Σε μία ιδιαίτερα δύσκολη κατάσταση έχει περιέλθει ο χειρουργικός τομέας του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών σε σημείο, όπως δηλώνουν οι χειρουργοί του, με δυσκολία να αντιμετωπίζουν ακόμα και τους τραυματίες και τα έκτακτα περιστατικά.
Υπό τις συνθήκες αυτές δεν τίθεται δε θέμα άσκησης του εκπαιδευτικού έργου του. Φοιτητές και ειδικευόμενοι ολοκληρώνουν τις σπουδές τους χωρίς να έχουν αντιμετωπίσει έναν ασθενή.
Η βαρύτητα του περιεχομένου της επιστολής, μας υποχρεώνει να την παραθέσουμε ως έχει:
«Διανύουμε ήδη τον δεύτερο χρόνο της πανδημίας και ο κάθε αρμόδιος θεσμικός φορέας εξακολουθεί να δίνει τον δικό του αγώνα. Ειδικά σε ό,τι αφορά στα νοσοκομεία πολλοί έχουν επισημάνει δημοσίως τις εξαιρετικά δυσχερείς συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργούν. Η φυσική και συναισθηματική κόπωση του ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού φθάνει στα όρια της εξάντλησης.
Πέρα όμως από τη μεγάλη συνεχιζόμενη μάχη για την αντιμετώπιση του κορονοϊού που δίνουν λοιμωξιολόγοι και ιατροί των λοιπών συναφών ειδικοτήτων, υπάρχουν και άλλες, καθημερινές μάχες, που δεν είναι ευρέως γνωστές.
Οι χειρουργοί των διαφόρων ειδικοτήτων δεν εμπλέκονται μεν ευθέως στην αντιμετώπιση των ασθενών με κορονοϊό, δίνουν όμως έναν άλλον, παράπλευρο, πιο σύνθετο αγώνα, που είναι εξίσου επίπονος, αγωνιώδης και ενίοτε αλυσιτελής.
ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΑΞΟΝΕΣ
Ο κοπιώδης αυτός δρόμος έχει τρεις άξονες.
Ο πρώτος αφορά στην εκπαίδευση των φοιτητών. Οι ιατροί του Χειρουργικού Τομέα του Πανεπιστημίου Πατρών βιώνουν καθημερινά ένα αποκαρδιωτικό θέαμα. Προσέρχονται οι φοιτητές για να ασκηθούν στις χειρουργικές ειδικότητες, στις οποίες εκ των πραγμάτων, εκτός από τις θεωρητικές γνώσεις, πρέπει να παρακολουθήσουν την φροντίδα χειρουργικών τραυμάτων, να δουν χειρουργικές πράξεις, να συμμετάσχουν στον προβληματισμό για τον σχεδιασμό της βέλτιστης θεραπείας για τον ασθενή, να ζήσουν την αγωνία της ανταλλαγής απόψεων μεταξύ των ειδικών για την επιπλοκή που προέκυφε, να ακούσουν επιστημονικές αντιπαραθέσεις και, αντ’ αυτού, βλέπουν σε υπολογιστή σχεδιαγράμματα και εικόνες και παρακολουθούν εικονικές εγχειρήσεις. Το τραγικό είναι ότι οι φοιτητές μετά το πέρας της σχετικής «άσκησης» θα εξεταστούν, με τρόπο προφανώς που θα προσαρμοστεί στο πώς «διδάχθηκε» το μάθημα, και οι περισσότεροι εξ αυτών θα ανακηρυχθούν επιτυχόντες, δηλαδή γνώστες… Η απογοήτευση των νέων παιδιών μερικές φορές είναι συνταρακτική…
Ο δεύτερος άξονας αφορά στους ειδικευόμενους. Η ιδιαιτερότητα των χειρουργικών ειδικοτήτων έγκειται στο ότι οι ασκούμενοι ιατροί πρέπει να περιποιηθούν τραύματα, να πιάσουν εργαλεία, να ψηλαφήσουν εσωτερικά όργανα, να αποκτήσουν δεξιότητες. Οσο ο αριθμός των σχετικών χειρουργικών πράξεων αυξάνει, τόσο αυξάνονται και οι ευκαιρίες των ιατρών. Οι επιβληθέντες περιορισμοί όμως των χειρουργικών επεμβάσεων (αναστολή προγραμματισμένων χειρουργικών πράξεων στη φάση του πρώτου εγκλεισμού αλλά και αντίστοιχοι περιορισμοί στην παρούσα φάση) λειτουργούν προς την αντίθετη κατεύθυνση στερώντας δραματικά από τους μέλλοντες χειρουργούς την απόκτηση εμπειρίας και δυστυχώς αυτό δεν αναπληρώνεται. Ο χρόνος ειδίκευσης σε κάθε τομέα είναι ορισμένος και η πολιτεία αυτομάτως διακόπτει την εργασιακή σύμβαση με τον ειδικευόμενο με την ολοκλήρωση του προβλεπόμενου χρόνου. Ο,τι έμαθε, έμαθε… Ισως δεν χρειάζεται να αναρωτηθεί κανείς πολύ γιατί οι νέοι επιστήμονες φεύγουν στο εξωτερικό…
Ο τρίτος τέλος άξονας αφορά στη λειτουργία των χειρουργικών κλινικών στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο η οποία έχει υποβιβαστεί βάναυσα. Χειρουργοί, όπως οι ωτορινολαρυγγολόγοι, αναγκάζονται να μετακινούνται από γραφείο σε γραφείο μεταφέροντας ακριβό και ευαίσθητο εξοπλισμό, καθώς αυξάνεται ο αριθμός κλινών των ασθενών της παθολογικής κλινικής αλλά και αυτών με κορονοϊό γενικότερα. Η Οφθαλμολογική Κλινική έχει καταβαραθρωθεί. Της έχει απομείνει καμμία σχεδόν κλίνη. Οι λοιπές χειρουργικές ειδικότητες έχουν περιοριστεί σχεδόν στο ήμισυ των κλινών τους.
