«Λάθος φίλε Κώστα» – Επιστολή Αντώνη Κουνάβη

Κάποτε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, αναγνωρίζοντας ένα λάθος του, φέρεται να είχε πει στη σύζυγο του: «Ελενίτσα, οι μεγάλοι μαστόροι κάνουν και μεγάλα λάθη».

Ο «δικός μας» Κώστας Πετρόπουλος δεν μπορεί να συγκριθεί ασφαλώς σε καμία των περιπτώσεων με τον Ελευθέριο Βενιζέλο, αλλά η προαναφερόμενη ρήση του μεγάλου πολιτικού ταιριάζει απόλυτα σε σχέση με τη στάση που επέλεξε να κρατήσει εν όψει των εκλογών στην Ελληνική Ομοσπονδία Καλαθοσφαίρισης. 

Ο Κώστας Πετρόπουλος διέπρεψε στο ελληνικό μπάσκετ και έφτασε στο σημείο να έχει μια καθολική αποδοχή και αναγνώριση. Διόλου τυχαία τού αποδόθηκε το προσωνύμιο «Νουρέγιεφ», ενώ η γενέτειρα του Πάτρα, η πόλη μας, τον τίμησε δίνοντας το όνομα του στο κλειστό γυμναστήριο του ΠΕΑΚ. Μια τιμή που είναι, αν μη τι άλλο, σπάνια για εν ζωή πρόσωπο.   

Τασσόμενος στο πλευρό του Παναγιώτη Φασούλα, που διεκδικεί την προεδρία της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, ο «Νουρέγιεφ» διέπραξε (κι αυτός) ένα σημαντικό για το μέγεθος του ολίσθημα, μια άστοχη πιρουέτα, από τη στιγμή που έτερος διεκδικητής της ΕΟΚ είναι ένας συμπατριώτης μας, απόλυτα επιτυχημένος στην επιχειρηματική δραστηριότητα του, έχοντας να επιδείξει και ό, τι πιο υγιές έχει αναδειχθεί τα τελευταία χρόνια στο μπάσκετ.

Φυσικά και αναφέρομαι στον Βαγγέλη Λιόλιο, τον άνθρωπο που έκτισε τον Προμηθέα και τον έβαλε (εκτός από την ελληνική μπασκετική ελίτ) και στα ευρωπαϊκά σαλόνια, κάτι που αναγνωρίζεται πλέον και διεθνώς. Είναι δε αυταπόδεικτο ότι η άνοδος του Προμηθέα συμβάλλει τα μέγιστα και στην ανάδειξη της πόλης μας, εφόσον, μεταξύ άλλων, οι εγκαταστάσεις του έχουν καταστεί πόλος έλξης ακόμη και για μεγάλες προσωπικότητες του αθλητισμού.    

Επομένως, η στήριξη του Βαγγέλη Λιόλιου για εμάς ήταν και είναι μονόδρομος, και όχι μόνο λόγω εντοπιότητας, η οποία στην προκειμένη περίπτωση, ωστόσο, δεν παύει να έχει τη σημασία της.   

Αδυνατώ να κατανοήσω τα κριτήρια της συγκεκριμένης επιλογής του Κώστα Πετρόπουλου, ο οποίος, μεταξύ άλλων, σχολίασε ως ειδήμων, αλλά και ως Πατρινός, καθ’ όλη τη διάρκεια της περασμένης σεζόν, για λογαριασμό της ΕΡΤ, αγώνες του Προμηθέα. Και ήταν ο ίδιος που εγκωμίασε επανειλημμένως το υγιές μοντέλο της πατρινής ομάδας και την καθοριστική συμβολή του Βαγγέλη Λιόλιου σ’ αυτό, κυρίως την πρωτοποριακή οπτική του για το μπάσκετ.  

Το γεγονός ότι ο Παναγιώτης Φασούλας αποτέλεσε μέλος της «χρυσής» Εθνικής μας που κατέκτησε, το 1987. το Ευρωμπάσκετ, δεν τον καθιστά απαραίτητα και ικανό για να πάρει τα ηνία της ΕΟΚ. Βετεράνοι μπασκετμπολίστες σαν αυτόν είναι χρήσιμοι ως προς τη στελέχωση κρίσιμων πόστων της, όχι όμως και για να αναλάβουν την καθοδήγηση της.

Η επιτυχημένη δραστηριότητα  του Βαγγέλη Λιόλιου, σε όλα τα επίπεδα, και βεβαίως στο μπάσκετ για το οποίο έχει κι ένα συγκεκριμένο όραμα, κυρίως όμως πλάνο, είναι και το καλύτερο εχέγγυο για την ΕΟΚ, καθιστώντας τον ως τον καταλληλότερο για την ηγεσία της.

Δεν περιμένω από τον Κώστα Πετρόπουλο να αλλάξει την απόφαση του. Αναμένω, όμως, να αναγνωρίσει κάποια στιγμή το λάθος του, ανεξαρτήτως της έκβασης που θα έχει η αναμέτρηση για την Ομοσπονδία.

«Παπούτσι από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο», λέει μια σοφή λαϊκή παροιμία. Μόνο που ο Βαγγέλης Λιόλιος δεν είναι ένα «παπούτσι μπαλωμένο» από τον τόπο μας. Είναι ένα «παπούτσι πολυτελείας», διεθνών προδιαγραφών, που θα ήθελαν να έχουν και να φορούν πολλοί. Δυστυχώς, όμως, όχι και ο Κώστας Πετρόπουλος, ο οποίος κατά τα άλλα μας έκανε ως Πατρινούς υπερήφανους για τη μεγάλη προσφορά του, την οποία εξακολουθούμε να τιμούμε.

 

ΥΓ. Με αφορμή και το γεγονός ότι ο Κώστας Πετρόπουλος γύρισε την πλάτη σε έναν συμπατριώτη μας στη διεκδίκηση μιας κορυφαίας αθλητικής Ομοσπονδίας, επιλέγοντας για τους δικούς του λόγους ένα άλλο πρόσωπο, ας συνειδητοποιήσουμε ότι χωρίς αλληλοϋποστήριξη και ομοψυχία, ως πόλη, δεν μπορούμε να πάμε πουθενά.