Η ταλαντούχα ηθοποιός Μαρκέλλα Γιαννάτου μιλά για τον ρόλο της στις «Αγριες μέλισσες» και αποστομώνει όσους συνδέουν αυτή τη συνεργασία με τον σύντροφό της και σκηνοθέτη της σειράς, Λευτέρη Χαρίτο, ενώ αναφέρεται σε ευαίσθητες και αστείες πτυχές του εαυτού της.
ΗΜαρκέλλα Γιαννάτου, που αυτή την περίοδο υποδύεται τη Ζωή Μεγαρίτη στις «Αγριες μέλισσες», μιλά στη Realnews για τη σειρά που σπάει ταμεία, για τον ρόλο της γυναίκας τότε και σήμερα, για την επιθυμία της να γίνει μητέρα, αλλά και για την αντίθεσή της στον θεσμό του γάμου. Μια ταλαντούχα καλλιτέχνις, με όρεξη για ζωή, που δεν βολεύεται σε συμβατικότητες…
– Τηλεοπτική επιστροφή με δυνατό ρόλο. Αν και βασανισμένη, η Ζωή Μεγαρίτη βρίσκει ερωτική διέξοδο.
Είναι μια γυναίκα καταπιεσμένη στον γάμο της, γιατί δεν περνά καλά, δεν συμφωνεί καθόλου με αυτά που κάνει ο σύζυγός της. Ισχύει ότι έχει βρει μια διέξοδο, αλλά δεν είναι ότι ήθελε, ντε και καλά, να βρει μια ερωτική διέξοδο. Ετσι της προέκυψε, γιατί έψαχνε πάντα τρόπο να ξεφύγει. Τη βρίσκουμε σε αυτή τη φάση, αλλά δεν ξέρουμε πού θα πάει.
– Υπάρχει περίπτωση να δούμε διαζύγιο;
Ειλικρινά δεν ξέρω. Μέχρι τον αριθμό επεισοδίων που έχω διαβάσει, δεν υπάρχει διαζύγιο. Αλλά αυτό δεν σημαίνει κάτι, καθώς ο γάμος της δεν φτιάχνει. Ισα-ίσα που από επεισόδιο σε επεισόδιο, τα πράγματα γίνονται χειρότερα.
–Θα μας δώσεις ένα σπόιλερ για τη σειρά;
Οι ήδη υπάρχουσες οικογενειακές κόντρες γίνονται ακόμη πιο έντονες και σιγά-σιγά η Ζωή προσπαθεί να πάρει θέση.
– Αρα ενισχύει τον ρόλο της ως γυναίκας;
Ναι, ως χαρακτήρας δεν είναι μια γυναίκα που θα καθίσει στη γωνία της. Σε καμία περίπτωση. Προς το παρόν, προσπαθούν να προσαρμοστούν στο νέο μέρος όπου έχουν μετακομίσει. Σιγά-σιγά τον βρίσκει τον τρόπο της.
–Σε συνέντευξη, πριν από 14 χρόνια, σε είχα ρωτήσει ποιο είναι το μεγαλύτερο ψέμα που έχεις πει και είχες απαντήσει ότι λες ψέματα.
Ναι, από τότε έχω πει σίγουρα περισσότερα (γελάει)! Λέω ψέματα για να αποφύγω πράγματα. Συνήθως λέω ψέματα όταν δεν θέλω να κάνω κάτι. Το ψέμα βγαίνει αβίαστα σε καλέσματα και περιστάσεις που δεν θέλω να συμμετάσχω. Εκεί μου βγαίνει πολύ εύκολα ένα τεράστιο ψέμα, ότι έχω πρόβα, ότι δεν προλαβαίνω…
–Αν δεν θες κάτι, δεν θα το κάνεις λοιπόν…
Οχι, μπορεί και να το κάνω, απλώς η ψυχούλα μου το ξέρει πόσο ταλαιπωρούμαι! Δεν είμαι τόσο ισχυρός χαρακτήρας, ώστε να κάνω ό,τι γουστάρω. Οχι. Καταπιέζομαι σε πολλά πράγματα.
