Ο Μιχάλης Τσαμπάς γράφει για τον Φορτούνη που ήταν συνεπής στο ραντεβού του ηγέτη και για τον Ολυμπιακό που πέτυχε «πολλές νίκες» στη βραδιά…
Είναι γνωστό σε όλους πως με τα «αν» δεν γράφεται η ιστορία. Αυτό ισχύει και στο ποδόσφαιρο.
Δεν ξέρει κανείς να γράψει και να… υπογράψει τι θα μπορούσε να συμβεί αν ο Πέδρο Μαρτίνς είχε στο «οπλοστάσιό» του τον Ελ Αραμπί, τον Χασάν και τον Βαλμπουενά, ούτε τι θα μπορούσε να συμβεί στην ροή του αγώνα αν ο Μακέντα δεν έχανε το «άχαστο» σε κενή εστία σε ένα κομβικό σημείο του αγώνα ή αν ο Μαουρίτσιο από τις πολλές καλές επιλογές που είχε σε αντεπίθεση δεν έκανε την χειρότερη.
Η ιστορία γράφεται με γεγονότα και παρόντες και ο Κώστας Φορτούνης στην βραδιά που όλοι στον Ολυμπιακό περίμεναν από αυτόν φρόντισε να φανεί συνεπής στο ραντεβού του. Πέτυχε ένα απίθανο γκολ, καθώς έστειλε την μπάλα εκεί που ούτε ο Όμπλακ της περασμένης Τετάρτης δεν θα είχε… απάντηση και οδήγησε την ομάδα του σε μια σημαντική από κάθε άποψη νίκη.
Από βαθμολογική αφού έδωσε το πολύτιμο τρίποντο που έστειλε τον Ολυμπιακό μόνο στην πρώτη θέση, από θέμα γοήτρου καθώς πάντα μια νίκη κόντρα στον Παναθηναϊκό έχει την «δική της βαρύτητα», αλλά και θέμα ουσίας καθώς έδειξε ότι σε μια στιγμή που η ομάδα του έδινε τη μάχη χωρίς βασικά στελέχη, αυτός σε ρόλο ηγέτη όχι απλά ανταποκρίθηκε, αλλά πρωταγωνίστησε. Γιατί ο Ολυμπιακός του Σαββατόβραδου δεν ήταν ο καλύτερος φετινός και ούτε θα μπορούσε να είναι. Από την μία τα «προβλήματα – βουνό» κι από την άλλη οι… σκέψεις προς την Μάντσεστερ Σίτι, καθώς την Τετάρτη υπάρχει ένας «κάτι σαν τελικός» στο Τσάμπιονς Λιγκ.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως για πρώτη φορά φέτος ήρθε γκολ στο πρώτο ημίχρονο μιας και στο πρώτο ημίωρο ο Ολυμπιακός… έπιασε από τον λαιμό τον Παναθηναϊκό και τον είχε «κλείσει» γύρω από την περιοχή του Διούδη. Αυτό ήταν το ζητούμενο ο απόλυτος αιφνιδιασμός κι αν ήταν δυνατό το ματς να… σβήσει από το πρώτο μέρος.
Εν μέρει το ζητούμενο ήρθε με το γκολ του Φορτούνη, αλλά στο 2ο ημίχρονο ήταν φανερό πως και ο Μαρτίνς και οι παίκτες του άλλα περίμεναν κι άλλα είδαν μέσα στο γήπεδο. Ο Παναθηναϊκός της «φιλικής συμμετοχής» στο πρώτο ημίχρονο, έγινε ένας «ανταγωνιστικός αιώνιος» στην επανάληψη. Κυριάρχησε, γύρισε σωστά την μπάλα, είχε έναν καταπληκτικό Αλεξανδρόπουλο κι ουσιαστικούς τους Σαβιέρ και Βιγιαφάνιες, παίκτες που πέρασαν στο γήπεδο ως αλλαγές και κάπως έτσι όχι μόνο έφερε το ματς στα ίσια αλλά έχουν λόγους που έφυγαν πικραμένοι από το γήπεδο αφού δεν πήραν κάτι περισσότερο από απλές «καλές εντυπώσεις».
Ειδικότερα η φάση του Μακέντα θα στοιχειώνει για πολλά βράδια και τον Ιταλό και τους συμπαίκτες του και είναι από αυτές που στα «χάιλαιτς» του μέλλοντος πάντα θυμάσαι λέγοντας «πως το έχασε αυτό».
Γυρίζοντας στον μεγάλο νικητή της βραδιάς είναι βέβαιο ότι μια τέτοια νίκη κυρίως με όσα προηγήθηκαν τον αγώνα δίνει ακόμη μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση σε όλους. Είναι ένα παράσημο, που η λάμψη του μπορεί να είναι καθοριστική στην οικονομία του πρωταθλήματος και όχι μόνο. Υπάρχει η αίσθηση πως μπορείς να τα καταφέρεις με κάθε τρόπο, με οποιαδήποτε σημαντική απουσία, με κάθε αντίπαλο και να αφήσεις πίσω σου τις δυσκολίες.
