20+20, λοιπόν: νέο δίσεκτο έτος, νέα δεκαετία στη χιλιετία του δύο. Δεν μας παίρνει άλλο να κωλυσιεργούμε. Η συμμετρία των αριθμών των καιρών μας προστάζει να ευθυγραμμιστούμε με τα «σημάδια».
Στη νέα δεκαετία που εισερχόμαστε οι πλουσιοπάροχα δοσμένες από όλους ευχές δεν φτάνουν. Τα παχιά λόγια δεν θα αλλάξουν το σκηνικό. Μονάχα ερωτήματα που πρέπει να απαντηθούν.
Θέλουμε να αλλάξουμε ή θα παραμείνουμε αραχτοί σε ό,τι μας βολεύει, επιβεβαιώνοντας για άλλη μια φορά τη ραγιαδίστικη νοοτροπία μας;
Ιδού η Αιγιάλεια ιδού και η λύση…
Μια ιδέα, ο Λαμποίκος, πήρε σάρκα και οστά το καλοκαίρι που μας πέρασε. Γεννήθηκε από την ανάγκη να βρεθεί μια λύση στο μεγάλο θέμα των σκουπιδιών που αντιμετώπισε η πολύπαθη Αιγιάλεια. Η μασκότ αφορά σε ένα αγόρι που πρώτα λεγόταν Λάμπης. Το θυμωμένο αγόρι της διπλανής πόρτας, που αντίθετα με ό,τι κάνουν οι γονείς του, αποφασίζει να δράσει και να καθαρίσει το σπίτι του (Λάμπης+οίκος) ξεσηκώνοντας τους φίλους και συμμαθητές του.
Ο Λαμποίκος αγκαλιάστηκε σε ένα διάστημα τριών μόλις μηνών. Η ιδέα δεν παρέμεινε κτήμα του ενός. Πήρε δύναμη μέσα από την ομάδα «Λαμποίκος» που ήταν και προτεινόμενη στα ΠΡΟΣΩΠΑ 2019 της εφημερίδας Πελοπόννησος. Τα μέλη της τον «σύστησαν» παντού. Έτσι, λοιπόν, η χαρούμενη φιγούρα με τη σκούπα ανά χείρας χτύπησε την πόρτα των δημόσιων και ιδιωτικών ιδρυμάτων αρχικά στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση. Ύστερα πήγε, μέσω των εθελοντών της ομάδας, στις δημόσιες υπηρεσίες, στο ΕΚΑΜΕ, στους παιδικούς σταθμούς, στο ΚΕΠ και στα ΚΑΠΗ.
Οι αριθμοί μπορεί να δώσουν μια εικόνα για τη δράση του: 62 σχολεία, εκ των οποίων 52 στην Πρωτοβάθμια και 10 παιδικοί σταθμοί απ’ άκρη σε άκρη της Αιγιάλειας. Τουτέστιν 3.500 μαθητές έγιναν φίλοι του Λαμποίκου. «Γωνιές πράσινου» με κάδους ανακύκλωσης δημιουργήθηκαν με την εμπλοκή συλλόγων δασκάλων και γονέων. Εκπαιδευτικό υλικό έντυπο και ψηφιακό δόθηκε στους δασκάλους για αξιοποίηση. Στο επόμενο διάστημα τα σχολεία της δευτεροβάθμιας παίρνουν τη σκυτάλη.
Ο Λαμποίκος δεν ξεκουράστηκε στις γιορτές. Κάθε μέρα έδινε το παρόν στο χριστουγεννιάτικο πάρκο του Αιγίου, εκεί που το παραμύθι πρόσταζε ότι Τίποτα Δεν πάει Χαμένο, ξεσηκώνοντας με χορό και παιχνίδια μάθησης τους μικρούς του φίλους.
Πού στοχεύει ο Λαμποίκος;
Ουσιαστικά ανέλαβε ρόλο ενεργοποιητή των κοιμισμένων συνειδήσεων. «Κάνε φίλη σου την ανακύκλωση, μάθε να το κάνεις τώρα πια σωστά», έλεγαν λίγοι από τους στίχους του τραγουδιού του, που αγάπησαν τόσο πολύ τα παιδιά.
Όταν σχεδιάζεις τέτοιου είδους project παρέμβασης στην κοινωνία, έχεις κατά νου ότι όλα ξεκινούν από την ατομική συνειδητοποίηση, την συναισθηματική εμπλοκή και το βίωμα ως μάθημα ζωής. Χρονοβόρα κι επίπονη διαδικασία η αλλαγή νοοτροπίας. Ωστόσο, το δικό μας μήνυμα ήταν ένα: «Τα παιδιά να γίνουν δάσκαλοι των γονιών τους». Να τους μάθουν να ανακυκλώνουν σωστά κι αυτή η γνώση να γίνεται καθημερινή πράξη σε κάθε σπιτικό ώστε να μειωθούν τα σκουπίδια.
Το 2020 στον δήμο μας γυρίζουμε σελίδα. Κι από το «Ανακύκλωση ώρα μηδέν» πάμε στην «Ώρα της Ανακύκλωσης». Εμείς οι Αιγιαλείς, εξάλλου, ζήσαμε τον εφιάλτη του χάους των σκουπιδιών. Φυσικά ξεχάσαμε ότι ο καθένας μας είναι μέρος του προβλήματος όσο δεν μαθαίνει να ανακυκλώνει.
Η κατάσταση που ζήσαμε στην Αιγιάλεια πριν λίγο καιρό μου θύμισε το βιβλίο Περί Τυφλότητας του Ζοζέ Σαραμάγκου. Όταν όλοι σταδιακά τυφλώθηκαν κι ο κόσμος έχασε την όρασή του, ο κάθε πολίτης απελευθέρωσε από μέσα του το θηρίο και ο άνθρωπος κατατροπώθηκε. Δεν ήταν τυχαίο, λοιπόν, που δίπλα στα βουνά σκουπίδια, βλέπαμε στρώματα και έπιπλα, λες κι όλοι είχαν αποφασίσει να εκκαθαρίσουν τα σπίτια και τα κατώγια τους στην πιο βαθιά κρίση που γνώρισε η Αιγιάλεια. Εδώ το σίγουρο είναι ότι η Αιγιάλεια γη κατατροπώθηκε κι έγινε θέμα συζήτησης σε όλη την Ελλάδα. Όσο για τις ευθύνες των ιθυνόντων…
Δυστυχώς, όπως έχω επισημάνει και σε προηγούμενα άρθρα μου, η εποχή μας έχει την κατάρα να αναμετριέται ακόμα με τα αυτονόητα. Αυτή είναι, πιστεύω, και η βαθύτερη κρίση που βιώνουμε σαν άτομα και σαν κοινωνία στους δίσεκτους κυριολεκτικά καιρούς. Στο χέρι μας είναι τα αυτονόητα, που δεν λύθηκαν δεκαετίες να βρουν επιτέλους λύση. Το μόνο παρήγορο είναι ότι μέρος της λύσης είναι ο καθένας από εμάς.
* Η Αναστασία Ευσταθίου είναι εκπαιδευτικός, συγγραφέας.
