Κάθε συζήτηση για τη διαχείριση του νερού οφείλει να θεμελιώνεται πάνω σε δύο διαπιστώσεις. Πρώτον, το νερό είναι ένα πολύτιμο φυσικό αγαθό, το οποίο σπανίζει εξαιτίας των τεράστιων απαιτήσεων της σύγχρονης ζωής, της ρύπανσης, της ερημοποίησης και της κλιματικής αλλαγής. Δεύτερον, η πρόσβαση σε επαρκές, ποιοτικό και υγιεινό νερό είναι κοινωνικό δικαίωμα. Όπως κάθε τι που σπανίζει και ταυτόχρονα είναι αναγκαίο, πρέπει να διαφυλάσσεται με ευλάβεια. Όπως κάθε κοινωνικό δικαίωμα, πρέπει να το απολαμβάνουν όλοι και να μην το καταχρώνται κάποιοι.
Η δημοτική αρχή της Πάτρας βρίσκεται στο σωστό δρόμο, όσον αφορά στις προσπάθειές της να απολαμβάνουν όλοι την πρόσβαση στο νερό, με την τιμολογιακή πολιτική που ακολουθεί και η οποία προστατεύει τις πιο ευάλωτες και με μεγαλύτερη ανάγκη κοινωνικές ομάδες. Βέβαια, δεν πρωτοπορεί, καθώς και άλλοι δήμοι της χώρας λαμβάνουν αντίστοιχα μέτρα, στο βαθμό που η φτώχεια που επέβαλαν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις από το 2010 και μετά, πλήττει ολοένα και μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού. Λιγότερο καλά τα πάει στην προσπάθεια να περιοριστεί η κατασπατάληση του νερού, η κλοπή του νερού (με «πειραγμένα» ή και ανύπαρκτα υδρόμετρα) και τα συστηματικά «φέσια» από εκείνους που μπορούν να πληρώσουν αλλά αρνούνται να το κάνουν. Αν η δημοτική αρχή ήταν περισσότερο επικεντρωμένη στον περιορισμό της κατάχρησης του δικαιώματος, θα αύξανε, εκτός των άλλων ωφελειών, τα έσοδα, γεγονός που θα οδηγούσε στη μείωση της τιμής του νερού για όλα τα νοικοκυριά της πόλης και όχι μόνο τα απολύτως ευάλωτα.
Απογοητευτικά είναι και τα αποτελέσματα στην προστασία του πολύτιμου για τη ζωή αγαθού. Ο ρυθμός αντικατάστασης του όντως πεπαλαιωμένου ή κακο-κατασκευασμένου δικτύου ύδρευσης που η δημοτική αρχή παρέλαβε, υπολείπεται κατά πολύ των αναγκών της πόλης. Το αποτέλεσμα είναι συχνές βλάβες, αιφνίδιες διακοπές, άδικα σπαταλημένο νερό και σε αρκετές περιοχές, η παροχή όχι ποιοτικού νερού στα νοικοκυριά.
Εκεί, όμως, που κάποιος μπορεί να καταλογίσει επικίνδυνη αδράνεια στη δημοτική αρχή, είναι στον τομέα του μακροχρόνιου σχεδιασμού και κυρίως της πρόνοιας που οφείλει να επιδείξει, ώστε να εξασφαλιστεί η επάρκεια του πόσιμου νερού στην πόλη για τις επόμενες δεκαετίες. Οχυρωμένη σε ιδεοληπτικές εμμονές, αντιμετωπίζει το νερό αλαζονικά, όχι πρώτιστα σαν ένα αγαθό που σπανίζει αλλά σαν ένα πεδίο ιδεολογικής επιβεβαίωσης. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η άρνησή της να ασχοληθεί σοβαρά με το ζωτικής σημασίας φράγμα του Πείρου – Παραπείρου. Έχοντας εντοπίσει, ορθώς, την προσπάθεια του κράτους να μετακυλήσει το κόστος λειτουργίας του φράγματος στις πλάτες των δημοτών των τριών δήμων της περιοχής, αντί να αντιπροτείνει και να διεκδικήσει αγωνιστικά μαζί με τους δημότες ένα ολοκληρωμένο και βιώσιμο, μακροπρόθεσμα, σχέδιο διαχείρισης των υδάτων του φράγματος, εισηγείται το ανεδαφικό και συνάμα επικίνδυνο σχέδιο περί κρατικού φορέα διαχείρισης.
