονικής μετάθεσης του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ, ο Νίκος Φίλης , είχε πει “συνθηματικά” : Παίρνεις τη νεολαία, παίρνεις τις εκλογες. Χάνεις τη νεολαία, τις χάνεις.

Στο προνομιακό για τον ΣΥΡΙΖΑ ούτως ή άλλως πεδίο των νέων ψηφοφόρων, η Κουμουνδούρου αξιοποιεί ό,τι περιθώριο αφήνει η κυβερνητική πολιτική για να “συσφίξει” έτι περαιτέρω τους δεσμούς της.

Η αναφορά του πρωθυπουργού από το βήμα της Βουλής πως “η βασική εστία διασποράς του ιού ήταν η διασκέδαση των νέων ανθρώπων”, ενθουσίασε τον ΣΥΡΙΖΑ, δίνοντας λαβή πολιτικής αξιοποίησής της.

Ήδη ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Νάσος Ηλιόπουλος, φρόντισε με δηλώσεις του να κρατήσει “ζεστή” την πρωθυπουργική αναφορά μιλώντας για “τεράστιο φάουλ του πρωθυπουργού το επιχείρημα του ‘εσωτερικού εχθρού’ που πήγε να στήσει απέναντι στους νέους ανθρώπους, χωρίς, μάλιστα, στοιχεία που να το τεκμηριώνουν”.

Ο πήχης των προσδοκιών αυτή τη στιγμή για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι εξ αντικειμένου χαμηλός: Να ηγηθεί το κόμμα σε οργανωμένες κινηματικές δράσεις “ξεσηκώνοντας” κύμα αντικυβερνητικών αντιδράσεων, δεν έχει την δυνατότητα αφού είναι αποψιλωμένο από κοινωνικές αναφορές. Προσπαθεί τουλάχιστον να συντονίσει τα βήματά του με τα αιτήματα που ήδη διατυπώνουν κοινωνικές και επαγγελματικές ομάδες.