Κερδίσαμε με διάθεση για αλλαγή

Στην αρχή ήταν η έκπληξη ανακατεμένη με παράπονο: «Δεν θα γίνει καρναβάλι φέτος». Οι Πατρινοί, πρώτοι από όλους στην χώρα, αντιληφθήκαμε ότι η πιο περίεργη φάση, η «Ανοιξη του Εγκλεισμού» είχε μόλις ξεκινήσει…

Και έτσι μια Δευτέρα βγήκαμε στο μπαλκόνι στις 10 το πρωί και δεν κυκλοφορούσε ψυχή… Και τότε άρχισαν οι σκέψεις και οι προγραμματισμοί. Τι θα κάνουμε; Πώς θα περνάει η ημέρα χωρίς γραφείο, χωρίς ραντεβού χωρίς τις καθημερινές υποχρεώσεις για τα παιδιά; Τότε καθιερώσαμε καινούργιες συνήθειες, νέα ημερήσια σημεία αναφοράς. Μια φωτογραφία το πρωί στο κοινό- οικογενειακό επιτέλους- πρωινό, μια το απόγευμα με το δειλινό στο μπαλκόνι αμέσως μετά από την απόλυτο καθημερινό ραντεβού της καραντίνας, τον κύριο Τσιόδρα μαζί με τον άλλον, «τον φίλο του μπαμπά»! Αρχίσαμε να λέμε τα νέα μας συνεχώς καθόλη τη διάρκεια της ημέρας και όχι μονάχα το βράδυ και πιεσμένα. Μιλήσαμε για σχέδια μετά και για εκκρεμότητες πριν. Και όσο περνούσε ο καιρός τόσο και σβήνονταν οι εκκρεμότητες και δίναμε έμφαση στο μετά.

Φοβηθήκαμε; Ναι! Είχαν εντυπωθεί έντονα στην σκέψη μας οι εικόνες των νοσοκομείων της Ιταλίας και αυτό μας έκανε να μετράμε τα απογεύματα μακάβρια νούμερα σαν να αποστρεφόμασταν με αυτό τον τρόπο τον φόβο του θανάτου. Συμμορφωθήκαμε για τον φόβο και μόνο ή είχε και κάτι ηρωικό όλο αυτό; Δύσκολη η απάντηση. Τη δίνει ίσως η ευκολία με την οποία ξαναβγήκαμε έξω μετά την περιπέτεια. Σαν να γύρισε ένας διακόπτης και να αρχίσαμε ξανά από εκεί που μείναμε τον Φλεβάρη…

Ή μήπως όχι;
Μήπως και δεν πιάσαμε όλοι το νήμα από εκεί που το αφήσαμε; Μήπως κάποια άλλαξαν ανεπιστρεπτί; Στους μήνες που πέρασαν έμαθα κάτι παραπάνω, να κάνω τα πράγματα όπως, όποτε και με όποιους πραγματικά θέλω. Να μην επαναλαμβάνομαι ανούσια, σε συνήθειες που συνέβαιναν επειδή «έτσι έκανα για χρόνια».

Ζούμε «την πρώτη κρίση μετά την κρίση» και είμαστε προφανώς πιο έτοιμοι να την δούμε κατά πρόσωπο! Πιστεύουμε όλοι λίγο ή πολύ ότι θα τα καταφέρουμε καλύτερα, ότι δεν είμαστε μόνοι οι Ελληνες, όπως πριν από μια δεκαετία αλλά έχουμε και άλλους μαζί. Οτι είναι η πρώτη φορά που η Ευρώπη θα αναγκαστεί να αντιμετωπίσει τη «συμφορά» συνολικά και αυτός είναι ίσως και ο λόγος που μπορούμε και κοιτάμε μπροστά βιαστικοί.

Θα ήθελα να είμαι ρομαντικός και να πιστεύω ότι ο περιορισμός είτε σαν προσωπική επιλογή είτε σαν υποχρέωση «μας έκανε καλύτερους», ότι «είδαμε το σύνολο και αφήσαμε στην άκρη το εγώ», ακούστηκαν και πολλά υπερβολικά εξάλλου, όμως δεν μπορώ να μην διακρίνω τη διάθεση για αλλαγή που φάνηκε και την ατέλειωτη υπομονή που έδειξαν και δείχνουν ακόμα οι περισσότεροι από εμάς. Τέλος, η καθημερινή βόλτα ή το ποδήλατο που έγινε συνήθεια και έβγαλε όλον αυτό τον κόσμο από τα σπίτια του έχει ήδη μετατραπεί σε μια καθημερινότητα στις πλατείες και τα πάρκα της πόλης όπου τα παιδιά μας συνήθισαν το ραντεβού με τους φίλους τους, έξω από τα σπίτια τους, με τον τρόπο που μεγαλώσαμε και εμείς ανοικτά και ελεύθερα! Αυτά είναι πιθανώς και τα κέρδη που μας άφησε ο ιός, «που να πάει και να μην ξανάρθει»!

 

Σπύρος Πολίτης