Βλέπω τους παιάνας να ανασύρονται από τα σιωπητήρια των νεκρών και βυθίζομαι ακόμα περισσότερο στην κοινωνία της απόγνωσης. Ακούω διθυράμβους συμμετοχής να διεκδικούν επινίκιο μερίδιο σε μια υπόθεση που διέγραψε τη Δημοκρατία μας και αφήνομαι στα λόγια του Ευαγγελίου: Ου γαρ οίδασι … Ου γαρ οίδασι σ’ αυτόν τον Τόπο, πολιτικοί και ηγέτες, λειτουργοί και λαός, δεκαετίες τώρα να εκκολάπτεται ως πανδημία ο φασισμός μέσα από πολιτικές που τον εκτρέφουν. Κανείς τους δεν διέκρινε το περιθώριο της κοινωνίας που όριζε τις ανισότητες της οργής. Ποτέ τους δεν αναρωτήθηκαν στα θερμοκήπια της απελπισίας τι ευδοκιμεί; Πόσο αντέχει ο ανθρώπινος οργανισμός ανάμεσα στην πολιτική φαντασίωση και τις μέρες που η ανέχεια μετρά τις πληγές του; Πώς να κρατήσει τα μάτια του κλειστά ανάμεσα στην αθλιότητα και την οικονομική ηγεμονία; Ανάμεσα στον κοινωνικό διασυρμό και την πρόκληση των αθέμιτα δικαιωμένων; Ανάμεσα στο θολωμένο του μυαλό και την αγανάκτηση που ξεχειλίζει; Κανείς δεν πρόσεξε πως έξω από την πολιτική περιχαράκωση των κομμάτων, υπήρχε ένας κόσμος παραδομένος στην εγκατάλειψη, στην απαξίωση, στη στέρηση, που ήταν έτοιμος να πιαστεί ακόμα και απ’ το σκοινί της κρεμάλας του. Αθώοι του αίματος, όλο το πολιτικό μας σύστημα, σπεύδει τώρα να εισπράξει από τα κατασχεμένα της εγκληματικής οργάνωσης, χωρίς να το απασχολούν οι υπόγειες διαδρομές που εκχώρησαν κομμάτι της Δημοκρατίας μας στη Χρυσή Αυγή. Τίποτα φοβάμαι, δεν πρόκειται να μείνει και τώρα πέρα από μια Δικαστική απόφαση για την «εγκληματική οργάνωση», για να αντλήσουμε διδάγματα. Κανείς δεν πρόκειται να ασχοληθεί περισσότερο και να ψάξει τις αιτίες στις δομές της κοινωνίας μας και του πολιτικού μας εκτροχιασμού, μόλις πέσουν τα φώτα της «ράμπας». Τίποτα… Η θυσία του Παύλου Φύσσα να ευχηθούμε να είναι το τελευταίο αίμα σ’ αυτόν τον μακρύ κατάλογο που η Γέννηση του Νεοφασισμού στην Ελλάδα έπληξε τη Δημοκρατία μας. Το τελευταίο αίμα σ’ αυτόν τον κατάλογο ηρώων της νεώτερης ιστορίας μας από τον Σωτήρη Πέτρουλα, τον Γρηγόρη Λαμπράκη, τον Παναγιώτη Έλλη (το πρώτο θύμα της χούντας),τον Αλέκο Παναγούλη, τον Σπύρο Μουστακλή, τους δεκάδες ήρωες που πλήρωσαν με το αίμα τους στη Δικτατορία το δικό μας δικαίωμα στην ελευθερία. Αυτό το αίμα είναι το καταπίστευμά τους στη Δημοκρατία μας. Ας σταθούμε κάποτε ικανοί απέναντι στην ιστορία τους. Άλλωστε το τέρας της υποταγής είτε σε καραβανάδικη διάλεκτο, είτε σε χρυσαυγήτικη προσταγή έχει πάντα τον ίδιο τόνο της Προστακτικής και για να μην τον ξεχνάμε, σας παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα από κείμενό μου στις εκλογές της 6ης Μαΐου 2016 με τίτλο «Εγέρθητω»: Ο λοχίας στο κέντρο εκπαίδευσης νεοσυλλέκτων συνήθιζε να εισβάλλει κάθε πρωί στο θάλαμο μας, φωνάζοντας με όλη τη δύναμη της στρατιωτικής του ισχύος εγέρθητος. -Εγέρθητοοος στραβάδια μη σας… και ξεφώνιζε διάφορες βρισιές και απειλές θέλοντας να μας τρομοκρατήσει, αλλά και να μας μειώσει ώστε να αποδεχτούμε την ανωτερότητά του. Να αποδεχτούμε τους κανόνες υποταγής σε μια ανυπόφορη πειθαρχία που μηδένιζε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και σε βύθιζε σιγά, σιγά σ’ ένα εφιαλτικό τόπο, που επώαζε πειραγμένα μυαλά. Μυαλά που δεν είχαν ταυτότητα για να τα διακρίνεις παρά μόνο βαθμό μιας σκληρής ιεραρχίας, που ξεχώριζαν από την τυφλή τήρηση των διαταγών και των στρατιωτικών κανονισμών. Ένα προϊόν στρατιωτικής υποκουλτούρας στα χρόνια της επταετίας, που έβαζε τη ζωή μας στο στρατόπεδο να λειτουργεί με παραγγέλματα. Τις φορές βέβαια που στο «εγέρθητοοος» μας ξέφευγε κάποιος ειρωνικός ψίθυρος, κάποιο μειδίαμα, οι λαρυγγισμοί του λοχία έβγαζαν πάνω μας «..την οργή των ηφαιστείων…», μέχρι που έκλεινε ο λαιμός του από τα επαναλαμβανόμενα ΣΚΑΣΜΟΣ. Χρόνια ορφανά, χρόνια της χούντας, χαμένα σε αμείλικτους καιρούς, που ο λόγος γινόταν επικίνδυνος και το χαμόγελο αιτία καταδίκης. Αιτία και αφορμή που η στραγγαλισμένη σκέψη, μας υπαγόρευε φοβικά την εντολή, «μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς». Κινδυνεύει η Ελλάς… Και όταν κινδυνεύει η Πατρίς, κινδυνεύει η θρησκεία, η οικογένεια, η τάξη, η ασφάλεια, οι κρατούντες και γενικά η μακαριότητα των υποταγμένων στην εξουσία των ηλιθίων… Έτσι για να μην ξεχνάμε το ζόφο που εξέθρεψε βασανιστές και δολοφόνους που έφτασαν στον Ρουπακιά. Και βέβαια επειδή ο φασισμός δεν έχει ένα πρόσημο και οι δολοφόνοι στη Μαρφίν φασίστες ήσαν. Και οι πράξεις βίας που ακυρώνουν τον κοινωνικό ιστό, φασισμό γεννούν.
Μαγκλάρας Βασίλης magklarasvas@yahoo.gr
