47 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΣΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΜΟΡΦΩΣΗ, ΥΓΕΙΑ, ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΕ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
Πάνω σε τούτη την πεσμένη πόρτα δώσαμε ξανά τον όρκο – όρκο της νιότης , της ζωής, της λευτεριάς, όρκο του ονείρου και της πράξης.
Γ. Ρίτσος
47 χρόνια μετά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου που σηματοδότησε τον ηρωικό ξεσηκωμό του λαού και της νεολαίας ενάντια στη χούντα τον Νοέμβρη του 1973, το σύνθημα που συμπύκνωσε τα αιτήματα των εξεγερμένων είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ – ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
Σήμερα που τα εργασιακά δικαιώματα συνθλίβονται κάτω από το βάρος των μνημονίων, που η ανεργία οδηγεί τους ανθρώπους σε απόγνωση ή στη μετανάστευση αποψιλώνοντας την ελληνική κοινωνία από το πιο πολλά υποσχόμενο δυναμικό της, σήμερα που λέξεις όπως οχτάωρο, συλλογική σύμβαση εργασίας, αποζημίωση σε περίπτωση απόλυσης, εργασιακή ασφάλεια διαγράφονται από το λεξιλόγιο της καθημερινότητας, το σύνθημα για ψωμί, δηλαδή την εξασφάλιση των βιοτικών αναγκών, είναι πιο επίκαιρο από ποτέ.
Σήμερα, πάλι, με σημαία την πανδημία η κυβέρνηση θέτει σε lockdown την εκπαίδευση και καλεί εκπαιδευτικούς και μαθητές να «προχωρήσουν την ύλη» μέσω «τηλεκπαίδευσης», αδιαφορώντας για τη συνταγματική της υποχρέωση να φροντίσει για την πρόσβαση όλων στο μορφωτικό αγαθό και αποκλείοντας ένα μεγάλο ποσοστό μαθητών/τριών από την ισότιμη εκπαίδευση. Αγνόησε τα κελεύσματα και τις προτάσεις των εκπαιδευτικών- αλλά και του μαθητικού κινήματος- για ζωντανά και ασφαλή σχολεία και παριστάνει ότι η «τηλεκπαίδευση» είναι ουσιαστική μάθηση, αποδεικνύοντας ότι δε δίνει δεκάρα για τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών. Σήμερα, λοιπόν, το αίτημα για Παιδεία είναι σημαία κάθε εκπαιδευτικού, γιατί η εκπαίδευση είναι πολύ ουσιώδες μέγεθος, ώστε να εξαντλείται στην «ύλη» του κάθε μαθήματος.
H φετινή επέτειος, εξάλλου, κάνει το αίτημα για ελευθερία ακόμα πιο επιτακτικό. Η κυβέρνηση επέλεξε μέσα σε συνθήκες πανδημίας να διαχειριστεί την κατάσταση με διαρκείς απαγορεύσεις -που δοκιμάζουν τον κοινό νου και στοχεύουν στην πειθάρχηση παρά στην ουσιαστική προστασία μας-, καθώς κανένα ουσιαστικό μέτρο δεν πήρε για την ενίσχυση των νοσοκομείων ή την πρόληψη της διασποράς του ιού. Επίσης εξάντλησε κάθε κατασταλτικό μέτρο απέναντι σε μαθητές και απεργούς εργαζόμενους ή πολίτες που συμμετείχαν σε συλλογικές διαμαρτυρίες κατά της πολιτικής της και επιπλέον οι μόνες προσλήψεις στις οποίες προέβη ήταν στα σώματα ασφαλείας δείχνοντάς μας μια εικόνα από ένα δυστοπικό μέλλον. Είναι αυτή η κυβέρνηση των απαγορεύσεων, που δια στόματος του Αρχηγού της Αστυνομίας -ως αν να δικαιούνταν να νομοθετήσει- απαγορεύει την πορείας του Πολυτεχνείου, απαγόρευση που επέφερε την αντίδραση του Συλλόγου Δικαστών και Εισαγγελέων.
Η διολίσθηση της κυβέρνησης σε αυταρχικές μεθόδους δε θα μας κάνει να σιωπήσουμε. Θα τιμήσουμε την επέτειο του Νοέμβρη και τους νεκρούς, γιατί το Πολυτεχνείο συνεχίζει και ζει στους σημερινούς αγώνες μας και το μήνυμά του, επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε, θα είναι πιο ηχηρό φέτος. Στο φετινό Πολυτεχνείο συναντιούνται τα σύγχρονα συνθήματα και οι διεκδικήσεις για την προστασία της ζωής και της υγείας του λαού, την εκπαίδευση και την εργασία με τα συνθήματά μας ενάντια στους πολέμους που σκοτώνουν και ξεριζώνουν τους λαούς. Όπως το 1974 πλήρωσε φόρο αίματος η Κύπρος, έτσι πληρώνει σήμερα η Συρία και η ανασφάλεια στην περιοχή της Μεσογείου και της Μ. Ανατολής δεν έχει τέλος.
Η κυβέρνηση μήνες τώρα πορεύεται με αποκλειστική επίκληση της ατομικής ευθύνης και ετοιμάζει νέο γύρο επίθεσης και καταστολής στους εργαζόμενους και τις συνδικαλιστικές ελευθερίες. Δηλώνουμε ότι η δική μας ευθύνη είναι να μην αφήσουμε την κοινωνία «κρανίου τόπο» για τα παιδιά μας βιολογικά και μη. Για αυτό τιμάμε το Πολυτεχνείο και συνεχίζουμε τον αγώνα της κοινωνίας του ’73 ενώνοντας τη φωνή μας με όλους τους εργαζόμενους. Η οργάνωση στα σωματεία και οι διεκδικήσεις μας για την προστασία της υγείας μας, για μόρφωση και δουλειά με δικαιώματα είναι η πιο ξεκάθαρη απάντησή μας στις προσπάθειες της κυβέρνησης να συκοφαντήσει τους αγώνες μας, είναι η καλύτερη απάντηση μπροστά στην ένταση της καταστολής και της τρομοκρατίας.
Το μήνυμα του Πολυτεχνείου σφραγίζει ανεξίτηλα τους αγώνες του σήμερα
• Το Πολυτεχνείο ζει στον σημερινό αγώνα για το Ψωμί και την επιβίωση των νέων, των άνεργων, των εργαζομένων που τσακισμένοι από τα απανωτά μνημόνια και την τραγική διαχείριση της πανδημίας προσπαθούν να επιβιώσουν.
Ε.Λ.Μ.Ε. Β΄ ΑΧΑΪΑΣ
