Η δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα φτάνει στο τέλος της. Κι ενώ κανείς θα πίστευε ότι αξίζουμε κάτι καλύτερο σαν ανθρωπότητα, μετά από τόσα επιστημονικά επιτεύγματα, εντούτοις διανύουμε την πιο ζοφερή εποχή. Και μοιάζει σαν κακό πυροτέχνημα αυτή η φρούδα ψευδαίσθηση ότι ο κόσμος θα είναι καλύτερος αύριο. Κρίμα που η νέα χιλιετηρίδα ήρθε με την ελπίδα ότι ξεμπερδέψαμε με τους πολέμους.
Ο σουλτάνος έδειξε το πραγματικό του πρόσωπο εισβάλλοντας στη Συρία με τις ευλογίες των ισχυρών. Το παιχνίδι στη σκακιέρα των λαών παίζεται μια χαρά από τους εξπέρ του είδους. Οι βιομηχανίες οπλικών συστημάτων τρίβουν τα χέρια τους.
Σε λίγο καιρό θα πληθύνουν οι προσφυγικές ροές. Το Αιγαίο θα γεμίσει πάλι με φουσκωτά θανάτου κι η «φιλόξενη» θάλασσα θα «υποδεχτεί» αθώες ψυχές.
Κι εμείς, ανήμποροι μπροστά σε αυτόν τον χαλασμό, στην εκτελεσμένη εν ψυχρώ αδικία καταφέρνουμε να αργοσαλέψουμε λίγο στον καναπέ μας. Δείχνουμε μια παραπάνω ευαισθησία, κάτι σαν μια σταγόνα essence στο δέρμα του ελέφαντα, ανεβάζοντας φωτογραφίες διαμελισμένων παιδιών και μανάδων ίδιες Παναγιές, να κρατάνε αιμόφυρτα τα παιδιά τους καρφώνοντας τα γεμάτα απορία μάτια τους στα media. Βροχή τα συμπονετικά likes και τα emotions με τα λυπημένα μουτράκια που αφήνουν ένα γαλάζιο δάκρυ, αλλά μέχρι εκεί. Καημός μας είναι ποια θα είναι η νικήτρια στο φετινό GN ML και στο The Voice. Αυτά αναμασάνε οι περισσότεροι στις κουβέντες τους κι ας αυξάνονται δραματικά τα πολεμικά επεισόδια στις οθόνες μας. Μόνο που οι εικόνες αυτές δεν είναι στιγμιότυπα από ταινία επιστημονικής φαντασίας ή αν θέλετε ένα ακόμα πιασάρικο διαδραστικό video game αλλά μια φοβερή και τρομερή πραγματικότητα με όλες τις συνέπειες της σύρραξης σε έναν κατατρεγμένο λαό.
Εν τω μεταξύ αμέτρητες πομπές ανθρώπων θα πάρουν τα απόκρημνα βουνά της Ανατολής να ξεφύγουν από τον όλεθρο. Θα εκδιωχθούν και δεν θα είναι πια άνθρωποι με αξιοπρέπεια, άνθρωποι με ρίζες αλλά πρόσφυγες, άνθρωποι ξεριζωμένοι, φύλλα ριγμένα στον άνεμο. Κάπου διάβασα ένα παλιό κουρδικό ρητό: «Φίλοι είναι μόνο τα βουνά». Ποια βουνά; Αναρωτιέμαι. Εκεί που θα γράψει τη δική της ιστορία κάθε κομβόι αμάχων; Εκεί που θα βομβαρδιστεί κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια; Εκεί που θα κινδυνέψουν από λογής «λύκους» οι γυναίκες, οι μητέρες και οι κόρες αλλά και τα αγόρια που δεν πρόλαβαν να χαρούν την παιδική τους ηλικία;
Σήμερα, όσο ποτέ, πρέπει να υψώσουμε τη φωνή μας ενάντια στο άδικο και στην καταστροφή μιας χώρας, ενός λαού, ενός πολιτισμού. «Ο,τι ακούς στη γειτονιά σου, πάντεχέ το στη γωνιά σου», λέει μια παροιμία.
Τη μέρα που η δύναμη της αγάπης θα υπερνικήσει την αγάπη της δύναμης, ο κόσμος θα γνωρίσει την ειρήνη, είπε εύστοχα ο Μαχάτμα Γκάντι. Έχω την αίσθηση ότι η ημέρα αυτή δεν θα έρθει ποτέ εάν κι εμείς δεν γίνουμε μέρος της λύσης. Πώς, δηλαδή; Να παλεύουμε καθημερινά για την ειρήνη από το μετερίζι του ο καθένας έτσι που να μην χρειαστεί πια να μας χτυπήσει την πόρτα ο πόλεμος. Ειρήνη μέσα μας. Ειρήνη στον εργασιακό μας χώρο. Ειρήνη παντού λιθαράκι λιθαράκι από τα δικά μας χέρια.
Κι όσο κι αν μοιάζει ουτοπική μια τέτοια άποψη, είναι αναγκαία όσο ποτέ. Ετσι μονάχα οι στίχοι του Κούρδου ποιητή Σέρκο Μπέκες: «Ημασταν αιωνόβια δέντρα/ ήμασταν βλαστάρια/ ήμασταν σπόροι… όσο υπάρχει έστω κι ένας σπόρος μοναχά/ για τη βροχή και για τον άνεμο/ το δάσος δεν θα τελειώσει ποτέ», θα έχουν πραγματικό νόημα σε έναν καλύτερο κόσμο στο φεύγα της δεκαετίας.
* Η Αναστασία Ευσταθίου είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας.
