του Μιχάλη Κόκκινου,στελέχους του ΚΙΝΑΛ
Στο δρόμο προς τις κάλπες για την εκλογή του νέου Προέδρου του ΚΙΝΑΛ, η αυτοοργάνωση των πολιτών είναι το πρόπλασμα για την επόμενη μέρα των εκλογών, πρόπλασμα για το Κίνημα που θέλουμε και πρέπει να φτιάξουμε. Ο λαός πρέπει να συμμετέχει σε δημοκρατικές διαδικασίες καθημερινά, όχι κάθε τέσσερα χρόνια.
Αυτή τη φιλοσοφία υπηρετεί η διαδικασία ανάδειξης Προέδρου από τη βάση, από όλους τους δημοκρατικούς πολίτες, διαδικασία που υιοθέτησαν στο ΚΙΝΑΛ-ΠΑΣΟΚ μετά από πρόταση του Γιώργου Παπανδρέου και στη συνέχεια καθιέρωσαν και άλλα ευρωπαϊκά κόμματα.
Ομολογείται ακόμα και από ψηφοφόρους άλλων κομμάτων ότι ο Γιώργος Παπανδρέου συνεχίζοντας την μεγάλη παράδοση του Γεωργίου και του Ανδρέα Παπανδρέου, διαπνέεται από μια βαθειά δημοκρατική συνεπή συμπεριφορά που βρίσκει εφαρμογή στην πολιτική του πρόταση για ένα κράτος σύγχρονο, δημοκρατικό, αποκεντρωμένο.
Μια Ελλάδα με ένα γενικό συμβόλαιο δικαιοσύνης απέναντι στις ανισότητες και στις αδικίες. Μια κοινωνία συμμέτοχη που να απελευθερώνει κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις, με στόχο την ανάπτυξη, για να γυρίσουν τα παιδιά μας πίσω στην Πατρίδα.
Ο ίδιος συχνά λέει : “Πιστεύω πολύ στην ανάγκη ενός νέου κόμματος που θα ακούει τη φωνή του πολίτη. Θα αξιοποιούμε την κοινωνική σοφία, την οποία δεν αξιοποιούμε σήμερα, δηλαδή τους κοινωνικούς εταίρους, τους εργαζόμενους, τους αγρότες, τους επαγγελματίες, τα επιμελητήρια”.
Είναι γεγονός ότι η προσφορά της αείμνηστης Φώφης Γεννηματά – για την οποία γνωστοί και μη εξαιρεταίοι έχυσαν παραδόξως πολλά (κροκοδείλια;) δάκρυα, ενώ όταν ζούσε έκαναν το παν για να την υποβαθμίσουν – υπήρξε σημαντική και χρήσιμη για το κόμμα που αγάπησε και αποτελούσε τον κρίκο ενότητας των διαφορετικών θέσεων και απόψεων.
Μετά την αναπάντεχη απώλειά της, είναι αδιαμφισβήτητο ότι ο Γιώργος Παπανδρέου είναι αυτός που μπορεί αξιόπιστα να εγγυηθεί την ενότητα και την προοπτική της Δημοκρατικής Παράταξης. Αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι με την ανακοίνωση της υποψηφιότητάς του η εκλογή Προέδρου απέκτησε άλλο νόημα και διαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον, ξεπερνώντας τα στενά εσωκομματικά όρια του ΚΙΝΑΛ.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι με τη συμμετοχή και μόνον του Γιώργου Παπανδρέου στη διαδικασία εκλογής, το ΚΙΝΑΛ όχι μόνο αύξησε αμέσως το ποσοστό επιρροής του στους ψηφοφόρους, αλλά συγχρόνως δημιούργησε αναταραχή στα κομματικά επιτελεία τόσο της Νέας Δημοκρατίας όσο και του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο σύγχρονος πολιτικός του λόγος, η διεθνής του παρουσία και δράση ως Προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς και όχι μόνον, η ευαισθησία του για τους αδύναμους πολίτες, η διαχρονική τοποθέτησή του απέναντι στην υπερσυγκέντρωση των εξουσιών στα ιδιωτικά μεγαλοσυμφέροντα, ανοίγει δρόμους ελπίδας και προοπτικής για κάθε ελληνίδα και έλληνα δημοκράτη.
Σε κάθε ενεργό πολίτη είναι πλέον γνωστό το πως “έπεσε” η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου το Νοέμβρη του 2011. Οι απαιτήσεις των τότε συντηρητικών κυβερνήσεων κυρίως της Γερμανίας και της Γαλλίας καθώς και των εντός της χώρας διαπλεκομένων οικονομικών συμφερόντων, έφεραν το δυσάρεστο για τη δημοκρατική παράταξη αποτέλεσμα.
Και ενώ ο εκ των βασικών υπευθύνων για την κρίση Κώστας Καραμανλής, έχει προστατευτεί, με την αποσιώπηση των ευθυνών της διακυβέρνησής του, όχι μόνο από τη Νέα Δημοκρατία αλλά παραδόξως και από τον ΣΥΡΙΖΑ, οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου χρέωσαν στον Γιώργο Παπανδρέου, ως το εξιλαστήριο θύμα, όλα τα δεινά της χώρας που ήδη είχαν συσσωρευτεί.
Είναι οι ίδιοι ακριβώς που πολεμάνε με λύσσα, την εκλογή του και σήμερα.
Ο Γιώργος Παπανδρέου επιμένει να λέει ότι “ουσιαστικά έχει τρωθεί από τα μέσα η δημοκρατία, οι δημοκρατικοί θεσμοί. Διότι ελέγχονται και αξιοποιούνται από μεγάλα συμφέροντα. Γι αυτό θα πρέπει να συγκρουστούμε με αυτήν την υπερσυγκέντρωση της ανισότητας και της εξουσίας”.
Έναν τέτοιο Πρόεδρο θέλει ο δημοκρατικός πολίτης που επιθυμεί μια μεγάλη Προοδευτική Παράταξη, μοχλό ΑΛΛΑΓΗΣ, με διαδικασίες δημοκρατικές και συμμετοχικές, δημιουργικής σκέψης και ανάταξης με στόχο την προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης απέναντι στη συντήρηση.
Ούτε ρεβάνς, ούτε προσωπική δικαίωση. Δικαίωση για τις θέσεις, τις προοπτικές και τις αρχές του κόμματος. Αυτά πρέπει να δικαιωθούν. Και για αυτά πρέπει να παλέψουμε όλοι μαζί.
Δεν είναι προσωπικό θέμα του Γιώργου Παπανδρέου, είναι θέμα ουσίας για την προοπτική και το μέλλον της χώρας.
