Όταν ο 14χρονος Μόργκαν Μάρτενς κατέβηκε από το έλκηθρό του, στη γραμμή τερματισμού του αγώνα Iditarod για εφήβους μετά από 16 ώρες, 40 λεπτά και 20 δευτερόλεπτα οδήγησης, το χαμόγελό του μόλις που φαινόταν κάτω από τα αμέτρητα ρούχα του.
Εκτός από τον χρόνο στον οποίο ολοκλήρωσε τη διαδρομή, ο 14χρονος είχε καταφέρει κάτι που ελάχιστοι συνομήλικοί του θα μπορούσαν να καυχηθούν: καθοδήγησε 10 σκύλους σε έναν αγώνα δύο ημερών και απόστασης 150 μιλίων, στην άγρια φύση της Αλάσκας.
Ο συγκεκριμένος αγώνας, που καλύπτει τη μεγαλύτερη διαδρομή σε σχέση με οποιονδήποτε άλλο πραγματοποιείται στην πολιτεία για συμμετέχοντες κάτω των 18 ετών, καλεί τους εφήβους να αποδείξουν ότι κατέχουν μια ασυνήθιστη γκάμα δεξιοτήτων. Πρέπει να ξέρουν πώς να οδηγήσουν το έλκηθρό τους, να χρησιμοποιήσουν τον εξοπλισμό που θα εξασφαλίσει την επιβίωσή τους, να αντέξουν τους παγωμένους ανέμους και να αποφύγουν την υποθερμία.
Πρέπει να ξέρουν επίσης πώς να πλοηγηθούν μέσα στην ερημιά και τι να κάνουν αν μπλεχτούν σε μια χιονοθύελλα ή χάσουν το μονοπάτι τους. Πρέπει, επίσης, να ξέρουν καλά τους σκύλους τους: Ποιοι προτιμούν το ψάρι και ποιοι το μοσχάρι; Έχουν ανάγκη από μποτάκια ή ο καιρός είναι υπερβολικά θερμός για κάτι τέτοιο;
Δέκα συμμετέχοντες, ηλικίας 14 έως 17 ετών, ανταποκρίθηκαν στην πρόκληση το πρωί του περασμένου Σαββάτου, μια εβδομάδα πριν το Iditarod ενηλίκων, μια διαδρομή 852 μιλίων που πλέον έχει επίσης ξεκινήσει.
Η Άννα Κόουκ, μια 17χρονη που έλαβε μέρος στον αγώνα, εξηγεί στους Times της Νέας Υόρκης ότι οδηγεί έλκηθρο εδώ και χρόνια.
Όπως λέει, «κόλλησε» με το άθλημα όταν παρακολούθησε το Iditarod ως παιδί. «Όταν ήμουν 10 ετών σκέφτηκα ότι κάθε βράδυ θα προσεύχομαι να γίνω οδηγός ελκήθρου», θυμάται.
Δυο χρόνια αργότερα, έγινε φίλη με την Τζέσικα Κλέικα, μια βετεράνο του αθλήματος, και έκτοτε προπονείται μαζί της. Η Κόουκ περνά όλο τον ελεύθερό της χρόνο φροντίζοντας τους σκύλους και κάνοντας προπονητικές διαδρομές με το έλκηθρό της.
Τα τελευταία τρία χρόνια, συμμετέχει στο Iditarod εφήβων με τους σκύλους της Κλέικα.
«Τίποτα στον κόσμο δεν μπορεί να κερδίσει την αίσθηση τού να είσαι μόνη με τους σκύλους σου, με την ομάδα σου», τονίζει. «Σε κάνει να αισθάνεσαι γαλήνη. Και έτσι σε ωθεί να γίνεις καλύτερος άνθρωπος. Εσύ στηρίζεσαι σε εκείνα και εκείνα σε εσένα. Είναι μια πολύ, πολύ όμορφη εικόνα ομαδικής εργασίας και αντοχής μέσω της σκληρής δουλειάς».
Πολλοί έφηβοι προπονούνται επί ολόκληρα χρόνια για να μπορέσουν να ανταποκριθούν στις ανάγκες του αγώνα, ενώ οι φίλοι και οι συγγενείς τους στέκονται στην αφετηρία για να τους ενθαρρύνουν πριν ξεκινήσουν το διήμερο ταξίδι τους (περιλαμβάνει και μια υποχρεωτική στάση δέκα ωρών).
«Απαιτείται πολλή δουλειά στα παρασκήνια», τονίζει η Κόουκ. «Ως μαθητές λυκείου, όλοι όσοι συμμετέχουμε στον αγώνα, αφιερώνουμε πολύ, πολύ χρόνο σε αυτό».
Για κάποιους συμμετέχοντες, η διοργάνωση αποτελεί και την πρώτη φορά που κοιμούνται μακριά από τους γονείς τους.
