Μια στις 10 γυναίκες, ηλικίας από 18-29 ετών, απόφοιτες Τριτοβάθμιες Εκπαίδευσης έχει υποστεί λεκτική ή σωματική βία. Το 56% αυτών είναι εργαζόμενες, μετρούν λίγα χρόνια σχέσης και δεν έχουν παιδιά. Μια στις 4 γυναίκες έχει υποστεί βία και στο παρελθόν. Επίσης, το 23,9% που υφίσταται συντροφική βία, έχει κακοποιηθεί και στο παρελθόν.
Τα παραπάνω στοιχεία κατέγραψε η διαδικτυακή έρευνα με θέμα: «Βία στις Συντροφικές Σχέσεις», σε δείγμα 342 γυναικών της Πάτρας, που εκπόνησε το Τμήμα Φυσικοθεραείας του Εργαστηρίου Υγειοφυσικής και Υπολογιστικής Νοημοσύνης του Τμήματος Φυσικοθεραπείας της Σχολής Επαγγελματιών Υγείας και Πρόνοιας του ΤΕΙ Δυτικής Ελλάδας.
Τα ευρήματα της έρευνας παρουσιάστηκε χθες για πρώτη φορά κατά τη διάρκεια εκδήλωσης με θέμα «Αθόρυβες μορφές βίας στη γυναικεία καθημερινότητα», που διοργάνωσε η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας σε συνεργασία με το ΤΕΙ Δυτ. Ελλάδας, του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ και τη Γενική Γραμματεία Ισότητας Φύλων, το πρωί της Κυριακής 25/11/2018, στο πλαίσιο του 21ου Forum Aνάπτυξης – Money Show Πάτρας, στο ξενοδοχείο «Αστήρ».
Ο δρ. Κωνσταντίνος Κουτσογιάννης, αντιπρύτανης Οικονομικών, Διοικητικών & Υποδομών, Αν. Καθηγητής Ιατρικής Φυσικής και Διευθυντής του Εργαστηρίου Υγειοφυσικής & Υπολογιστικής Νοημοσύνης ανέφερε πως η έρευνα θα συνεχιστεί προκειμένου να υπάρξει μια ενδεικτική αποτύπωση της έκτασης του φαινομένου στην Πάτρα, σημειώνοντας πως η Ευρώπη έχει βίαιη παράδοση. «Θα συνεχίσουμε να καταγράφουμε το φαινόμενο της βίας, που είναι μια σιωπηλή πληγή… Δεν λες εύκολα ότι ο σύζυγος μου με δέρνει, γιατί πρέπει να απαντήσεις γιατί δεν φεύγεις…», παρατήρησε εύστοχα.
Τα αποτελέσματα της έρευνας παρουσίασε η κοινωνική λειτουργός και ακαδημαϊκή Υπότροφος Τμήματος Κοινωνικής Εργασίας Λαμπρινή Παππά, κοινωνική λειτουργός, τονίζοντας πως από την έρευνα προέκυψε ότι «το 9,94% υφίσταται κάποιας μορφής συντροφική βία, ενώ το 13,45% έχει υποστεί στη ζωή της κάποιας μορφής συντροφική βία. Η συναισθηματική βία έγκειται σε: φωνές/βρισιές, προσβολές/υποτιμητικά σχόλια. Οσον αφορά της ηλιακές κατηγορίες, η συντριπτική πλειοψηφία αφορά κορίτσια από 18-29 ετών, και γυναίκες από 40-49 ετών, είναι απόφοιτες ΑΕΙ/ΤΕΙ (70%), εργαζόμενες (56%) και φοιτήτριες (36%). Αξιόλογο είναι το στοιχείο ότι το 23,9% που υφίσταται συντροφική βία, έχει κακοποιηθεί και στο παρελθόν. Καθώς επίσης ότι η ανίχνευση της βίας μπορεί να γίνει συστηματικά μέσα από δομές υγείας και πρόνοιας.
Το 43% ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ ΕΧΕΙ ΥΠΟΣΤΕΙ ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΠΑΡΕΝΟΧΛΗΣΗ
Η βία κατά των γυναικών αποτελεί «μάστιγα» παγκοσμίως και εμπόδιο στην ισότητα των φύλων, ανέφερε από την πλευρά της η Ευαγγελία Γιαννοπούλου, μέλος του Δ.Σ. της Ένωσης Γυναικών Ελλάδας και της Περιφερειακής Επιτροπής Ισότητας Φύλων Δυτικής Ελλάδας, η οποία παρουσίασε αποκαλυπτικά στοιχεία σε εθνικό και πανευρωπαϊκό επίπεδο.
«Το 43% των γυναικών στην Ελλάδα έχει υποστεί τουλάχιστον μια φορά κάποια μορφή σεξουαλικής παρενόχλησης μετά την ηλικία των 15 ετών. Στην Ευρωπαϊκή Ένωση 62 εκατομμύρια γυναίκες – μία στις τρεις (!) – έχει βιώσει σωματική ή/και σεξουαλική βία. Την ίδια ώρα, πενήντα γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα λόγω της ενδοοικογενειακής βίας. Το 75% των γυναικών έχουν δεχθεί σεξουαλική παρενόχληση στον επαγγελματικό τους βίο, ενώ το ετήσιο κόστος από την έμφυλη βία έχει υπολογιστεί ότι ξεπερνάει το αστρονομικό ποσό των 225 εκατομμυρίων ευρώ!», ανέφερε.
