Η ενσυναίσθηση είναι η μετάφραση του αγγλικού όρου empathy και αναφέρεται στην συναισθηματική ταύτιση με την ψυχική κατάσταση ενός άλλου ατόμου και η κατανόηση της συμπεριφοράς και των κινήτρων του.
Όπως μας αναφέρει η Wikipedia, «δεν είναι απαραίτητα το ίδιο με τη συμπάθεια, η οποία μπορεί να περιορίζεται μόνο στη συναισθηματική αναγνώριση, και γενικά να είναι επιφανειακή και μη αντικειμενική ή τη συμπόνια -αν και ταυτίζεται πολύ συχνά με αυτή- η οποία υποδηλώνει πως πέρα από τη συναισθηματική ταύτιση το άτομο επίσης εκδηλώνει συμπαράσταση με την κατάσταση του άλλου ατόμου… Στις περισσότερες ξένες γλώσσες η λέξη εμπάθεια (empathy) χρησιμοποιείται με την έννοια της ενσυναίσθησης, προερχόμενη από την αρχαία ελληνική λέξη εμπαθής, η οποία είχε τη σημασία του έντονου πάθους.»
Τα συστατικά της λέξης αποτελούνται από τις λέξεις εν, συν και αίσθηση, υποδηλώνοντας την επέκταση της αίσθησης του ατόμου πέρα από τον εαυτό του. Αυτή είναι και η πεμπτουσία της έννοιας της ενσυναίσθησης και ο πυρήνας όσων ασκούν οποιουδήποτε είδους διοίκηση την εποχή του COVID-19 (και όλων των παρεπόμενων ιών και επανεμφανίσεων του).
Η πρώτη προτεραιότητα όλων μας πρέπει να είναι αυτή: η κατανόηση της ψυχικής κατάστασης (της δικής μας και των συνανθρώπων μας) μετά από την απομόνωση και κατά την διαδικασίας επανένταξης. Δεν πρέπει τίποτα να θεωρείται αυτονόητο, όπως αποδεικνύεται από τις πρόσφατες ειδήσεις, κάθε σπίτι έχει και ένα διαφορετικό, ειδικό και δύσκολο θέμα να αντιμετωπίσει: συστεγαζόμενους υπερήλικους, στενούς συγγενείς με υποκείμενα νοσήματα, ειδικές καταστάσεις, μοναξιά κλπ.
Είναι λοιπόν σημαντική προτεραιότητα για όσους ασκούν διοίκηση σε δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς να ενισχύσουν την ικανότητα των ανθρώπων τους και την δυνατότητα επανένταξης στο εργασιακό περιβάλλον σε όλους. Δεν είναι καθόλου εύκολη διαδικασία και σημαίνει ότι δεν επιστρέφουμε σε μια «τυπική» διαδικασία εργασίας, αλλά σε μια νέα πραγματικότητα με νέα δεδομένα και πρέπει να την αντιμετωπίσουμε ως τέτοια.
Είναι επιστημονικά δεδομένο ότι το στρες επηρεάζει τον τρόπο συμπεριφοράς μας και εργασίας μας. Οπότε είναι σημαντικό για τους μάνατζερ του δημοσίου και ιδιωτικού τομέα να διαχειριστούν το δικό τους στρες προς όφελος των ανθρώπων που διοικούν. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τους δασκάλους και καθηγητές που διαλέγονται με νέους μαθητές και φοιτητές, μιας και η ζωή τους έχει αναστατωθεί τόσο πολύ και πρέπει να προσαρμοστούν σε νέα μοντέλα μάθησης τόσο απότομα, χωρίς προειδοποίηση και πρότερη εκπαίδευση.
Αυτή είναι η εποχή που πρέπει να προσαρμοστεί το μοντέλο της ισορροπίας επαγγελματικής – οικογενειακής ζωής στα νέα δεδομένα και να δημιουργήσουμε στους ανθρώπους μας την αυθεντική αίσθηση ότι προτεραιότητα είναι η σωματική και ψυχική τους υγεία!
Αυτό θα επιτευχθεί μόνο αν λειτουργούμε με μεγαλύτερη ενσυναίσθηση, είμαστε -πιο εκδηλωτικά- ανθρώπινοι, αντιμετωπίζουμε τους συνεργάτες μας με ακόμα μεγαλύτερη αξιοπρέπεια και βρίσκουμε αφορμές για να τους ισχυροποιούμε.
Ρωτήστε, παρατηρήστε, μιλήστε!