– Ανεδαφικό, διότι το μόνο που έχει να λάβει από μεριάς των κυβερνητικών στελεχών του κράτους είναι αστείες προτάσεις «κρατικοποίησης» (φορέας με 51% στο ελληνικό δημόσιο και το υπόλοιπο στην τοπική αυτοδιοίκηση), σαν αυτή που απέστειλε ο ανεκδιήγητος υπουργός Σπίρτζης, η οποία συζητήθηκε και απορρίφθηκε στο πρόσφατο δημοτικό συμβούλιο. Μια κυβερνητική πρόταση γραμμένη στο πόδι, μόνο και μόνο για να πουλήσει ο «Μαυρογυαλούρος» υπουργός χάντρες στους Πατρινούς. Καμία αναφορά στον πραγματικό τρόπο λειτουργίας και κυρίως στο ποιος θα αναλάμβανε το κόστος διαχείρισης του φράγματος αλλά αντίθετα, πρόβλεψη για κάμποσες καλοπληρωμένες θέσεις καρεκλοκένταυρων ημέτερων, οι οποίες θα καλύπτονταν από το υστέρημα των πολιτών των τριών Δήμων της περιοχής.
– Επικίνδυνο, διότι η δημοτική αρχή καμώνεται πώς δεν είναι το μνημονιακό κράτος που ξεπουλάει συστηματικά τις δημόσιες επιχειρήσεις, τη δημόσια περιουσία, τους δημόσιους πόρους, μέχρι και τους αρχαιολογικούς χώρους, για να ξεπληρώνει για 60 χρόνια τους δανειστές. Δεν είναι αυτό το πολιτικό προσωπικό που από κυβερνητικές θέσεις έχει αποδεχτεί και προωθεί τη μελλοντική ιδιωτικοποίηση μέρους(;) των κρατικών εταιρειών ύδρευσης στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Και όμως, αμέριμνη η δημοτική αρχή ζητάει το νερό της περιοχής να το αναλάβει αυτό το αποικιοποιημένο κράτος! Ακόμα και αν γίνει αποδεκτή η πρόταση της δημοτικής αρχής και συγκροτηθεί για μικροπολιτικούς λόγους ένας δημόσιος φορέας, είναι βέβαιο ότι με αυτό το πολιτικό προσωπικό, νέων και παλιών συμπολιτεύσεων και αντιπολιτεύσεων, το φράγμα θα μπει ενέχυρο στη μακριά και εξευτελιστική λίστα από ενέχυρα που έχει δοθεί στους δανειστές και τους διεθνείς επικυρίαρχους.
Εμείς σαν «Κοινοτικόν», με δεδομένες τις πολιτικές συνθήκες ημι-αποικίας που βιώνει η πατρίδα μας, θεωρούμε σαν λιγότερο επικίνδυνη την παρακάτω ολοκληρωμένη πρόταση διεκδίκησης:
• Να συσταθεί διαδημοτικός φορέας (Δήμοι Πατρέων, Ερυμάνθειας, Δυτικής Αχαΐας, με πιθανή συμμετοχή και της Περιφέρειας Δυτ. Ελλάδας), ο οποίος θα αναλάβει μόνον τη διαχείριση και διανομή του νερού στους δημότες των τριών Δήμων.
• Να αναλάβει το κράτος, με νομοθετική ρύθμιση, τον έλεγχο, τη συντήρηση και την ανανέωση της υποδομής του φράγματος και του ηλεκτρομηχανολογικού εξοπλισμού του, ως οφείλει και ως κάνει στα υπόλοιπα φράγματα στη χώρα.
Το κόστος μιας τέτοιας συνθήκης για τους δημότες δεν θα είναι εκείνο το τερατώδες που προπαγανδίζει (χωρίς να τεκμηριώνει) η δημοτική αρχή αλλά περίπου το ίδιο (και χαμηλότερο) με το σημερινό, καθώς θα μειωθεί σημαντικά το κόστος λειτουργίας των υπαρχόντων αντλιοστασίων (τα οποία απαιτούν εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ μόνο για την κατανάλωση ρεύματος).
Αν πάψει η πατρίδα μας να είναι ημι-αποικία και τα δημόσια αγαθά της ενέχυρα, τότε ας κρατικοποιηθεί η διαχείριση του νερού. Μέχρι τότε, τον πρώτο ρόλο για τη διαχείριση των υδάτων της περιοχής μας πρέπει να τον έχουμε οι κάτοικοι της περιοχής, δια των τοπικών αιρετών θεσμών μας και όχι οι κυβερνητικοί υπάλληλοι των αποικιοκρατών.
Δημοτική Κίνηση «Κοινοτικόν»
