«Και εσείς, οι Βουλευτές, τι κάνετε για εμάς; Είμαστε χιλιάδες Ελληνες που ζούμε στην Αγγλία, Γερμανία, στη Γαλλία, στη Βουλγαρία, στην Κύπρο, στην Αμερική, στις χώρες του Κόλπου, παντού στον κόσμο, που φύγαμε από την Ελλάδα τον καιρό της κρίσης για να βρούμε δουλειά και σήμερα είναι ντροπή να αρνείται η Κυβέρνηση το δικαίωμά μας να ψηφίσουμε για την Ελλάδα, από τον τόπο που ζούμε και εργαζόμαστε. Τι φοβάται; Την ψήφο μας; Κάποτε τα κόμματα ναύλωναν αεροπλάνα, για να φέρουν τους Ελληνες του εξωτερικού να ψηφίσουν στην Ελλάδα και σήμερα κάνουν πως δεν μας ξέρουν»
Λόγια σκληρά, σαν γροθιά στο στομάχι, από πολλούς νέους ανθρώπους -πάνω από 450.000- που έφυγαν τα χρόνια της κρίσης και σήμερα συνομιλούν θυμωμένα και διεκδικούν το αυτονόητο δικαίωμά τους να συμμετέχουν με τη ψήφο τους στις εκλογές της πατρίδας τους.
Δέχτηκα πολλά τηλεφωνήματα και έκανα συναντήσεις με αντιπροσωπείες τους, την προηγούμενη εβδομάδα, όταν ήρθε στο προσκήνιο το αίτημα της αντιπολίτευσης για την ψήφο των Ελλήνων, που ζουν και εργάζονται στο εξωτερικό και διατηρούν τα εκλογικά τους δικαιώματα στην Ελλάδα.
Είναι τα παιδιά της “άλλης Ελλάδας”. Είναι τα παιδιά του «brain drain» της μετανάστευσης του έμψυχου πλούτου της χώρας, είναι οι νέοι επιστήμονες και εργαζόμενοι, που επέλεξαν να εγκαταλείψουν τη χώρα, παρά να συνθλιβούν από τον ολετήρα της ανεργίας.
Ας μην ξεγελιόμαστε, όμως, με απλουστευτικές αναλύσεις. Αυτοί οι νέοι άνθρωποι, πολλοί από αυτούς υπερπροσοντούχοι, με μεταπτυχιακές και διδακτορικές σπουδές, άλλοι καταρτισμένοι επαγγελματίες, δεν έφυγαν μόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Ηταν οι χρόνιες παθογένειες της χώρας, που οδήγησαν στην κρίση, αυτές που προκάλεσαν τη φυγή τους . Η Ελλάδα της οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και αξιακής χρεωκοπίας ήταν που έκανε τη μετανάστευση να φαίνεται ως η καλύτερη λύση.
Σήμερα, τα παιδιά της άλλης Ελλάδας απαιτούν να ακουστεί η φωνή τους και να έχει η ψήφο τους ίση βαρύτητα με αυτή των υπολοίπων Ελλήνων στη διαμόρφωση του μέλλοντος της χώρας. Το Κίνημα Αλλαγής, η πρόεδρος Φ. Γεννηματά και όλοι οι βουλευτές της Κοινοβουλευτικής Ομάδας μας στηρίξαμε την αναγνώριση του δικαιώματος ψήφου. Ο τρόπος είναι απλός, δίκαιος και συνταγματικά έγκυρος. Οποιος είναι εγγεγραμμένος στους εκλογικούς καταλόγους στην Ελλάδα και διατηρεί τα πολιτικά του δικαιώματα θα μπορεί να ψηφίζει στη χώρα που ζει και εργάζεται, στις εγγύτερες πρεσβευτικές και προξενικές αρχές, με τους ίδιους κανόνες που γίνονται οι εκλογές στην Ελλάδα, με τα ίδια δικαιώματα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι. Αν και αυτονόητη θέση, η Κυβέρνηση την απέρριψε, υποσχέθηκε να συγκροτήσει μία Επιτροπή που θα εξετάσει το θέμα και να επανέλθει στο… μέλλον.
Ολοι μας πρέπει να προσέξουμε κάτι: Ολοι αυτοί, οι 450.000 Ελληνες και οι Ελληνίδες, που έφυγαν στο εξωτερικό, δεν έφυγαν ολοκληρωτικά και κρατούν πολλή Ελλάδα μέσα τους. Οσοι από αυτούς επιστρέψουν τα επόμενα χρόνια, δεν θα επιστρέψουν ολοκληρωτικά, γιατί θα έχουν φτιάξει λίγο ή πολύ μια νέα ζωή και μια νέα πατρίδα, εκεί που ήταν και δεν θα τη διαγράψουν. Μπορούν να συγκρίνουν και διακρίνουν ποιος τους αποκλείει και από τι, ποιος βάζει νέους φραγμούς στις ανοιχτές κοινωνίες.
Η απαίτησή τους σήμερα είναι να έχουν λόγο για το πού πάει η χώρα με τη ψήφο τους και ας ζουν αλλού και ας επιστρέψουν, όποτε και όσοι το θελήσουν. Η απαίτηση αυτή είναι ανέκκλητη και η άρνηση της Κυβέρνησης δημιουργεί ένα πολιτικό τραύμα στις σχέσεις αυτών των ανθρώπων με τον τόπο τους. Πρόκειται για μια φοβική αντιμετώπιση από το καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, το οποίο απορρίπτει ό,τι δεν μπορεί να ελέγξει.
Εμείς, στο Κίνημα Αλλαγής, θέλουμε αυτές τις δημιουργικές δυνάμεις του ελληνισμού να είναι παρούσες στις επόμενες εκλογές, αλλά και γενικότερα στην πολιτική ζωή της χώρας. Ας κοιτάξουμε δίπλα μας, κάθε ελληνική οικογένεια, έχει πλέον κάποιον νέο άνθρωπο που επέλεξε τη μετανάστευση τα χρόνια της παρατεταμένης κρίσης. Θέλουμε τα παιδιά της άλλης Ελλάδας να συμμετέχουν μαζί με όλους τους Ελληνες και τις Ελληνίδες, για να ανοίξουμε τον δρόμο της επιστροφής τους, χωρίς αποκλεισμούς, χωρίς κλειστές πόρτες, χωρίς τα πονηρά τιμάρια του εγχώριου πολιτικού ανταγωνισμού.
Του Θεόδωρου Π. Παπαθεοδώρου
βουλευτή Αχαΐας του Κινήματος Αλλαγής
