Η Πάτρα, μια πόλη με τεράστια ακτογραμμή σε όλο το μήκος της, είναι μια πόλη απούσα από τις γαλάζιες σημαίες και για το 2021. Δεν διαθέτει δηλαδή ούτε μια παραλία πιστοποιημένη για την εξαιρετική ποιότητα υδάτων και το υψηλό επίπεδο προσφερόμενων υπηρεσιών στους λουομένους, με παράλληλη διασφάλιση των κριτηρίων καθαριότητας και υγιεινής για την προστασία της Δημόσιας Υγείας.
Αναρωτιέται εύλογα κανείς τι φταίει και συμβαίνει αυτό; Ποιος είναι ο λόγος που η πόλη δεν διαθέτει ούτε μια οργανωμένη παραλία με βάση τα ισχύοντα κριτήρια;
Αναρωτιέται επίσης τι μας λείπει για να αποκτήσουμε μια τέτοια παραλία σε μια πόλη που βρέχεται από το ένα της άκρο μέχρι το άλλο; Αυτά τα ερωτηματικά συναρτώνται και με τις κατά καιρούς συζητήσεις για αδυναμία ενίσχυσης του τουριστικού προφίλ της πόλης, παρά το γεγονός ότι – όπως επισημαίνεται σε κάθε ευκαιρία- η Πάτρα διαθέτει φυσικές ομορφιές και βρίσκεται στο επίκεντρο ενός πολύ ενδιαφέροντα τουριστικού άξονα.
Η αλήθεια είναι ότι οι γαλάζιες σημαίες δεν χαρίζονται. Οργανώνεσαι, διεκδικείς και τις κερδίζεις.
Πάμε να δούμε ποια είναι τα κριτήρια που θα έπρεπε να πληρούμε ως πόλη για να διεκδικήσουμε μια γαλάζια σημαία:
Εν αρχή η ποιότητα νερών κολύμβησης που να επιβεβαιώνεται με δειγματοληπτικές μετρήσεις. Να μην γίνεται απόρριψη βιομηχανικών λυμάτων στην ακτή και να γίνεται επεξεργασία των λυμάτων όπως απαιτεί η Ευρωπαϊκή Οδηγία.
Πληρούμε αυτή την προϋπόθεση στην Πάτρα;
Η απάντηση είναι πως όχι.
Σε πολλές περιοχές, τα λύματα καταλήγουν ακόμη και σήμερα- εν έτει 2021-, στη θάλασσα, βόθροι ξεχειλίζουν σε παραθαλάσσιες περιοχές γιατί δεν μπορεί να φτάσει έγκαιρα η ΔΕΥΑΠ να τους αδειάσει, ενώ η Δημοτική Αρχή προσπαθεί ακόμη να υλοποιήσει έργα που εκκρεμούν επί χρόνια όπως η αποχέτευση στην περιοχή των Βραχνείκων- Μιντιλογλίου- Ροϊτίκων ή το έργο της σύνδεσης του Ρίου, του Αγίου Βασιλείου και του Ακταίου, με το υπόλοιπο δίκτυο και η διασφάλιση της εύρυθμης λειτουργίας του.
Άλλες προϋποθέσεις για γαλάζια σημαία είναι ο τακτικός καθαρισμός της ακτής από σκουπίδια, η ανάπτυξη πλήρους εξοπλισμού για την εξυπηρέτηση των λουμένων, οι επαρκείς κάδοι απορριμμάτων που να αδειάζονται σε τακτά διαστήματα, οι διευκολύνσεις για ανακυκλώσιμα υλικά, οι επαρκείς εγκαταστάσεις υγιεινής, με ελεγχόμενο σύστημα αποχέτευσης, ο έλεγχος και περιορισμός της κίνησης οχημάτων και μοτοποδηλάτων στην ακτή, η απαγόρευση της ελεύθερης κατασκήνωσης, η επιτήρηση κατοικίδιων ζώων, η συντήρηση κτιρίων και εξοπλισμού, η ύπαρξη εκπαιδευμένων ναυαγοσωστών με σωστικά εφόδια, τα σχέδια για την αντιμετώπιση ατυχήματος ρύπανσης και η ασφαλής δίοδος στην ακτή με φροντίδα για άτομα με ειδικές ανάγκες.
Αλήθεια, τι από αυτά διαθέτει αυτή τη στιγμή μια παραλία της Πάτρας και τι από αυτά θα μπορούσε να διαθέτει αν υπήρχε στοιχειώδης οργάνωση και στοιχειώδης μέριμνα για τους πολίτες και τους επισκέπτες;
Αρκούν οι διαμορφώσεις του ποδαριού που επιχειρεί κάθε χρόνο η Δημοτική Αρχή για να αποκτήσουμε μια παραλία που να αξίζει στην τρίτη μεγαλύτερη πόλη στη χώρα η οποία διαθέτει μια τόσο ζηλευτή ακτογραμμή;
Προφανώς όχι.
Για αυτό το λόγο και κολυμπάμε στα… ημίμετρα. Πώς μπορούμε λοιπόν να συζητήσουμε σοβαρά για το τουριστικό προϊόν και το τουριστικό μέλλον της πόλης μας, όταν πριν από αυτό οφείλουμε να διασφαλίσουμε τα στοιχειώδη μέτρα καθαριότητας, ασφάλειας και υγιεινής στις παραλίες της για τους δικούς της πολίτες πρώτα;