Οι περισσότεροι από αυτούς, όμως, σχεδόν γεννήθηκαν επάνω σε έλκηθρο. Η 14χρονη Άβα Μουρ Σμιθ από το Γουίλοου, είναι οδηγός τρίτης γενιάς: Και οι δυο γονείς της έχουν λάβει μέρος στο Iditarod, ο παππούς της έτρεξε στην πρώτη διοργάνωση που πραγματοποιήθηκε ποτέ και η γιαγιά της ήταν η πρώτη γυναίκα που ολοκλήρωσε τη διαδρομή.
Η 14χρονη Έλεν Ρέντινγκτον, είναι οδηγός τέταρτης γενιάς. Ο προπάππος της, Τζο Ρέντινγκτον ο Πρεσβύτερος, ήταν γνωστός ως ο πατέρας του Iditarod, ενώ οι γονείς της γνωρίστηκαν στη διοργάνωση για τους έφηβους το 1991.
Ο Μάρτενς, ο φετινός νικητής, ήταν ο μόνος συμμετέχων που δεν κατάγεται από την Αλάσκα. Όμως κι εκείνος έχει βαθιά συγγένεια με το άθλημα. Η μητέρα του, η Τζάνετ Μάρτενς, διαγωνίζεται στους αγώνες 20 και 40 μιλίων, κοντά στο αγρόκτημα της οικογένειάς της στο Ουισκόνσιν.
Ο μικρός Μόργκαν έχει και την υποστήριξη των συμμαθητών του: «Ο διευθυντής έστειλε σχετικό e-mail, για να με δει όλο το σχολείο μου».
Ο διαγωνισμός για εφήβους πραγματοποιείται από το 1978, μόλις πέντε χρόνια μετά το πρώτο Iditarod. Ο αγώνας υποστηρίζεται από χορηγούς, οι οποίοι αναλαμβάνουν τα δώρα των νικητών: Η πρώτη θέση εξασφαλίζει ένα καινούργιο έλκηθρο για σκύλους, ένα καπέλο από γούνα κάστορα και ειδικά γάντια. Επιπλέον, έρχεται μαζί με μια υποτροφία αξίας $6.000.
Πριν ξεκινήσουν για το διήμερο ταξίδι τους, οι οδηγοί φορτώνουν το έλκηθρό τους με εξοπλισμό έκτακτης ανάγκης και κάθε σκύλος εξετάζεται από κτηνίατρο. Αν και υπάρχουν ενήλικες τριγύρω, ανάμεσά τους και ένας διαιτητής που ακολουθεί τους συμμετέχοντες σε ειδικό όχημα, οι νεαροί αθλητές είναι εξοπλισμένοι και με συσκευή γεωεντοπισμού, που εξασφαλίζει ότι δεν θα χαθούν.
Το GPS καθησύχαζε σε κάποιο βαθμό και τη Τζάνετ Μάρτενς. Αν και η μεγαλύτερη κόρη της, η Ταλία, είχε επίσης λάβει μέρος στον αγώνα το 2018, αυτό δεν μείωσε την ανησυχία της για τα όσα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ο Μόργκαν στη διάρκεια της νύχτας.
«Θα πάθει υποθερμία επειδή έτρεχε 75 μίλια την ημέρα; Θα ιδρώσει και μετά θα κρυώσει; Θα φάει το φαγητό που του έδωσα μαζί του ή θα φάει μόνο τα γλυκά;», εξηγεί.
Οι φόβοι της όμως εξανεμίστηκαν όταν είδε τον γιο της να σκίζει πρώτος τη γραμμή του τερματισμού. «Νομίζω ότι έκανε ένα ακόμη βήμα προς την ενηλικίωση, σε σχέση με το πώς σκέφτεται τις υποχρεώσεις και τις ευθύνες του», υποστηρίζει. «Δέκα σκύλοι εξαρτώνται από εκείνον και το πήρε πολύ σοβαρά αυτό. Επομένως, έχει αποκτήσει πολλές ενήλικες δεξιότητες που απουσιάζουν από τους περισσότερους ενηλίκους».
Όλοι οι οδηγοί επέστρεψαν με ασφάλεια, ορισμένοι έχοντας συμπληρώσει πάνω από 20 ώρες στο μονοπάτι. Αντιμετώπισαν παγερούς ανέμους, χιονοθύελλες, δρόμους που εξαφανίζονταν – και καμιά φορά, κανέναν τάρανδο.
«Τους μαθαίνει να έχουν αυτοπεποίθηση και να αντιμετωπίζουν πράγματα που δεν μπορούσαν να προβλέψουν και να βρουν λύση, όχι μόνο για τον εαυτό τους, αλλά και για τους σκύλους τους», επισημαίνει στους Times η Τζούλια Ρέντινγκτον, η μητέρα της Έλεν και μέλος της επιτροπής των αγώνων.
«Όλα τους είναι ανταγωνιστικά, όμως το θέμα είναι το ταξίδι και τι μπορούν να μάθουν από αυτό».
https://www.in.gr/
