Δεν είμαι κανένας «σημαντικός παράγοντας» του δημόσιου βίου, ούτε «ειδήμων επί παντώς επιστητού», μακριά από εμένα τέτοιες λογικές και νοοτροπίες.
Όμως ως ένας απλός (σκεπτόμενος θέλω να πιστεύω) Έλληνας πολίτης αλλά και άνθρωπος της επικοινωνίας, που αγαπά αυτόν τον τόπο, έχει προσπαθήσει επανειλημμένα να τον υπηρετήσει μέσα από θεσμοθετημένα από την Πολιτεία όργανα και διαθέτει μια στοιχειώδη γνώση της ιστορίας του, ας μου επιτραπεί να καταθέσω κάποιους προβληματισμούς που ξέρω καλά πως βασανίζουν πολλούς και πολλές σαν εμένα. Προβληματισμούς που μάλλον έγιναν πιο έντονοι μετά τα πρώτα δείγματα γραφής της επιτροπής που έχει, υπό την κα Αγγελοπούλου, αναλάβει το συντονισμό των δράσεων για το 2021, με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821. Δείγματα που μάλλον δεν …ενθουσίασαν τους περισσότερους!!! Προβληματισμούς που έχουν σαν αφετηρία το εάν έχουμε όντως συνειδητοποιήσει τι είναι ακριβώς αυτό που θα κληθούμε να τιμήσουμε το 2021.. Γιατί εάν δεν συμφωνήσουμε σε αυτό το βασικό ερώτημα (δύσκολο το βλέπω), δεν θα καταφέρουμε να συνεννοηθούμε για πολλοστή φορά σε αυτόν τον τόπο!!!
Σταθμό μοναδικό στην ιστορία μας αποτελεί το 1821, ορόσημο και αφετηρία είναι. Έντονες στη μνήμη οι κόντρες μας στα αμφιθέατρα και όχι μόνο με τους νεολαίους που ανήκαν στην αριστερά στα νιάτα μας, οι οποίοι πάσχιζαν να μας πείσουν πως η Εθνική Παλιγγενεσία δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια ακόμη «ταξική επανάσταση» απέναντι στους «έχοντες» της εποχής, με την εθνική της διάσταση εντελώς απούσα. Ήταν σαφές βέβαια πως ούτε οι ίδιοι δεν πίστευαν αυτά που έλεγαν, για αυτό και δεν κατάφεραν ποτέ να πείσουν την πλειοψηφία του ακροατηρίου στο οποίο απευθύνονταν. Εντελώς ανόητη επίσης και η άποψη που υποστηρίζει πως οι ραγιάδες Έλληνες «μια χαρά περνούσαν» επί Οθωμανικής κυριαρχίας, για αυτό για σχεδόν 400 χρόνια «κάθονταν φρόνιμα», η ιστορία άλλα λέει.
Πολλά τα παραδείγματα στους αιώνες της σκλαβιάς από εξεγέρσεις και ένοπλα κινήματα που κάθε φορά πνίγονταν στο αίμα, σε πολύ αίμα, από τους Οθωμανούς δυνάστες. Πολλές οι φορές που οι υπόδουλοι Έλληνες πήραν τα όπλα και προσέτρεξαν στο πλευρό οποιουδήποτε στεκόταν απέναντι στους Οθωμανούς (Βενετοί, Ρώσοι κλπ), με το τίμημα κάθε φορά να είναι εξαιρετικά βαρύ. Είναι σαφές η φλόγα της λευτεριάς μπορεί να μην βρήκε νωρίτερα πρόσφορο έδαφος για να φουντώσει, ποτέ όμως δεν έσβησε τελείως στην ψυχή του υπόδουλου Γένους. Βέβαια μπορεί το μορφωτικό επίπεδο των ανθρώπων τότε ή οι συνθήκες της εποχής να μην καθιστούσαν σαφή και ευδιάκριτη την έννοια της εθνικής ταυτότητας, ωστόσο στην καρδιά και την ψυχή των υπόδουλων Ελλήνων πάντα έμεινε ζωντανή η εθνική διαφοροποίηση από τους Τούρκους κατακτητές και η αναφορά σε ένα παρελθόν ένδοξο, ασαφής ίσως για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, αλλά υπαρκτή!!!
