Έχουμε συνηθίσει στις μέρες μας να αξιολογούμε πολύ τη σχέση κόστους –ωφέλειας και να λαμβάνουμε αποφάσεις βάσει αυτής της αξιολόγησης. Χρησιμοποιούνται μέθοδοι και διαδικασίες που ποσοτικοποιούν το κόστος και το αντιπαραβάλουν με το εκτιμώμενο κέρδος. Εργαλείο χρήσιμο και απαραίτητο που οδηγεί σε ορθή χρήση πόρων και σε βέλτιστα αποτελέσματα.
Μπορούν όμως όλα να μετρηθούν με αριθμούς; Και το σπιράλ, ως διεκδικητής του δημαρχιακού θώκου, πώς θα μπορέσει να ακροβατήσει, χωρίς πτώση, στο τεντωμένο σκοινί του πολιτισμού της καθημερινότητας; Της μικρής, ασήμαντης(;) καθημερινότητας του γέροντα διαβάτη, του μικρού μαθητή, του ατόμου με κινητικά προβλήματα, της μητέρας με το καρότσι, του οποιουδήποτε ήρωα της βαρετής, αδιάφορης επανάληψης;
Η στερεμένη βρύση σε πολλές περιοχές το καλοκαίρι, τα ψηλά ξερόχορτα, το διαλυμένο παγκάκι, η έλλειψη αστικής συγκοινωνίας από τη μια άκρη του δήμου έως την άλλη, η κρυμμένη σήμανση στους δρόμους , η σπασμένη μπασκέτα στο προαύλιο του σχολείου, το αδέσποτο ζώο, πώς μπαίνουν και ισορροπούν στην ίδια πλάστιγγα με τα μεγαλόπνοα έργα υποδομών;
Μεγάλο στοίχημα δεν είναι μόνο η ανάπλαση του ιστορικού κέντρου που θα προσελκύσει τουρισμό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στην πόλη αλλά και το κλείσιμο κάθε λακκούβας των οδοστρωμάτων που θα προκαλέσει την πτώση του νεαρού δικυκλιστή στον αφώτιστο δρόμο με οτιδήποτε συνεπάγεται και αυτό το σενάριο …
Πόσες μικρές, ελάχιστες παρεμβάσεις θα βρουν τρόπο χρηματοδότησης και δυνατότητα υλοποίησης και θα αποτελέσουν την κερδοφόρα επένδυση μεγάλης απόδοσης που ο πολίτης χρειάζεται για να ζει την κάθε μέρα του με ποιότητα;
Στο σπιράλ δεσμευόμαστε: οι περισσότερες δυνατές!
Άρθρο της Ευαγγελίας Βαβαρούτα, μέλους της Πολιτικής Γραμματείας σπιράλ & Παρατηρήτριας στο ΔΣ ΚΟΔΗΠ
