Ευχάριστα τα νέα για τη “λογοτεχνική ομάδα” του σχολείου μας στο 1ο Γυμνάσιο Αιγίου. Μας ανακοινώθηκαν τα αποτελέσματα του 8ου πανελλήνιου λογοτεχνικού διαγωνισμού εφηβικού διηγήματος και ποίησης “Γρηγόρης Πεντζίκης” (ΔΔΕ Δράμας και Επιστημονικός και Πολιτιστικός Σύλλογος) και σύμφωνα με αυτά είχαμε δύο από τις συμμετοχές μας να διακρίνονται και να παίρνουν βραβεία, μάλιστα δύο από τα τρία βραβεία του διαγωνισμού!
Πρόκειται για τις εξής συμμετοχές/ ποιήματα:
– “Πάντα θα είμαι” της Αναγνωστοπούλου Θεοδώρας, μαθήτρια της Γ’ γυμνασίου, που κέρδισε το Β’ βραβείο και
– “Χρόνος αμείλικτος” της Νικολοπούλου Αικατερίνης, επίσης μαθήτρια της Γ’ γυμνασίου, που κέρδισε το Γ’ βραβείο. Και οι δυο κοπέλες έχουν λάβει μέρος σε διάφορους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς στα παρελθόντα έτη κερδίζοντας σημαντικές διακρίσεις:βραβεία και επαίνους.
Στον εν λόγω διαγωνισμό συμμετείχαν επίσης άλλες δύο μαθήτριες της Γ’ γυμνασίου με πολύ καλά έργα:
– Γιαννάδη Ελπίδα με το ποίημα “Το σχολείο” και
– Γκραικιώτη Ελένη με το ποίημα “Τι εννοείς ταλέντο”.
Όλες οι μαθήτριες δούλεψαν με κέφι, διάθεση κι ενδιαφέρον. Είχαμε πολύ καλή συνεργασία σε όλη τη διαδικασία προετοιμασίας για τη συμμετοχή τους στο διαγωνισμό, αφού εκείνο που προέχει σε τέτοιες δραστηριότητες είναι ακριβώς η συμμετοχή. Η διάθεση για αγώνα δημιουργίας, για έκθεση του εαυτού. Σε αυτό πέτυχαν και κέρδισαν και οι τέσσερις μαθήτριες. Τα ειλικρινή μου συγχαρητήρια.
Εύχομαι σε όλες τους και κυρίως στις διακριθείσες να μη σταματήσουν τις “ποιητικές προσπάθειες” σε όλη τους τη ζωή, μιας και μέσω της ποίησης γνωρίζουν τον εαυτό τους, τον κόσμο τους, αυτοπροσδιορίζονται, πειθαρχούν αλλά ταυτόχρονα και μαθαίνουν να χρησιμοποιούν τη φαντασία, “ταξιδεύουν”, δημιουργούν, αγωνιούν, εκφράζουν το κυρίαρχο συναίσθημα κάθε στιγμής, καθαίρονται, προτείνουν αλλά και προβληματίζουν. Και ίσως -ποιος ξέρει- κάποτε να κρατήσουμε στα δικά μας χέρια το δικό τους βιβλίο συλλογής ποιημάτων τους. Τους το εύχομαι!
Φυσικά πρόκειται για πολύ καλή και ευχάριστη είδηση στις ζοφερές ημέρες που ζούμε. Κι αυτό ας δώσει το μήνυμα: η ζωή συνεχίζεται. Θέλει τον κόπο και τις θυσίες της αυτή η πορεία. Μα ποιος είπε πως όλα στη ζωή είναι αυτονόητα, έτοιμα κι εύκολα! Δε χάνουμε λοιπόν την πίστη μας και την υπομονή μας, αγωνιζόμαστε………με τον τρόπο μας, μέσα στο σπίτι.
Εμπρός παιδιά μου, χαμόγελο και θάρρος, δουλειά με το μυαλό και την ψυχή και την καρδιά και πάμε προς το τέλος.
Δίνουμε όλοι, ο κ. Διευθυντής, οι κ. καθηγητές και οι συμμαθητές, πολλά και θερμά συγχαρητήρια. Μπράβο στα παιδιά μας!
Ακολουθούν τα έργα των παιδιών:
ΠΑΝΤΑ ΘΑ ΕΙΜΑΙ
Έλεγες. Όλο έλεγες.
Μιλούσες ασταμάτητα, χωρίς να αφήσεις τον άλλον να πάρει θέση.
Να διεκδικήσει αυτά που του ανήκουν.
Τα δικαιώματά του.
Όλα όσα ειπώθηκαν από σένα ήταν μεγάλες κουβέντες, μεγάλα λόγια.
Η σιωπή σου ακόμα… μιλούσε κι έλγε πως μόνο εσύ είσαι σωστός.
Εσύ έχεις το πάνω χέρι.
Εσύ και μόνο εσύ.
Μες στην δικιά σου την σιωπή κάτι ακούστηκε.
Στο πλήθος μέσα ξεχώρισε μια σιγανή, τρεμάμενη φωνή…
Μην φοβάσαι. Εγώ ήμουν.
Εγώ που είχα το θάρρος να πάρω θέση.
Να αποκαλύψω τα πιστεύω μου και να σε ταπεινώσω ‘μικρέ’ δειλέ δικτάτορα.
Εγώ ήμουν.
Πάντα θα είμαι.
Μην φοβάσαι…
Τομοκρατήσου.
ΧΡΟΝΟΣ ΑΜΕΙΛΙΚΤΟΣ
Το ρολόι τρέχει, οι καμπάνες χτυπούν.
Τικ τακ! Τικ τακ! Μια καινούρια μέρα.
Ο ήλιος, ο λαμπερός, πάντα φωτεινός, πάντα ζωογόνος.
Μια καλή μέρα έρχεται,μέρα ξεχωριστή.
Οι άνθρωποι πρωί ξυπνάνε, βράδυ κοιμούνται.
Το ίδιο κάθε μέρα…
Ο χρόνος κυλάει, ποτέ δεν σταματάει, είναι αμείλικτος!
Τρέχει γοργά, δεν καταλαβαίνουμε πώς περνά!
Έρχεται και φεύγει, φεύγει και έρχεται!
Οιδείκτες του ρολογιού στις 7.
Ξύπνα, σου λένε. Έχεις ολόκληρη μέρα μπροστά.
Μην σπαταλήσεις τον πολύτιμο χρόνο σου.
Έχεις δουλειά να κάνεις, γη να καλλιεργήσεις, παιδιά να αναθρέψεις.
Τικ τακ! Τικ τακ! Να το πάλι. Ξανά απ’την αρχή.
Μαθητής, σχολείο συνήθεια πλέον.
Ξαγρυπνήματα το βράδυ.
Ασκήσεις, προβλήματα, διάβασμα και μόνο διάβασμα.
Μα γιατί να κυλάει ο χρόνος τόσο γρήγορα;
Τικ τακ! Τικ τακ!
Ξύπνησα, αντίκρισα έναν αλλοτινό κόσμο.
Από μαθητής έγινα καθηγητής, από μικρός μεγάλος…
Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν, άνθρωποι έφυγαν κι άλλοι ήρθαν.
Τικ τακ! Τικ τακ!
Χρόνε, δε σταματάς,
προχωράς, πάντα προχωράς!
Γυρίζει η γη,
γυρίζεις κι εσύ.
Προχώρα και κάνε
Τικ τακ! Τικ τακ!
Όπως ο ήχος της καρδιάς
