Σεπτέμβρης του 1987 πρώτο κουδούνι, 61ο Ζαρουχλεΐκων.
H μέρα μουντή, όμοια με αυτό που αισθανόμουν. Πήγαινα, με την μητέρα μου να με κρατά από το χέρι, σε μια καινούργια οικογένεια. Επρεπε να μοιράζομαι την μισή ημέρα με ξένο κόσμο. Εφτασα με τα πόδια σε ένα παλιό κτίριο με πολλά παιδιά να περιμένουν απ’ έξω και τους γονείς να παρατηρούν αντιδράσεις. Το κουδούνι χτύπησε και μας ζήτησαν να στοιχηθούμε για να ξεκινήσει ο αγιασμός. Αναρωτιόμουν πού θα κάτσω εγώ σε αυτόν τον χώρο. Ισόγειες τάξεις και ένα προαύλιο κάτω από ένα τσιμεντένιο στέγαστρο. Φυσικά μην φανταστείτε πως ζούσα σε σπίτι με ανέσεις. Χωρίς σώματα θέρμανσης, οπότε τουλάχιστον εκεί τα πράγματα δυνητικά θα ήταν λίγο καλύτερα, συλλογίστηκα. Το κυλικείο απέναντι. Το θυμάμαι σαν τώρα. Η τσέπη μου το πρωί γεμάτη κέρματα για κολατσιό. Πατατοκούλουρο, και εάν περίσσευε κάτι, παίρναμε και κανά χυμό ανά δεύτερη ημέρα. Δεν έχω παράπονο όμως. Τρίτη δημοτικού με πήγαν σε καινούργιο σχολείο. Εκεί που είναι τώρα το 61ο στις Εργατικές. Είχε και μπασκέτες. Χαρά που κάναμε… Το παλιό κτίριο δόθηκε σε εταιρεία που κατασκεύαζε ξυλεία για φέρετρα, έλεγαν οι γλώσσες της εποχής. Δάσκαλοι με ήθος και αγωνιστές να μας μάθουν γράμματα. Σπουδαίοι παιδαγωγοί που τιμούσαν το λειτούργημά τους.
Ξεχειλίζει από μέσα μου αγάπη, συγκίνηση και ο ρομαντισμός της γειτονιάς μου και του σχολείου μου. Εύχομαι τα παιδιά μου, μετά από 30 χρόνια, να νιώθουν έτσι όπως ο πατέρας τους σήμερα.
*Ο Παναγιώτης Πλώτας είναι γενικός/οικογενειακός γιατρός, διδάκτωρ του Πανεπιστημίου Πατρών.
