Θυμάστε μια παροιμία που είχε χρησιμοποιήσει ο Γιάννης Ιωαννίδης την εποχή που βρισκόταν στους πάγκους και δη στην συνέντευξη Τύπου πριν από το Final 4 του Τελ Αβίβ το 1994; «Τα λίγα λόγια ζάχαρη και τα καθόλου μέλι…» Και στον ημιτελικό είχε δικαιωθεί.
Πώς μου ήρθε αυτό στο μυαλό; Στον Παναθηναϊκό έχουν επιλέξει, και ορθώς το έχουν επιλέξει, να μην λένε πολλά λόγια, να μην αναλώνονται σε άσκοπες δηλώσεις και απλά να κάνουν τη δουλειά τους στις προπονήσεις. Κάποιες φορές θα αποτυπώνεται στο παρκέ, κάποιες άλλες όχι. Με αυτό το σκεπτικό ξεκίνησαν τη φετινή σεζόν και με αυτό το σκεπτικό σκοπεύουν να πορευτούν μέχρι και το τέλος της σεζόν.
Το ταμείο; Στο τέλος. Αυτό που προέχεται για τον Γιώργο Βόβορα και τους παίκτες του, είναι να παρουσιάζουν ένα αξιοπρεπέστατο και ανταγωνιστικό σύνολο σε κάθε ματς της EuroLeague. Τον Μάιο, καλώς εχόντων των πραγμάτων και… Covid επιτρέποντος θα φανεί κατά πόσο πετυχημένη θα είναι η δουλειά…
Αν βάλουμε κάτω και τα εννέα ματς που έχουν δώσει οι «πράσινοι», μόνο σε τρία από αυτά (σ.σ. με Ολυμπιακό, Βαλένθια, Μπασκόνια) δεν απέδωσαν σύμφωνα με αυτά που θέλουν να δείχνουν στο παρκέ. Είτε χάνουν, είτε κερδίζουν. Στα υπόλοιπα έξι ήταν ο ορισμός των όσων είχαν προαναγγείλει ο προπονητής και το νέο διοικητικό σχήμα. Το μόνο που δεν είχαμε δει από αυτήν την ομάδα, ήταν να… αντιδρά.
Όχι τόσο να αντιδράσει ύστερα από μια ήττα, αλλά να αντιδράσει ύστερα από μέτριες εμφανίσεις, οι οποίες δεν ανταποκρίνονταν στα «θέλω» κανενός. Αν, μάλιστα, προσθέσετε και τις τέσσερις συνεχόμενες ήττες (χωρίς να εξετάζω από ποιες ομάδες ήταν αυτές οι ήττες) οι οποίες από μόνες τους δημιουργούν ψυχολογικό βάρος, αυτομάτως το «πρέπει» έμοιαζε να «βαραίνει» ακόμα περισσότερο τις πλάτες του ενόψει του αγώνα με την Μπάγερν.
Επαναλαμβάνω και λέω: Όχι τόσο για βαθμολογικούς λόγους, όσο για ψυχολογικούς. Μπορεί να μην έχει τοποθετηθεί κάπου συγκεκριμένα ο «πράσινος» πήχης όσον αφορά την τελική κατάταξη (τουλάχιστον επίσημα), αλλά κανείς δεν θέλει να παίζει στο υψηλότερο επίπεδο και να φεύγει πάντα ηττημένος από το γήπεδο. Στον Παναθηναϊκό ήθελαν όσο τίποτε άλλο να βγάλουν αντίδραση.
Το είπε ο Γιαπλές μετά το ματς με την Μπασκόνια. Βγήκε μέσα από τα λόγια του «σκασμένου» (τότε) Παπαπέτρου. Το ξαναπείπε ο Βόβορας την παραμονή του αγώνα. Ζητούμενο ήταν η αντίδραση απέναντι στην Μπάγερν. Και ήρθε με πειστικό τρόπο. Θα μπορούσε να γίνει και εμφατικός ο τρόπος γιατί ο Παναθηναϊκός έλεγχε απόλυτα το ματς και αν ήταν πιο συγκεντρωμένοι οι παίκτες σε μια 1-2 φάσεις, ενδεχομένως η διαφορά να είχε φτάσει πολύ πιο ψηλά από το +13 που ήταν η μεγαλύτερη τιμή της στο ματς. Όμως, τέλος καλό, όλα καλά για τον Παναθηναϊκό. Κυρίως για τον μπασκετικό εγωισμό που έβγαλε, την σκληράδα που έδειξε και το γεγονός ότι μπήκαν όλο με το μαχαίρι στα δόντια. Σαν να έλεγαν στην γερμανική ομάδα: «Όχι, σήμερα!»
