Του Μανόλη Καψή
Η εφημερίδα “Η Αυγή” είχε προχθές σχόλιο για τους τάφους που ανοίγουν στις Σέρρες για τα θύματα του κορονοϊού, ότι “ίσως χρειαστούν και άλλοι”. Προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων και η εφημερίδα της ριζοσπαστικής αναγκάστηκε να το κατεβάσει. Θεωρώ τις αντιδράσεις υπερβολικές. Κανείς δεν σημείωσε την αυτοσυγκράτηση του συντάκτη που απέφυγε το “μακάρι”, για παράδειγμα. Επίσης ουδείς σημείωσε ότι ο συντάκτης εκφράζει μια αμφιβολία, γεγονός που προδίδει αυτοσυγκράτηση. Σε κάθε περίπτωση, η εφημερίδα θεώρησε καλό να κατεβάσει το σχόλιο γιατί, όπως έγραψε, πιθανώς “να δημιουργήσει λαθεμένες εντυπώσεις σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία”. Νομίζω ότι η παρέμβαση ήταν σε κάθε περίπτωση περιττή. Δεν δημιούργησε λάθος εντυπώσεις. Επιβεβαίωσε τους χειρότερους φόβους μας.
Είναι προφανές ότι η αξιωματική αντιπολίτευση, όσο και αν ακούγεται απίστευτο και ανατριχιαστικό, “επενδύει” στους θανάτους για να κάνει αντιπολίτευση. Και για τους δύσπιστους, ακολούθησε μερικές ώρες αργότερα ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εξήγησε εν τη αφελεία του, την πραγματική θέση της ριζοσπαστικής. Δεν φταίει “Η Αυγή”, μας εξήγησε, για τους θανάτους, αθωώνοντας έτσι en passant και την εφημερίδα του, για το αηδιαστικό σχόλιο. Φταίει η κυβέρνηση.
Και στην ερώτηση του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας, Γιάννη Λοβέρδου, αν η κυβέρνηση σκοτώνει τους ανθρώπους, ο ίδιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ απάντησε: “Ναι, η κυβέρνηση σκοτώνει τους ανθρώπους”… για να προσθέσει λίγο μετά “όσο δεν προσλαμβάνει γιατρούς”…
Δεν είναι η πρώτη φορά. Να θυμίσουμε ότι τον καιρό των αγανακτισμένων και της αντιμνημονιακής ανοησίας, ο ΣΥΡΙΖΑ με τον εταίρο του, Πάνο Καμμένο (αν τον θυμάστε), επένδυαν στους ανθρώπους που είχαν αυτοκτονήσει για να κάνουν αντιπολίτευση. Κατήγγειλαν τις ευθύνες της κυβέρνησης για τα παιδιά που πέθαναν από τις αναθυμιάσεις του μαγκαλιού. Έτρεχαν να αποθέσουν λουλούδια στο σημείο όπου είχε βάλει τέλος στη ζωή του ένας φαρμακοποιός. Ακόμα και για τον θάνατο ενός νεαρού που πήδηξε από το λεωφορείο και σκοτώθηκε, στη διάρκεια ελέγχου εισιτηρίων από τον αρμόδιο υπάλληλο του ΟΑΣΑ, η ευθύνη ήταν προφανώς της κυβέρνησης. Για τις αυστηρές μνημονιακές της πολιτικές, που επέβαλαν την πληρωμή του εισιτηρίου.
Μπορεί οι ακραίες εκφράσεις και οι διατυπώσεις, που προδίδουν τα πραγματικά αισθήματα και τις επιδιώξεις της ριζοσπαστικής, να “ξεφεύγουν” από τα τσικό του ΣΥΡΙΖΑ και τους δημοσιογράφους της “Αυγής”, αλλά το στίγμα το έδωσε προ ημερών ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας.
Σχολιάζοντας την πρότασή του για υπουργό Υγείας κοινής αποδοχής και τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε:
“Αν ο κ. Μητσοτάκης απορρίψει αυτήν τη σκέψη, θα έχει απόλυτα και ακέραια την ευθύνη για ό,τι συμβεί σε σχέση με την πορεία της πανδημίας το επόμενο 6μηνο”. Τι μπορεί να συμβεί σε σχέση με την πορεία της πανδημίας το επόμενο 6μηνο, αν όχι η αύξηση του αριθμού των κρουσμάτων και των νεκρών; Αποκλειστικά υπεύθυνος λοιπόν ο πρωθυπουργός. Για τους θανάτους…
Η υστερία (επιεικώς) συνοδεύεται από μια διαρκή καταγγελία για το γεγονός ότι δεν επενδύονται αρκετά χρήματα στην υγεία και δεν γίνονται αρκετές προσλήψεις, ότι δεν έχει γίνει επίταξη εγκαίρως των ιδιωτικών κλινικών, ότι δεν γίνονται αρκετά τεστ, ότι άνοιξαν τα σύνορα χωρίς αυστηρούς κανόνες και πρωτόκολλα, ότι δεν βγήκαν στους δρόμους περισσότερα λεωφορεία, ότι δεν στηρίζονται επαρκώς οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι, ότι η επιστρεπτέα προκαταβολή είναι κουτσουρεμένη, ότι δεν δόθηκαν όλα τα αναδρομικά, ότι η τηλεκπαίδευση είναι ένα φιάσκο, ότι η κυβέρνηση ρίχνει την ευθύνη για την πανδημία στην ατομική ευθύνη, ότι στήνει αστυνομικό κράτος και περιορίζει τις ελευθερίες, θέλει να απαγορεύσει τις διασδηλώσεις και ουφ… Αφήστε δε το αίσχος με τα αρχαία στο μετρό της Θεσσαλονίκης και το τσιμέντωμα της Ακρόπολης.
Το συμπέρασμα δεν είναι όμως μόνο η υστερία στην αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ και η αποξένωσή του από το εκλογικό σώμα της κεντροαριστεράς, που προφανώς -ακόμα και όταν βλέπει τις ευθύνες, τις καθυστερήσεις και τα λάθη- δεν συμμερίζεται τις κατηγορίες για τη “χούντα Κούλη”. Ούτε συγκινείται φυσικά από την κολεγιά του Αλέξη Τσίπρα με τον Γιάνη Βαρουφάκη και τους νοσταλγούς του Δημήτρη Κουτσούμπα.
Είναι η πληγή που ανοίγει (ξανά) ο ΣΥΡΙΖΑ στο σώμα της Δημοκρατίας. Η οξύτατη πόλωση -που τροφοδοτεί και την (έτοιμη από καιρό) αντίπαλη πλευρά, κινητοποιώντας κάθε λογής ακραίους, που ξεσπαθώνουν μέσω των social media και στα πληκτρολόγιά τους-, η έλλειψη ανοχής στον αντίπαλο, η απονομιμοποίηση της αντίπαλης πλευράς και της αντίθετης άποψης, υπονομεύουν βαθιά το δημοκρατικό πολίτευμα.
Όπως έγραψαν στο διάσημο βιβλίο τους “Πώς Πεθαίνουν οι Δημοκρατίες” οι Steven Levitsky και Daniel Ziblatt, η αμοιβαία ανοχή μεταξύ των αντιπάλων του δημοκρατικού παιχνιδιού είναι μια απαραβίαστη προϋπόθεση για την ομαλή λειτουργία της Δημοκρατίας.
Ψόφο ρε…
