“Είχαν απομονωθεί οι ήχοι και νόμιζα ότι δεν μπορώ να περπατήσω” περιγράφει ο Νίκος Υποφάντης.
Πιο συγκεκριμένα, ο Νίκος Υποφάντης εξομολογήθηκε πως «εκείνη τη στιγμή δεν ήταν η γυναίκα μου μαζί, ήταν η γιαγιά, έχουμε πάει στον γιατρό ο οποίος μου είπε «βγάλε την γιαγιά έξω και έλα να σου μιλήσω». Λέει, «κοίταξε να δεις, το παιδί έχει καρκίνο». Του λέω, «τι λες;» και μου απαντά πως «έχει καρκίνο, θα το παλέψετε, γίνεται όμως». Βγαίνοντας από το δωμάτιο του γιατρού, είναι το παιδί το οποίο πονάει αλλά γελάει γιατί είναι πάνω στην κατάσταση της μέθης για να μπορέσει να κάνει την εξέταση, είναι η πεθερά μου και, ενώ είμαστε στο κέντρο της Αθήνας, δεν ακούω ήχους».
«Έχουν απομονωθεί οι ήχοι και νομίζω ότι δεν μπορώ να περπατήσω. Δηλαδή έχει αρχίσει να υπάρχει μια τρικυμία, μια αστάθεια κάτω. Προσπαθούσα να κοιτάξω στο έδαφος, ασάφεια στους ήχους, ο χώρος άρχισε να συστέλλεται και να διαστέλλεται. Δεν είχα αντίληψη εκείνη την ώρα. Δίνεις μάχη. Δίνει μάχη το παιδί το ίδιο, δεν θα δώσεις εσύ; Δεν θα μπεις σε αυτή την ιστορία;»
