Τις δεκαετίες του ’60 και του ’70, που κάθε Σεπτέμβρη διαβαίναμε το προαύλιο για να μπούμε στην τάξη, δεν υπήρχε τίποτα που να συνδέει το σήμερα και εκείνα τα χρόνια.
Με θυμάμαι με κοντά παντελονάκια και τα κορίτσια με μπλε ποδιές και με υπερηφάνεια να φοράω την κονκάρδα του σχολείου μου. Με την τσάντα στο χέρι, όχι κάποιας γνωστής φίρμας, ούτε αγορασμένη από το jumbo, αλλά από το βιβλιοπωλείο της γειτονιάς, του κυρ Ηλία. Ηταν φορές που το κουλούρι ήταν «πολυτέλεια», αλλά νηστικός δεν έμενα. Είχε προνοήσει η κυρά Αφροδίτη να τυλίξει σε αλουμινόχαρτο ψωμί με λάδι και να μου το βάλει στην τσάντα. Ασφαλώς, νοσταλγώ έντονα ακόμη και σήμερα το κατευόδιο της κυρά Αφροδίτης και την υποδοχή του δασκάλου μου. Θυμάμαι μία προς μία και έναν προς έναν τις συμμαθήτριες και τους συμμαθητές μου και είμαι ευτυχής που διατηρώ επαφές ακόμη και σήμερα. Πάντα θεωρώ σαν μία φιάλη οξυγόνου τις αναμνήσεις των σχολικών μου χρόνων, τόσο χρήσιμη σε μένα σήμερα, που η ζωή έχει γίνει περίπλοκη και «αναίσθητη».
Ναι, αυτή η φιάλη συντηρεί τις αισθήσεις μου και με ισορροπεί ψυχοσυναισθηματικά. Η φτώχεια εκείνα τα χρόνια ήταν και ευλογία γιατί ξορκιζόταν από την πατρική και μητρική φροντίδα του δασκάλου και της δασκάλας, την αλληλεγγύη, τον αλτρουισμό και τις δυνατές φιλίες που σε έκαναν να μην νιώθεις μόνος και απροστάτευτος.
Εζησα και αναπολώ εκείνη την εξαίσια εποχή των πολλών θαυμάτων, που μέσα από μία τάξη 60 μαθητών όλοι σχεδόν προκόψαμε και συγκρίνοντάς τη με το σήμερα «ψηφίζω δαγκωτό» εκείνα τα χρόνια της σχόλης και της ανεμελιάς.
Σήμερα, έχουμε όλο τον κόσμο μπροστά στα μάτια μας, μέσα από ένα κινητό, ένα laptop, έναν υπολογιστή, αλλά τούτα τα άψυχα δώρα της τεχνολογικής επανάστασης δεν θα μπορέσουν ποτέ να αναπληρώσουν τις συγκινήσεις, ούτε να «γεννήσουν» τα συναισθήματα της αλλοτινής εποχής των σχολικών μας χρόνων.
ΤΟΥ ΝΙΚΟΥ ΝΙΚΟΛΟΠΟΥΛΟΥ *
*Ο Νίκος Νικολόπουλος είναι πρώην βουλευτής, επικεφαλής δημοτικής παράταξης Νέα Πάτρα.
