Για την πορεία του Πολυτεχνείου 2020

 

Στον τόπο μας υπάρχουν δυο κατηγορίες πολιτών. Η πρώτη, η μεγάλη πλειοψηφία, που μπροστά στην πρωτόγνωρη κατάσταση της πανδημίας, σφίγγουν τα δόντια, παρά την απογοήτευση, τη στενοχώρια, την απόγνωση ή το θυμό τους και προσπαθούν να τηρήσουν τις περιοριστικές πολιτικές. Είναι οι αποκαλούμενοι «μικροαστοί», «νοικοκυραίοι», «πρόβατα» και «ανθρωπάκια». Επιπρόσθετα, το ποιες γιορτές θα γιορτάζουν και ποιες επετείους θα τιμούν εξαρτάται από τις κυβερνητικές αποφάσεις και πλέον, από τις τοπικές δημαρχιακές διαθέσεις. Η δεύτερη, μια μειοψηφία «ανώτερων», εκείνη των(αυτο)αποκαλούμενων «ατσαλωμένων αγωνιστών», των «ασυμβίβαστων», «των αλληλέγγυων». Γι’ αυτούς, οι περιοριστικές υγειονομικές πολιτικές έχουν εντελώς σχετική αξία, αν έχουν καθόλου, και αν δεν συμφωνούν με την πολιτική τους στόχευση, τόσο το χειρότερο για τις πρώτες. Το παραπάνω θα ήταν μια απλή διαπίστωση και θα τέλειωνε εδώ, αν στους δεύτερους δεν προσχωρούσε και ο γιατρός-δήμαρχος της πόλης και σύσσωμη η παράταξή του, υπακούοντας πειθήνια άνωθεν κομματικές εντολές, επικυρώνοντας ως πρώτος θεσμός της πόλης επικίνδυνες και ανερμάτιστες πολιτικές.

Και για να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Δεν υπάρχει καμία έκτακτη, ξαφνική πολιτική εξέλιξη που να δικαιολογεί (και για μας) το μαζικό «σπάσιμο» του περιορισμού. Αν υπήρχε, θα το είχε καταλάβει η κοινωνία μας και θα είχε κινητοποιηθεί ακαριαία. Δεν θα περίμενε τους «αγωνιστές» διαμεσολαβητές να της το υποδείξουν και φυσικά δεν θα περίμενε μια επέτειο για να κινητοποιηθεί αλλά θα το έκανε ακριβώς τη στιγμή που θα διαπίστωνε την κακή εξέλιξη. Ούτε ιδεολογικοί λόγοι συντρέχουν. Δεν γίνεται κανένας λιγότερο πατριώτης αν δεν πάρει μια φορά μέρος στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου, ούτε λιγότερο χριστιανός αν δεν ακολουθήσει μια φορά την πομπή του Επιταφίου. Επομένως, ούτε λιγότερο αγωνιστής γίνεται κάποιος αν δεν γίνει πορεία για το Πολυτεχνείο.

Αυτό που συντρέχει είναι μια μικροπολιτική και γι’ αυτό απαράδεκτη, στόχευση από μέρους του ΚΚΕ. Θέλει να αποδείξει επικοινωνιακά στη νεολαία που προσεγγίζει και σε απογοητευμένους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ποιος είναι ο πιο «ασυμβίβαστος». Παράλληλα, «κλείνει το μάτι» σε ένα σημαντικό κομμάτι της κοινωνίας που από την πρώτη στιγμή, για τους δικούς του λόγους, ήταν κατά των περιοριστικών πολιτικών (από την καραντίνα, ως τη μάσκα). Στόχος είναι, δηλαδή, η κομματική ενίσχυση και τίποτε άλλο.

