Όταν είμαστε νέοι αισθανόμαστε αθάνατοι, πιστεύουμε ότι μπορούμε να κατακτήσουμε τον κόσμο. Κάποια στιγμή μια ασθένεια ή μια απώλεια στο συγγενικό ή ευρύτερο περιβάλλον αρκεί να μας γκρεμίσει από τα ύψη της αθανασίας στα τάρταρα της θνητότητας. Πτώση εξίσου τραυματική με αυτή της γέννησης.
Οι περισσότεροι μαθαίνουν πως δεν είναι αθάνατοι στη μέση ηλικία. Άλλοι πρέπει να ωριμάσουν πριν την ώρα τους. Αυτό συνέβη και στα παιδιά μας σήμερα. Η πανδημία έριξε ένα γερό χαστούκι σε όλη τη σχολική κοινότητα. Όσο πιο μικρός ο μαθητής τόσο πιο γερό το χτύπημα. Πόσο άδικο!
Οθόνη η θαυματουργός
Τα παιδιά βρίσκονται σε κατάσταση σοκ και το κρύβουν επιμελώς. Έχασαν το σχολείο, τους φίλους, την ρουτίνα, την ασφάλειά τους. Και η κατάρριψη των δεδομένων συνεχίζεται. Σειρά έχει η αξιοπιστία των ενηλίκων. Οι τιμωροί του διαδικτύου γίνονται υπέρμαχοι, αυτοί που μέχρι χθες χρονομετρούσαν την έκθεση των παιδιών στην οθόνη, τώρα τη βαπτίζουν «σχολείο». Ω του θαύματος της Μεταμορφώσεως και του Σωτήρος!
Η δασκάλα avatar
Σαν ποντικάκια στη ρόδα του κλουβιού τους, αδύναμα να αντιδράσουν, τα παιδιά με πιτζαμούλες και χασμουρητά πειθαρχούν μπροστά σε κάθε οθόνη. Ξέρουν τη μαγεία της ψηφιακότητας, περιμένουν τη δασκάλα να εμφανιστεί σαν avatar σε fortnite battle να εξολοθρεύσει τον αόρατο εχθρό με εξωπραγματικές δυνάμεις και παντοδύναμα όπλα. Αντ’ αυτού λαμβάνουν γράμματα σαν αυτά που έστελναν τα κορίτσια σε άλλη ήπειρο για να βρουν γαμπρό. Εβαζαν μέσα και φωτογραφία. Θεέ μου, σε χρονοκάψουλα μπήκαμε;
Κάποια στιγμή ανοίγουν οι κάμερες και αρχίζει η πραγματική επικοινωνία, πρόσωπο με πρόσωπο και ω! του θαύματος της Αποκαλύψεως. Επιτέλους, η τεχνολογία στην υπηρεσία της εκπαίδευσης. Οι μεγαλύτεροι μαθητές είναι συμβατοί με τη νέα μέθοδο. Οι μικρότεροι όμως; Οσο πιο μικρός, τόσο πιο… ανήσυχος!
Το δράμα της κοκκινοσκουφίτσας
Ομολογουμένως, δεν πήγε άσχημα η ψηφιακή εκπαίδευση. Τάραξε τα στάσιμα νερά της αδράνειας των ημερών. Άντε και μάθαμε τον τρόπο, πήραμε λίγη γνώση, περάσαμε κάπως το χρόνο μας. Τα παιδιά έμαθαν να αντιμετωπίζουν το εκπαιδευτικό υλικό βασιζόμενα στις δικές τους δυνάμεις, μεγάλο το όφελος. Από την άλλη, το φυλακισμένο στην τσέπη χεράκι θα ήθελε να μπορούσε να πατήσει το πληκτρολόγιο όπως στο παιχνίδι του κινητού της μαμάς.
Τα παιδιά λένε πάντα την αλήθεια και σαν την κοκκινοσκουφίτσα απέναντι στον μασκαρεμένο λύκο ρωτούν: κυρία, τα μάτια σου έφθασαν στο σαγόνι. Η φωνή σου μοιάζει με ρομπότ. Με ακούς; Μήπως δεν είσαι εσύ, κυρία;
Επιστροφή στην κοινότητα
Βουβή η διαμαρτυρία των παιδιών και ταυτόχρονα εκκωφαντική. Θέλουν πίσω τους γονείς και τους δασκάλους που ήξεραν, την καθημερινότητα, τους φίλους, την ασφάλειά τους. Μοιρασμένος πόνος, μισός πόνος, λέει ο λαός και ω! του θαύματος της Αναλήψεως. Ας αποχωρήσει ο σωτήριος εγκλεισμός κι ας κάνει η σχολική κοινότητα το δικό της θαύμα χαρίζοντας το παρηγορητικό της χάδι στο φόβο και στην πληγωμένη αθανασία των παιδιών.
Πάμε σχολείο λοιπόν;
·Η Μαρία Καβούνη είναι μουσικός-φιλόλογος – MSc Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων.
