Είναι γεγονός πως κάθε ανθρωπιστική κρίση, κάνει κάποιους επιτήδειους πλουσιότερους, καθώς εμπορεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Το γεγονός αυτό, τείνει να θεωρείται απολύτως φυσιολογικό, τείνει να γίνει πια αξίωμα και οι περισσότεροι από εμάς, προσπερνάμε το γεγονός χωρίς να αντιδρούμε.
Στο πρόσφατο παρελθόν και στη μεγάλη κρίση του μεταναστευτικού που διέρχεται η χώρα, στήθηκε η μεγάλη επιχείρηση (μπίζνα) των «αλληλέγγυων»: Εκατοντάδες μη κυβερνητικές οργανώσεις (ΜΚΟ), ξεφύτρωσαν σχεδόν στο σύνολο της επικράτειας, καθαγιάζοντας όλες τις αυθαιρεσίες τους και προσφέροντας τις «υπηρεσίες» τους σε πρόσφυγες και μετανάστες, διαχειριζόμενοι πλέον των 1,5 δισεκατομμυρίων ευρώ που εισέρευσαν στη χώρα γι’ αυτούς.
Η κυρίαρχη (αριστερή) ρητορική που ωραιοποιεί κάθε αυθαιρεσία, έχει διαμορφώσει μια ωραία λέξη με την οποία καλύπτει…ο,τιδήποτε: Συλλογικότητες. Σύμφωνα μ’ έναν απλό ορισμό, συλλογικότητα προκύπτει όταν πολλοί άνθρωποι αποφασίζουν να δράσουν όλοι μαζί. Αυτό, κατά την αριστερή ιδεοληψία, υποτίθεται είναι πάντα καλό. Ακόμα κι αν η κοινή δράση εκφράζει λίγες δεκάδες πολιτών, οι πολλοί, σε αντίθεση με τα άτομα και τους κακούς…ατομιστές, αναλαμβάνουν πάντα αγαθές πρωτοβουλίες. Αυτή είναι η θεωρία που είναι αποδεκτή στην ελληνική κοινωνία, η οποία γνωρίζει (;;) πως η δήθεν αλληλεγγύη που επιδεικνύουν οι γνωστές συλλογικότητες είναι κερδοσκοπική (εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων) και συνεπώς είναι απολύτως υποκριτική.
Όμως, η «αλληλεγγύη στο συνάνθρωπο» είναι ανιδιοτελής, είναι αλτρουιστική και θεάρεστη πράξη, αλλά καμιά (αριστερή κυρίως) συλλογικότητα αλληλέγγυων δεν σχημάτισε κοσμοσυρροή και ανθρωποπλημμύρα να προσφέρει εθελοντικά υπηρεσίες στα νοσοκομεία για την αντιμετώπιση της πανδημίας Covid-19.
«Τα κάστανα από τη φωτιά τα βγάζουν, ως συνήθως, οι ταξικοί εχθροί: οι «νοικοκυραίοι». Οι αλληλέγγυοι βλέπουν casa de papel» λέει ένας συμπατριώτης μας στο twitter.
Οι συλλογικότητες που αθρόα και μαζικά κατέκλυζαν όπου υπήρχε ανήμπορος, αδύναμος, ανίσχυρος κι ευάλωτος άνθρωπος, τώρα, στην μεγαλύτερης σπουδαιότητας κρίση της πανδημίας Covid-19 είναι άφαντες. Βέβαια, μην ξεχνάμε πως αυτά τα άτομα, δεν έχουν καμία σχέση με τον αλτρουισμό, την ανιδιοτέλεια, την αυτοπροσφορά και την ανυστεροβουλία, που είναι γνωρίσματα του εθελοντισμού. Απαιτείται επάρκεια συναισθηματικής νοημοσύνης από τα άτομα αυτά που απαρτίζουν κάθε μορφής συλλογικότητα, για να κάνουν κάτι τέτοιο, αυτή την εποχή.
Ο αλληλέγγυος έχει εξελιχθεί στο επάγγελμα του παρόντος και του μέλλοντος, με πολύ καλές αποδοχές. Στα νοσοκομεία, όμως, δεν ρέει το χρήμα άφθονο, οπότε οι αποδοχές της «εθελοντικής» προσφοράς των αλτρουιστών αλληλέγγυων είναι μηδενικές. Η αλληλεγγύη στον συνάνθρωπο προσφέρεται απλόχερα, μόνο όταν αμείβεται πλουσιοπάροχα, ενώ μόνο τότε πραγματοποιούνται πορείες, διαμαρτυρίες και συλλαλητήρια για τα δικαιώματα των ανήμπορων και αδύναμων ανθρώπων.
Αν έχουμε κατά νου τα λόγια αγνώστου πως «η εκτέλεση κάθε συλλογικού έργου περνάει αναγκαστικά από τις ακόλουθες φάσεις: ενθουσιασμός, απογοήτευση, σύγχυση, αναζήτηση ενόχων, τιμωρία αθώων, επιβράβευση ασχέτων», τότε θα είναι απολύτως κατανοητή η αποχή και απουσία των αλληλέγγυων συλλογικοτήτων από την εθελοντική προσφορά για την κρίση της πανδημίας Covid-19 στη χώρα μας.
TOY ΓΙΩΡΓΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ *
*Ο Γιώργος Γραμματίκας είναι νοσηλευτής – φυσικοθεραπευτής, Προϊστάμενος ΤΕΠ «Καραμανδανείου», Msc Διοίκηση Υπηρεσιών Υγείας ΕΣΔΤ, Μέλος του ΔΣ Νοσοκομείου «Αγ. Ανδρέας».
Αλληλέγγυος: Το επάγγελμα του μέλλοντος!