Και δεν μιλάμε για μια Μπάγερν των περασμένων ετών, αλλά για μια καλοδουλεμένη ομάδα, με αγωνιστικό πλάνο, αρχές στο παιχνίδι της, καλό διάβασμα και μια ομάδα που βρίσκονταν (πριν από το τζάμπολ) στην 3η θέση της κατάταξης έχοντας αποτελέσει την ευχάριστη έκπληξη της διοργάνωσης. Μόνο… εύκολο και απλό δεν ήταν το έργο του Γιώργου Βόβορα και των παικτών.
Όμως, το έκαναν να φαίνεται απλό στο πρώτο ημίχρονο όπου… «μάσαγε η μύγα σίδερο και το κουνούπι ατσάλι!» Τέτοια αυταπάρνηση, τέτοια ενέργεια, τόσο μεγάλη αυτοπεποίθηση στην άμυνα, δεν θυμάμαι να έχω δει σε άλλο ματς του Παναθηναϊκού φέτος. Deflections, κλεψίματα, τάπες, πίεση πάνω στην μπάλα, πίεση και στα 4/4 του γηπέδου, σουτ με αίμα από τους παίκτες Μπάγερν ήταν τα στοιχεία που είχαν κυριαρχήσει στο πρώτο μισό του αγώνα. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, οι «πράσινοι» είχαν… δαγκώσει στην καρωτίδα τους παίκτες της Μπάγερν.
Και αυτό ακριβώς θέλησαν να κάνουν και στο ξεκίνημα της 3ης περιόδου. Όμως η Μπάγερν μπήκε από το 22′ στο bonus των βολών και αντί να συνεχιστεί αυτή η πίεση και αυτη η αμυντική πίεση, ήρθαν κάποια «νεκρά» διαστήματα και η Μπάγερν μπόρεσε να βρει πιο εύκολα τον δρόμο για το καλάθι. Γιατί αλλιώς θα αμυνθείς με 1-2 ομαδικές φάουλ και αλλιώς αν έχεις συμπληρώσει τα πέντε τόσο νωρίς στο δεκάλεπτο.
Οι βολές ήταν 21-12 για την Μπάγερν, με τον Παναθηναϊκό να «εκτελεί» τις μοναδικές του τέσσερις στο β’ ημίχρονο μόνο όταν οι φιλοξενούμενοι έκαναν φάουλ σκοπιμότητας για να σταματήσουν τον χρόνο. Αντίθετα εκείνοι πήγαιναν με χαρακτηριστική άνεση στη γραμμή και αν δεν μέτρησα καλά, σε 3-4 περιπτώσεις ύστερα από επιθετικά φάουλ των «πρασίνων» σε διεκδίκηση του επιθετικού ριμπάουντ. Αλλιώς για μια ομάδα να προσπαθεί να σκοράρει εντός παιδιάς και αλλιώς να έχει τους εύκολους πόντους.
Ακόμα και έτσι δεν… χάλασε το μυαλό των παικτών του «τριφυλλιού» οι οποίοι είχαν την αντίδραση και μέσα στο ματς. Και αναφέρομαι όταν το σκορ έγινε 72-70 τρεισήμισι λεπτά πριν από το τέλος. Νέες καλές άμυνες, σερί 7-0 και η… σεμνή τελετή έλαβε τέλος. Εδώ που τα λέμε θα ήταν κρίμα και άδικο να μην πάρει ο Παναθηναϊκός αυτό το ματς. Το δικαιούταν 100%. Και εκεί που χρειάστηκε, «μίλησαν» εκείνοι που… έπρεπε και περιμέναμε να «μιλήσουν» για να… καθαρίσουν την μπουγάδα.
Ο… κλονοποιημένος Σαντ-Ρος!
Όπως λένε και οι Αμερικανοί «when the going gets tough, the tough get going». Δηλαδή ήταν η στιγμή που οι Νέντοβιτς και Παπαπέτρου θα έπαιρναν την κατάσταση στα χέρια τους. Ο Σέρβος δεν… καταλαβαίνει τίποτα. Θα πάρει το κρίσιμο σουτ, βρέχει-χιονίσει. Και το έκανε όταν χρειάστηκε μαζί με τον Ιωάννη Παπαπέτρου. Ο αρχηγός των «πρασίνων» μπορεί να μην ήταν σε καλή βραδιά για τρία δεκάλεπτα, αλλά στο τέλος έβαλε και εκείνος φαρδιά-πλατιά την υπογραφή του στο ματς με επτά πόντους στην τελευταία περίοδο με άλλους οκτώ ο Σέρβος. Δηλαδή αμφότεροι πέτυχαν τους 15 από τους 23 πόντους του Παναθηναϊκού στο 4ο δεκάλεπτο ή αν προτιμάτε τους 15 από τους 16 τελευταίους της ομάδας τους στο ματς! Αν μη τι άλλο, αυτό… κάτι λέει!