Αν λοιπόν θέλουμε να τιμήσουμε όπως του αξίζει αυτό το συγκλονιστικό για τους Έλληνες, την Ευρώπη της εποχής αλλά και την ανθρωπότητα ολόκληρη, γεγονός, οφείλουμε να συμφωνήσουμε στα βασικά χαρακτηριστικά του. Η Ελληνική Επανάσταση του 1821 ήταν η απεγνωσμένη, ένοπλη εξέγερση ενός λαού, ο οποίος έχοντας υπομείνει αιώνες σκληρής σκλαβιάς, διεκδικούσε το δικαίωμα του να υπάρχει ως εθνική οντότητα, στο γεωγραφικό χώρο που από τα βάθη των αιώνων αποτελούσε τον τόπο του. Μια επανάσταση απεγνωσμένη, όπως διατυπωνόταν και από τη βασική φράση που συνόδευε κάθε εξαγγελία και ανακοίνωση των αγωνιζομένων Ελλήνων και που είχε βαθιά φωλιάσει στις ψυχές τους, «Ελευθερία ή Θάνατος»!!! Γιατί ήξεραν πως από τη στιγμή που πήραν τα όπλα και τα έστρεψαν ενάντια στον Τούρκο δυνάστη, δεν υπήρχε πισωγύρισμα. Ή θα ελευθερώνονταν ή θα αφανίζονταν. Πολλά τα λάθη που έγιναν και η προαιώνια κατάρα αυτής της φυλής, η μεταξύ μας διχόνοια, παραλίγο να έχει τραγική κατάληξη, αν δεν ήταν η Ναυμαχία του Ναυαρίνου και η παρέμβαση των Μεγάλων Δυνάμεων που έσωσαν την παρτίδα «στο παρά ένα». Όμως για να φτάσουμε ως εκεί, όπως λέει η ιστορία 750.000 άνδρες, γυναίκες και μικρά παιδιά, θυσιάστηκαν για αυτόν τον αγώνα, πολλές φορές με εντελώς βάρβαρο τρόπο και ας μην το ξεχνάμε αυτό, όταν σήμερα μιλάμε για εκείνη την περίοδο.
Το 2021 λοιπόν συμπληρώνονται 200 χρόνια από τότε που μια χούφτα «υπέροχοι, τρελοί Έλληνες» κοίταξαν στα μάτια την τεράστια τότε Οθωμανική Αυτοκρατορία και στάθηκαν απέναντι της, διεκδικώντας το δικαίωμα τους να υπάρχουν σαν Έλληνες (Ελλάς ονομάστηκε το ανεξάρτητο κρατίδιο που προέκυψε από αυτόν τον αγώνα και όχι κάπως αλλιώς, ως Έλληνες αυτοπροσδιορίζονταν οι μαχητές εκείνου του αγώνα κι ας μην μιλούσαν την ελληνική όπως την μιλάμε εμείς σήμερα αλλά σε πολλές περιπτώσεις παραλλαγές της) . Ευτυχώς δε για αυτούς τότε δεν υπήρχαν τα σημερινά …ΜΜΕ!!! Ναι είναι σημαντική αυτή η επέτειος από όλες τις απόψεις. Και οφείλουμε να την διαχειριστούμε με τον πρέποντα σεβασμό, να αποτίσουμε τον οφειλόμενο στους αιώνες φόρο τιμής σε εκείνους τους υπέροχους Έλληνες, με τα λάθη και τις αδυναμίες τους. Και οφείλουμε να τιμήσουμε και τους πρωταγωνιστές εκείνου του αγώνα, επίσης με τα λάθη και τα πάθη τους (κάποιους εξ αυτών το νεοσύστατο τότε Ελληνικό κρατίδιο τους αγνόησε παντελώς, άλλους τους καταδίωξε, αλλά αυτά αποτελούν τα διαχρονικά χαρακτηριστικά της εθνικής μας κακοδαιμονίας). Έχει σοβαρή ευθύνη λοιπόν η πολιτική, πολιτειακή και πνευματική ηγεσία (ηχηρή η απουσία της τελευταίας την