–Θα άφηνες τα πάντα για τον άνδρα της ζωής σου;
Δεν θα το έκανα, όχι, γιατί αργότερα θα χώριζα για να βρω τον εαυτό μου.
–Αν και ξέρουμε ποιος είναι ο άνδρας της ζωής σου, είναι προφανές ότι δεν χρησιμοποιείς τη σχέση για λόγους δημοσιότητας. Μιλάμε για τον σκηνοθέτη της σειράς «Αγριες μέλισσες», Λευτέρη Χαρίτο, με τον οποίο είστε ζευγάρι εδώ και 11 χρόνια.
Δεν έχω λόγο να το κάνω τώρα που είμαι 40 χρόνων. Δεν το έκανα σε ηλικίες που θα μπορούσα να το εκμεταλλευτώ. Δεν μπορώ, όμως, να ανεχθώ ένα πράγμα κυρίως: Ζούμε σε μια πατριαρχική κοινωνία και, αν ήμασταν σε αντίστροφες θέσεις με τον σύντροφό μου, δεν θα τον ρωτούσε κανείς για τη σκηνοθέτιδα των «Μελισσών». Αυτό με εκνευρίζει πάρα πολύ. Αν ήμουν εγώ η σκηνοθέτις, ποιος θα ρωτούσε πώς είναι να δουλεύετε με τη γυναίκα σας που σκηνοθετεί τη σειρά; Αυτό είναι τόσο ενοχλητικό! Εχω, λοιπόν, αποφασίσει ότι δεν θα μιλάω. Μου αρέσει που μιλά εκείνος για τη σχέση μας. Φαίνεται πιο δίκαιο. Ας μιλήσει αυτός για το πώς είναι να είμαστε μαζί.
–Εχει πει πολύ ωραία λόγια για εσένα πάντως.
Ο Λευτέρης είναι πολύ σπουδαίος άνθρωπος και χαίρομαι κι εγώ πάρα πολύ. Είναι λίγο αστείο γιατί δουλεύω από το 2005 και είναι χαζό ξαφνικά να χάνω το ονοματεπώνυμό μου και να είμαι η σύντροφος του Λευτέρη Χαρίτου. Δεν βγήκα χθες από τη σχολή.
– Τύπου… η Λευτέραινα;
Ναι… Τραγικό! Πριν μπω στις «Μέλισσες», το έγραψαν πολλοί κάπως έτσι, εννοώντας ότι «δείτε ποια είναι η σύντροφος του σκηνοθέτη των “Μελισσών”». Και φυσικά θα σου πω ότι έχουν γίνει και σχόλια ότι μπήκα στη σειρά επειδή είμαι η σύντροφος του Λευτέρη Χαρίτου.
–Είναι τραγικό σε αυτή την κοινωνία οι ίδιες οι γυναίκες να κατηγορούν τις γυναίκες.
Εχεις δίκιο, αλλά κι αυτό, λόγω πατριαρχίας γίνεται. Οπως, επίσης, με ρωτούν ποιοι ηθοποιοί από τις «Μέλισσες» μου αρέσουν. Επιλέγω να πω γυναίκες περίπου συνομήλικές μου, όπως η Αμαλία Καβάλη, που υποδύεται τη μοδίστρα. Της έχω αδυναμία. Θεωρώ ότι είναι απίστευτη ηθοποιός. Μου αρέσουν η Ελένη Καρακάση, η Ελλη Τρίγγου, η Μαρία Κίτσου. Το team των γυναικών είναι πάρα πολύ καλό και θα ήταν άδικο να σου μιλήσω μόνο για τον Λεωνίδα Κακούρη ή για τον Γιώργο Γεροντιδάκη.
–Θα παντρευόσουν;
Δεν συμφωνώ με τον γάμο, κυρίως γιατί δεν επιτρέπεται σε όλους τους ανθρώπους στη χώρα μας. Εάν επιτραπεί και στους ομοφυλόφιλους, μπορεί να το σκεφτώ. Οχι φυσικά στην εκκλησία.
– Εχεις πολύ καλή σχέση με το παιδί του συντρόφου σου. Θα ήθελε να κάνεις δικό σου;
Ναι, θα ήθελα με χαρά! Είμαι υπέρ των παιδιών και μακάρι να προκύψει! Ελπίζω, όταν ξανακάνουμε συνέντευξη, να έχουν αλλάξει τα δεδομένα.