Όμως για να φτάσει ο Παναθηναϊκός να έχει το πάνω χέρι στο ματς, χρειάστηκε να βάλει τα χέρια του ο Σαντ–Ρος! Πιθανόν να μιλάμε για το πιο «γεμάτο» και ενδεχομένως το καλύτερο ματς του Κουβανού με τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Απλά, ήταν παντού. Δεν στέκομαι στους πόντους και στα σουτ που έβαλε. Στο άλλο ματς μπορεί να τα χάσει. Δεν είναι, άλλωστε, το φόρτε του. Στέκομαι ΜΟΝΟ στην αμυντική του παρουσία. Εκείνος και αν έβγαλε τον μπασκετικό του εγωισμό στο ΟΑΚΑ μετά την μέτρια (έως και κακή) παρουσία του στην Ισπανία. Ώρες ώρες νόμιζα ότι η πεντάδα του Παναθηναϊκού αποτελούνταν απο τους Σαντ-Ρος, Σαντ-Ρος, Σαντ-Ρος, Σαντ-Ρος και Παπαγιάννη. Λες και τον είχαν κλωνοποιήσει! Ναι, λοιπόν. Αυτός είναι ο παίκτης που είχε στο μυαλό του ο Γιώργος Βόβορας όταν τον επέλεγε για το «πράσινο» ρόστερ. Να δείχνει τις αμυντικές του αρετές και να «κλειδώνει» τους αντιπάλους του. Και ξέρετε: Από τη στιγμή που ήξερε ότι τα πάει καλά στην άμυνα, ήξερε ότι έδινε την ώθηση στην ομάδα του, αυτομάτως πήρε και ψυχολογία στα σουτ. Όποιος έχει παίξει μπάσκετ, σε οποιοδήποτε επίπεδο, το γνωρίζει αυτό. Συμβαίνει πολύ συχνά.
«Hat off» για τον «πενταδάτο» Καλαϊτζάκη
Είχα αναφέρει πριν από μερικές ημέρες ότι ο Καλαϊτζάκης θα βρει και πάρει τις ευκαιρίες του τώρα που θα απουσιάζει ο Μάρκους Φόστερ λόγω τραυματισμού. Ε, δεν πέρασαν καλά-καλά πέντε ημέρες και ο Γιώργος Βόβορας όχι μόνο τον εμπιστεύτηκε, αλλά τον ξεκίνησε στο ματς! Και μάλιστα σ’ ένα άκρως κομβικό και «must win» παιχνίδι για τον Παναθηναϊκό.
Βάσει του χρόνου συμμετοχής του (09:02) και της παρουσίας του στο παρκέ, δικαιώθηκε ο Έλληνας προπονητής για την επιλογή του και ο 21χρονος παίκτης δικαίωσε τον Βόβορα. Άλλωστε αυτός δεν ήταν που «έπνιξε» στο ξεκίνημα του ματς τον Μπόλντγουιν αναγκάζοντας τον Τρινκιέρι να αποσύρει τον Αμερικανό νωρίς-νωρίς από το ματς; Κρατήστε και ότι έκανε όλα τα προσωπικά του ρεκόρ καριέρα σε αυτό το παιχνίδι. Και πιστέψτε με. Θα τα σπάσει πολύ γρήγορα… Γιατί δουλεύει και μάλιστα δουλεύει πολύ καλά!
Σε διαδικασία… Μιλουτίνοφ ο Παπαγιάννης
Και έρχομαι στον Παπαγιάννη. Τον περασμένο Ιανουάριο και κατά διαβολική σύμπτωση, πάλι μετά το εντός έδρας ματς με την Μπάγερν Μονάχου, είχα κάνει ειδική αναφορά στον Έλληνα σέντερ και εξηγούσα ότι θα πρέπει να υπάρχει υπομονή και ότι θα χρειαστεί να περάσει από μια διαδικασία που απαιτεί χρόνο για να παρουσιαστεί κομβικός στην EuroLeague και να μπορεί να χαρακτηρίζεται σέντερ πρώτης γραμμής στην διοργάνωση.