Οι συνέπειες, όμως, μιας τέτοιας ιδιοτελούς στάσης είναι σοβαρές. Πρώτον, σχετικοποιείται η σοβαρότητα της υγειονομικής κατάστασης και δημιουργείται η εντύπωση ότι όποιος μπορεί και θέλει, αρκεί να κινητοποιηθεί μαζικά και να σπάσει τα περιοριστικά μέτρα. Άλλο που δεν θέλουν εκείνοι, των οποίωνοι όμοιοί τους σε όλη την Ευρώπη κινητοποιούνται και συγκρούονται εναντίον των μέτρων, υιοθετώντας συνομωσιολογικές και ανορθόλογες θεωρίες. Για το ΚΚΕ είναι το Πολυτεχνείο, για κάποιους άλλους μπορεί να είναι όποιο «ιερό και όσιο» έχουν στο μυαλό τους. Δεύτερον, δημιουργείται η βάσιμη εντύπωση στην κοινωνία ότι υπάρχουν επέτειοι που αξίζει να τιμώνται και εκείνες που δεν αξίζει. Την 25η Μαρτίου και την 28η Οκτωβρίου, η δημοτική μας αρχή υπάκουσε πρόθυμα και αδιαμαρτύρητα στις απαγορεύσεις των ανοιχτών εορτασμών, τώρα σήκωσε φλάμπουρο. Η διχαστική και υποκριτική αυτή στάση δεν θα μείνει απαρατήρητη από την κοινωνία και το μόνο που έχει να προσφέρει είναι ένα νέο γύρο εκατέρωθεν αναρτήσεων μίσους στα κοινωνικά δίκτυα, σε μια κρίσιμη για τη χώρα και το λαό μας στιγμή, οπού η ενότητα και η αλληλεγγύη είναι το μοναδικό όπλο. Τρίτον, αποτελεί ανέλπιστο χέρι βοήθειαςστην κυβέρνηση Μητσοτάκη, η οποία είναι στριμωγμένη στη γωνία από τις δυσμενείς εξελίξεις στον τομέα της πανδημίας και την πλημμελή προετοιμασία στο διάστημα ανάμεσα στις δύο καραντίνες. Τώρα, μπορεί με ευκολία για λίγες μέρες να μεταφέρει το δημόσιο διάλογο στο αν πρέπει να γίνει η πορεία του Πολυτεχνείου ή όχι και να ποντάρει στο διχασμό της κοινής γνώμης για αλλαγή της ατζέντας.

Για να επιστρέψουμε στην Πάτρα. Σε μια στιγμή όπου ο κίνδυνος για μια εκατόμβη νεκρών στη χώρα είναι πιο ορατός από ποτέ και το ΕΣΥ φτάνει ήδη στα όριά του, ο γιατρός-δήμαρχος της πόλης και σύσσωμη η παράταξή του, προσχωρούν σε μια επικίνδυνη πολιτική που τους επιβάλλεται κομματικά. Αν ο Δήμαρχος έχει επινοήσει μια διαφορετική μέθοδο από την επίσημη για να μην εξαπλωθούν τα κρούσματα, να μας την προτείνει δημόσια και να συμμετέχουμε κι εμείς στην «ανταρσία» του. Σε κανένα δεν αρέσει να μένει κλεισμένος σπίτι του. Αν θέλει, δε, να είναι έντιμος με τη στάση του και αφού κατά την επιστημονική του γνώμη μπορούν να γίνονται μαζικές εκδηλώσεις και πορείες χωρίς φόβο, αρκεί να τηρούνται τα υγειονομικά πρωτόκολλα, να ανοίξει άμεσα τις πολιτιστικές υποδομές του Δήμου, τηρώντας τα ίδια υγειονομικά πρωτόκολλα και να προγραμματίσει κανονικά παραστάσεις και συναυλίες, να βγάλουν το μεροκάματό τους οι άνθρωποι της τέχνης που έχουν εξαθλιωθεί από τα μέτρα. Ανταρσία  α λα καρτ δεν νοείται, είναι υποκρισία. Αλλιώς, ας σταματήσει τα επικίνδυνα παιχνίδια και ας αντιτάξει επιτέλους στην κομματική νομενκλατούρα το προσωπικό και επιστημονικό του φρόνημα.

 

Δημοτική Κίνηση ΚΟΙΝΟΤΙΚΟΝ