– Εχεις πολύ καλή σχέση με το παιδί του συντρόφου σου. Θα ήθελε να κάνεις δικό σου;
Ναι, θα ήθελα με χαρά! Είμαι υπέρ των παιδιών και μακάρι να προκύψει! Ελπίζω, όταν ξανακάνουμε συνέντευξη, να έχουν αλλάξει τα δεδομένα.
– Την υιοθεσία τη σκέφτεσαι;
Φυσικά είμαι ανοιχτή και στην υιοθεσία.
– Εχεις γράψει ένα παιδικό παραμύθι.
Λέγεται «Το μπρατσάκι του Φοίβου» από τις εκδόσεις Πεδίο. Η έμπνευση ήρθε επειδή παρατήρησα ότι πολλά παιδάκια φοβούνται το βράδυ πριν κοιμηθούν. Μιλούν για τέρατα, για κροκόδειλους κάτω από το κρεβάτι, για μεγάλους πιθήκους πίσω από την κουρτίνα.
– Πώς ήσουν ως παιδί;
Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη, γιατί οι γονείς μου ήταν φοιτητές εκεί, και μεγάλωσα στην Κέρκυρα. Ο μπαμπάς μου είναι Κερκυραίος, οπότε, μόλις τελείωσαν τις σπουδές τους, πήγαν εκεί.
– Σε απέκτησαν μικροί;
Για την εποχή εκείνη δεν ήταν τόσο μικροί. Με έκαναν στα 29-30. Μεγάλωσα στην Κέρκυρα, είμαι πάρα πολύ χαρούμενη που έχω μεγαλώσει σε μικρό μέρος για πολλούς λόγους. Επιστρέφαμε στο σπίτι όταν άναβε η λάμπα της ΔΕΗ. Τότε δεν καταλάβαινα τι ωραίο ήταν αυτό. Είχαμε μια ελευθερία, που φαντάζομαι ότι στην Αθήνα δεν ήταν τόσο εύκολη. Φεύγαμε το πρωί για το σχολείο και επιστρέφαμε κυριολεκτικά το βράδυ, μόλις άναβαν τα φώτα της ΔΕΗ. Από τη Β’ Δημοτικού!
– Θα επέστρεφες σε μια μικρή πόλη αν αισθανόσουν πλήρης στη δουλειά σου;
Ακόμη έχω πάρα πολλή όρεξη και διάθεση για τη δουλειά μου. Εχει περάσει από το μυαλό μου και πολύ εύκολα θα πήγαινα σε μικρότερο μέρος. Δεν έχω κανένα θέμα. Είτε σε νησί είτε όχι. Υπάρχουν πόλεις στην Ελλάδα που είναι πανέμορφες, όπως τα Τρίκαλα. Απλώς ακόμη δεν έχω κουραστεί και έχω διάθεση να κυνηγάω αυτό που κάνω. Μπορεί κάποια στιγμή να κάνω ένα διάλειμμα.
– Ποια δουλειά σου ξεχωρίζεις;
Αγαπώ περισσότερο δύο ταινίες: Η μία είναι το «Γκίνες» του Αλέξη Καρδαρά και την αναφέρω επειδή είχαμε περάσει πάρα πολύ όμορφα.
– Γιατί το τονίζεις;
Γιατί υπάρχουν σαφώς δουλειές που δεν είχαμε περάσει καθόλου όμορφα. Σε κάποιες περνούσαμε πάρα πολύ άσχημα. Αυτή είναι μια δουλειά που την κρατώ με πολλή αγάπη μέσα μου. Είμαι, επίσης, πάρα πολύ χαρούμενη που έπαιξα σε ταινία του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Ηταν ένα από τα παιδικά μου όνειρα, οπότε, όταν συνέβη, ήταν σαν να πραγματοποιείται ευχή γενεθλίων. Και φυσικά, αγαπημένη μου δουλειά είναι και η πρώτη ταινία μου με τον τίτλο «Μετεωρίτες» του Γιάννη Μαυρογένη, όπου ήμουν πολύ μικρή και είχα νιώσει υπέροχα που με πήραν, αφού είχα πάει σε άπειρα κάστινγκ και οντισιόν για άλλες δουλειές. Ηταν τεράστιο πράγμα για εμένα που με πήραν για πρωταγωνιστικό ρόλο και δεν είχα ιδέα πώς να το διαχειριστώ.