Για να σας προλάβω. Όχι, δεν είναι ακόμα πρωτοκλασάτος σέντερ της EuroLeague (αν και εδώ που τα λέμε είναι τρίτος μπλοκέρ με 1,44 τάπες και 8ος ριμπάουντερ) αλλά η εξέλιξή του έχει σταθερά ανοδική πορεία. Προπόνηση με την προπόνηση, παιχνίδι με το παιχνίδι ο Παπαγιάννης δεν είναι πια παίκτης του rotation, αλλά πρωταγωνιστής. Σ’ εκείνο το κείμενο είχα αναφέρει επίσης (και έπεσαν να με… φάνε μερικοί) ότι κανείς δεν πίστευε στον Μιλουτίνοφ στα 22 του χρόνια και δη τη σεζόν 2015-16, παρά μόνο ο Σφαιρόπουλος. Και βλέπετε που είναι σήμερα ο Σέρβος σέντερ.
Ο Παπαγιάννης είναι ακόμα πιο μπροστά από τον «Μίλου» στην αντίστοιχη ηλικία, με περισσότερες παραστάσεις ενώ έχει… σκληραγωγηθεί και με το παραπάνω! Μιλάμε για παιδί 23 ετών. Ξέρετε πόσα χρόνια μπάσκετ έχει ακόμα μπροστά του; Το ότι επωμίστηκε βαρύ φορτίο και πολλές ευθύνες από μικρή ηλικία, δεν αναιρεί το γεγονός ότι ακόμα ωριμάζει μπασκετικά και ότι έχει ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ να δείξει στο μέλλον. Προσωπικά τον πιστεύω πολύ. Και το έχω γράψει από τη πρώτη στιγμή. Μιλάμε για έναν παίκτη που θα αποτελέσει την «κολώνα» της Εθνικής μας για πολλά χρόνια ακόμα. Με τα καλά και τα κακά του. Όμως δουλεύει. Και εκείνος δουλεύει πολύ. Η αλλαγή στο σώμα του, ήταν μόνο η αρχή…
Απέναντι στην Μπάγερν όρθωσε και πάλι το ανάστημά του και ήταν από τους «key factors» για τη νίκη του Παναθηναϊκού. Το ότι δέχτηκε μερικούς μαζεμένους πόντους από τον Ρέινολντς σε προσωπικές μονομαχίες, πρέπει να μπει στην εξίσωση και ο παράγοντας της καταπόνησης. Για πρώτη φορά στην καριέρα του έμεινε στο παρκέ περισσότερα από 30 λεπτά και ουσιαστικά έπαιξε για… τρεις! Ο μεν Μήτογλου δεν βρέθηκε στη μέρα του όσο πάτησε στο παρκέ, ενώ ο Όγκουστ δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε λεπτό. Αν θα μπορούσε; Ενδεχομένως να μπορούσε να αγωνιστεί. Αλλά τον καλό Παπαγιάννη, δεν τον βγάζεις από το παρκέ. Ακόμη και με 1-2 αμυντικά λαθάκια…
ΥΓ: Αν νικήσει ο Παναθηναϊκός την Βιλερμπάν στο «Αστρομπάλ» την ερχόμενη Τρίτη (1/12) θα μιλάμε για εξαιρετικό ρεκόρ (4-6) βάσει του προγράμματος που είχε.
ΥΓ2: Απόλαυση ο Νέντοβιτς. Αφενός η σταυρωτή που έστειλε τον Ρέινολντς για… χόρτα στο Μόναχο και αφετέρου το ακροβατικό καλάθι για το 77-70 σ’ ένα πολύ κρίσιμο σημείο του ματς. Ο υγιής «Νέντο» είναι… υπερπολυτέλεια!
ΥΓ3: Δεύτερο σερί καλό ματς για τον Μπέντιλ μετά την αναμέτρηση με τον Κολοσσό. Και στην EuroLeague είναι ιδιαίτερα απαραίτητος χάρη στην αθλητικότητά του και την προσωπική φάση στο χαμηλό post. Και όσο ανεβαίνει, τόσο περισσότερο θα «πατάει» στο παρκέ.
ΥΓ4: Στις ανορθογραφίες τα 8 επιθετικά ριμπάουντ της Μπάγερν και η «πράσινη» ολιγορία στην 3η περίοδο όπου οι φιλοξενούμενοι είχαν 7(αμ.)-5(επ.) ριμπάουντ και ο Παναθηναϊκός μόλις… 2(αμ.)-1(επ.)!
ΥΓ5: Δεύτερη ανορθογραφία ότι ο Παναθηναϊκός έχασε για 4ο σερί παιχνίδι το δεύτερο ημίχρονο.
