Δύσκολες στιγμές περνάει η χώρα μας τις τελευταίες μέρες, όπου ο απειλητικός ιός χαρακτηρίστηκε επίσημα από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ως πανδημία.
Ο χαρακτηρισμός αυτός εδώθει θέλοντας να μας δείξει το μέγεθος της εξάπλωσης, αφού μέχρι στιγμής ο covid-19 έχει εντοπιστεί σε 114 χώρες με τους θανάτους να ξεπερνούν τους 4000.
Στα εν οίκω μας τώρα, ο εν λόγω ιός έχει επηρεάσει δραματικά τη ψυχολογία της κοινωνίας, με αποτέλεσμα ο κρατικός μηχανισμός να είναι σε εγρήγορση και οι πολίτες σε πανικό. Θεωρώντας αναγκαία την καραντίνα -κυρίως των ευπαθών ομάδων- το εμπόριο, η αγορά και γενικότερα η οικονομία της χώρας βρίσκονται σε μια καθοδική πορεία, προκαλώντας αμηχανία και ποικίλα προβλήματα.
Τα ποικίλα αυτα προβλήματα ζωτικής σημασίας, λειτουργούσαν ανέκαθεν ως βουτυρο στο ψωμί -και οχι καλοπροαίρετα σαν τον Κοπέρνικο- για αισχροκέρδεια.
Σε μια κακή οικονομία που πιάνει πάτο, σε μια φτωχη κοινωνία που προσπαθεί να εφαρμόσει την “ατομική ευθύνη” που της αρμόζει μέσω πρόληψης και ενημέρωσης, κάποιοι ευνοημένοι καλοθελητές λειτουργούν “εκβιαστικά” πολλαπλασιάζοντας τη τιμή απαραιτητων αγαθών, κάνοντάς τα απρόσιτα στην επικείμενη κατάσταση.
Για του λόγου το αληθές παρατηρήθηκε, μια μάσκα (χειρουργικού τύπου) να αγγίζει το 1,5 ευρώ, ένα αντισηπτικό χεριών τα 10 ευρώ/φιαλίδιο, μια εξέταση Κορονοϊού σε ιδιωτικό νοσοκομείο τα 290 ευρώ!
Να υπενθυμίσω ότι τον Απρίλιο του ’41 το ψωμί κόστιζε 10 δραχμές, τον Σεπτέμβριο του ’44 153.000.000 δραχμές.
Με αυτό το (ίσως υπερβολικό) παράδειγμα, προσωπικά δεν εντοπίζω καμία διαφορά μπροστά στο μακρύ χέρι των καλοθελητών, όπου εκμεταλλευόμενοι την αγωνία του κοσμου, κάνουν απαραίτητα αγαθα απρόσιτα για το μέσο πορτοφόλι, παχαίνοντας το δικό τους.
Απαραίτητη λοιπόν η ατομική ευθύνη, πρέπει όμως να είναι και βιώσιμη.
Του Γιώργου Καριώτη