ΜΕΙΩΣΗ ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΩΝ ΠΡΑΞΕΩΝ
Το χειρότερο όλων είναι η δραματική μείωση του αριθμού των χειρουργικών πράξεων. Κατα τη διάρκεια του πρώτου εγκλεισμού ανεστάλησαν όλες οι προγραμματισμένες χειρουργικές επεμβάσεις. Τώρα διενεργούνται με το σταγονόμετρο είτε επειδή κάθε τόσο η ανάνηψη του χώρου των χειρουργείων καταλαμβάνεται από διασωληνωμένους ασθενείς της Μονάδας Εντατικής Θεραπείας είτε επειδή αναισθησιολόγοι αποσπώνται για νοσηλεία ασθενών σε μονάδες κορονοϊού είτε και για τα δύο.
Οι ροές ασθενών από νοσοκομεία της περιφέρειας προς το ΠΓΝΠ έχουν αυξηθεί. Με μεγάλη δυσκολία διεκπεραιώνουμε ακόμη και τους τραυματίες αλλά και τις έκτακτες χειρουργικές περιπτώσεις. Οι λίστες αναμονής των ασθενών προς χειρουργείο όλων των κλινικών έχουν διογκωθεί τόσο, που πρακτικά είναι μη διαχειρίσιμες. Ασθενείς που ματαίως αναμένουν την πολυπόθητη τηλεφωνική κλήση για να χειρουργηθούν, έχουν φθάσει στα όρια αντοχής.
Και αυτά, παρά το ότι ο Διοικητής του ΠΓΝΠ, με συντονισμένες ενέργειες έχει καταφέρει, στην παρούσα φάση, τη διατήρηση του απαραίτητου αριθμού χειρουργικών επεμβάσεων, αν αναλογιστεί κανείς και την αναγκαστική έλλειψη σε προσωπικό που βιώνει το Νοσοκομείο μας, λόγω των αναστολών εργασίας που υπαγόρευσε, η πρόσφατη νομοθετική ρύθμιση για τους ανεμβολίαστους.
Η ΔΙΑΒΕΒΑΙΩΣΗ
Θέλουμε να διαβεβαιώσουμε τους πολίτες της Αχαΐας, της Νοτιοδυτικής Ελλάδας αλλά και άλλων περιοχών της πατρίδας μας που μας τιμούν με την εμπιστοσύνη τους, ότι καταβάλλουμε το μέγιστο δυνατόν των προσπαθειών μας.
Θεσμικοί πανεπιστημιακοί και νοσοκομειακοί παράγοντες, σε αγαστή συνεργασία με τον Διοικητή του ΠΓΝΠ, στον οποίο πιστώνουμε τις άοκνες προσπάθειες για την εύρυθμη λειτουργία του νοσοκομείου και την ανάπτυξή του, δείχνουν ακατάβλητο σθένος και κουράγιο δίνοντας θαυμαστό αγώνα για να βελτιώσουν τις δυσχερέστατες συνθήκες λειτουργίας των χειρουργικών κλινικών του ΠΓΝΠ. Αλλά φαίνεται πως έχουμε φθάσει στο όριο των δυνατοτήτων μας. Ζητούμε την κατανόηση και την συμπαράσταση όλων».
Μαρίνα Ριζογιάννη