τελευταία δεκαετία από τα τεκταινόμενα στον τόπο μας, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) αυτού του τόπου να σεβαστεί το μεγαλείο εκείνης της επανάστασης και να διαχειριστεί την συμπλήρωση των 200 χρόνων από το 1821 που έρχεται όπως της αξίζει. Μιας επανάστασης που έγινε «για τη σημαία και το σταυρό» που τότε ταυτίστηκαν και από τότε μαζί προχώρησαν (ο σταυρός είναι η σημαία μας και όχι κάποιες …λευκές και μπλε κορδέλες) πάλι με πολλά λάθη και αστοχίες που κόστισαν πολλά σε αυτόν τον λαό, αλλά αυτό έγινε τότε και επιτρέψτε μου να πω πως δεν θεωρώ τον εαυτό μου αυτό που κοινώς χαρακτηρίζεται «ως άνθρωπο της Εκκλησίας».
Δεν είναι αφορμή για «κοσμικές συναθροίσεις» η επέτειος των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση του 1821, αλλά μια ευκαιρία για όλους εμάς τους σύγχρονους Έλληνες να θυμηθούμε βασικές αξίες και έννοιες και έννοιες που μας κράτησαν ζωντανούς στο διάβα της ιστορίας και να τις προσαρμόσουμε στις σημερινές συνθήκες, χωρίς όμως να αλλοιώνουμε το νόημα τους. Αγάπη για την πατρίδα, υπέρτατη θυσία, ακόμη κι όταν οι συνθήκες δεν είναι ευνοϊκές και το αποτέλεσμα φαντάζει αβέβαιο!!! Να μιλήσουμε και για τα λάθη που έγιναν σε εκείνον τον Αγώνα, όχι όμως για να τον υποβαθμίσουμε και να τον μηδενίσουμε, αλλά μήπως και κάποια στιγμή πάψουμε να τα επαναλαμβάνουμε. Δεν είναι κακό να είναι κάποιος πατριώτης και να αγαπά τον τόπο του, παρά τα περί του αντιθέτου κελεύσματα των καιρών! Δεν κάνει …ζημιά στην οικονομική ανάπτυξη ο υγιής πατριωτισμός, πολλές φορές μάλιστα τη θωρακίζει και την διασφαλίζει ακόμη περισσότερο. Και μπορεί πολλές από τις αξίες εκείνου του συγκλονιστικού Αγώνα να ακούγονται εκτός τόπου και χρόνου σήμερα, στην εποχή της άκρατης και άκριτης παγκοσμιοποίησης, αν σκεφτούμε λίγο καλύτερα όμως μπορεί και να είναι πιο επίκαιρες από ποτέ. Με σεβασμό και δέος οφείλουμε να διαχειριστούμε την επέτειο από τα 200 χρόνια από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης και όχι με ελαφρότητα και προχειρότητα, πολύ περισσότερο δε ως μια ακόμη ευκαιρία μεταξύ μας αντιπαράθεσης.
Του Τρύφωνα Παχή
Ο Τρύφωνας Παχής είναι σύμβουλος επικοινωνίας και marketing, ενώ στο παρελθόν έχει διατελέσει πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Αχαΐας, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής της ΟΝΝΕΔ και της Ν.Δ., Νομαρχιακός Σύμβουλος Αχαΐας, Δημοτικός Σύμβουλος Πάτρας και μέλος του ΔΣ του Επιμελητηρίου Αχαΐας. Είναι πτυχιούχος του Department of Economics του State University of New York at Buffalo.