Σημείωσε ότι «η βία κατά των γυναικών και των κοριτσιών αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αδικίες της εποχής μας. Δεν γνωρίζει σύνορα, γενιές, εθνικότητες και κοινωνίες Αγγίζει βαθιά την καρδιά μας και την ψυχή μας» ενώ εστίασε στο φαινόμενο της σεξουαλικής παρενόχλησης στον χώρο εργασίας, ένα πρόβλημα, που -όπως είπε- συνεχίζει να είναι μία υπαρκτή αλλά αθέατη κατάσταση, είναι αθόρυβη, καθώς αντιμετωπίζεται ως «ταμπού». Από την άλλη, η δημοσιοποίηση της παρενόχλησης έχει συνέπειες. Σύμφωνα με την κα Γιαννοπούλου «ελληνικές έρευνες δείχνουν ότι 70 – 86% των γυναικών που παρενοχλoύνται στον ιδιωτικό τομέα είτε παραιτούνται είτε απολύονται, με αποτέλεσμα να έχουν επιπτώσεις στην επαγγελματική τους καριέρα. Σε άλλες χώρες της Ε.Ε. το ποσοστό των γυναικών που παραιτούνται ή απολύονται ανέρχεται μόλις στο 30%. Το υπόλοιπο 70% δεν αντιμετωπίζουν επαγγελματικές επιπτώσεις, γεγονός που ίσως καταδεικνύει την εργασιακή επισφάλεια και ανασφάλεια των Ελληνίδων εργαζομένων σε σχέση με τις υπόλοιπες Ευρωπαίες». Επίσης, ανέφερε ότι υπάρχουν και επιπτώσεις στην υγεία, οδηγώντας σε ψυχικές διαταραχές και σωματική ασθένεια και κατέληξε πως «πρέπει να γίνει ορατό το φαινόμενο, να πάψουμε να το ανεχόμαστε, να το καταγγέλλουμε και να συνεργαστούμε ομαδικά για να εξαλειφθεί…».
«ΛΕΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ»
Η πρόεδρος του ΙΝΕ/ΓΣΕΕ Πάτρας Σταυρούλα Νικολάου υπογράμμισε πως «η λεκτική και η ψυχολογική βία κυριαρχεί στους χώρους εργασίας» και τόνισε την αναγκαιότητα καταπολέμησης της έμφυλης βίας και των διακρίσεων που ακόμα και σήμερα υπάρχουν.
Καυτηρίασε το γεγονός ότι «το φαινόμενο παρέμενε και θα παραμείνει σε σημαντικό βαθμό αόρατο για τις αρμόδιες ελεγκτικές αρχές», γεγονός που καθιστά επίκαιρα τα πάγια αιτήματα του Συνδικαλιστικού Κινήματος όπως 1) άμεση διερεύνηση της έννοιας των πράξεων βίας στις γενεσιουργές αιτίες, 2) προστασία θυμάτων βίας με αποτελεσματικό θεσμικό πλαίσιο και σταθερή εθνική πολιτική, 3) συστηματική καταγραφή και τήρηση στατιστικών στοιχείων, 4) αποκατάσταση συλλογικών διαπραγματεύσεων, 5) συστηματικός κοινωνικός διάλογος, με στόχο την προστασία των θυμάτων της έμφυλης βίας.
Έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου από την αύξηση των περιστατικών βίας και κακοποίησης γυναικών καθώς, όπως είπε, καταδεικνύει το έλλειμμα της επαρκούς επαγρύπνηση της πολιτείας, αναγνωρίζοντας ωστόσο το βήμα που έγινε με την ενσωμάτωση στο εθνικό πλαίσιο της Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης (Ν. 4531/2018) και κάλεσε τις εργαζόμενες να «σπάσουν τη σιωπή» τους και να ενδυναμώσουν την παρουσία τους στα συνδικάτα.
«ΒΙΑ ΚΑΙ ΙΣΟΤΗΤΑ ΔΕΝ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ»
Η εκπρόσωπος της Γενικής Γραμματείας Ισότητας, παράρτημα Αχαΐας η Κωνσταντίνα Πεταλά σκιαγράφησε τη θέση της σύγχρονης γυναίκας στον εργασιακό χώρο και ανέδειξε την επίπτωση της οικονομικής κρίσης στην έκρηξη της βίας σε βάρος των γυναικών, υπογραμμίζοντας με έμφαση «βία και ισότητα δεν πάνε μαζί».
Εστίασε, κυρίως, στους «συμμάχους» των γυναικών για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους, όπως την κύρωση της σύμβασης της Κωνσταντινούπολης από την Ελληνική Βουλή που την χαρακτήρισε «δεσμευτικό όπλο» αλλά και την συλλογική σύμβαση εργασίας.
«Παρά τα προβλήματα η θέση της γυναίκας έχει εξελιχθεί σημαντικά ώστε να αντλούμε αισιοδοξία. Ο δρόμος είναι ακόμα μακρύς, αλλά τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αύξηση των γυναικών που μιλούν και καταγγέλλουν τα φαινόμενα βίας. Αργά αλλά σταθερά θα αλλάξει η νοοτροπία για τα γυναικεία ζητήματα. Αυτό απαιτεί συλλογική δράση, με οδηγό τις αρχές και τις αξίες μας. Παλεύουμε για μια κοινωνία με δικαιώματα και ελευθερίες για όλους», κατέληξε.