– Παρουσιάστηκαν οι σωστοί άνθρωποι την κατάλληλη στιγμή στη ζωή σου;
Είμαι πολύ τυχερή σε αυτό. Οχι ότι δεν μου έτυχαν και ακατάλληλοι άνθρωποι…
– Πώς είδες το κίνημα #MeToo;
Στέκομαι δίπλα στα θύματα. Είμαι μαζί τους, να μιλήσουν, και να μιλήσουν και άλλοι που ίσως δεν έχουν μιλήσει και με όποιο τρόπο να στηρίξω την κίνηση αυτή! Γενικά συμβαίνει σε όλους τους χώρους αυτό και πρέπει όλες, όλοι, από όλους τους χώρους, να μιλούν όταν έχουν πέσει θύματα τέτοιων συμπεριφορών.
– Τι έκανες στην καραντίνα;
Εκανα ένα μεταπτυχιακό την περίοδο της καραντίνας και τώρα θα ξεκινήσω ένα άλλο στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών. Ελπίζω να τα καταφέρω, γιατί έτσι όπως τα έχω κάνει φέτος… Ουσιαστικά η καραντίνα μού δημιούργησε την τάση να κάνω πράγματα που διαρκώς ανέβαλλα. Μου φαινόταν λίγο μίζερη εκείνη η περίοδος και δεν ήθελα να εγκλωβιστώ στα λογοτεχνικά βιβλία μου.
– Τι βιβλία προτιμάς;
Οταν έχω πολύ ελεύθερο χρόνο, μου αρέσει να διαβάζω ψυχαναλυτικά ή φιλοσοφικά βιβλία. Λογοτεχνία προτιμώ κυρίως ξένη, γιατί από τη νέα ελληνική λογοτεχνία ξέρω ελάχιστα πράγματα.
– Επιστρέφω στην παλιά μας συνέντευξη. Ακόμη στην ντουλάπα σου κυριαρχούν οι φόρμες και τα T-shirts;
Ισχύει… Πω πω αυτό είναι και λίγο θλιβερό τώρα!
– Τι προσέχεις στην εμφάνισή σου;
Πριν από τις καραντίνες, είχα πάρα πολύ σταθερό πρόγραμμα με μαθήματα γιόγκα. Εκανα τρεις-τέσσερις φορές την εβδομάδα. Με την πανδημία αποσυντονίστηκε λίγο το είναι μας… Περπατώ πολύ, γιατί δεν υπάρχει χρόνος, δυστυχώς. Αν είχα χρόνο, θα ήθελα να κάνω γιόγκα και μπαλέτο.
– Επιμένουν το κίτρινο και το πράσινο να είναι τα αγαπημένα σου χρώματα;
Είμαι τόσο βαρετή; Ναι, επιμένουν. Μετά από 14 χρόνια δεν άλλαξε καν το χρώμα που μου αρέσει; Το κίτρινο μου αρέσει να το βλέπω. Δυστυχώς, δεν μου πάει. Αν μου πήγαινε, θα ήμουν μια κίτρινη πυγολαμπίδα στην Αθήνα.
– Σε ποιο θέατρο θα σε δούμε;
Είμαι στο «Killer Joe» του Τρέισι Λιτς, στο θέατρο «Εμπορικόν», και ξεκινάμε στις 15 Νοεμβρίου. Είμαι μαζί με τον Γιάννη Στάνκογλου, τον Κωνσταντίνο Σειραδάκη, τον Κώστα Νικούλι και τη Ναταλία Σουίφτ. Υποδύομαι τη Σάρλα και πρόκειται για ένα σκληρό έργο, που διαδραματίζεται στο νότιο τμήμα της Βόρειας Αμερικής. Δείχνει πώς μπορεί η φτώχεια και η δυσκολία να οδηγήσουν τους ανθρώπους να κάνουν εγκλήματα.
