ΠΑΤΡΑ: Στην γκαλερί Cube η τελευταία δουλειά του Βασίλη Καρακατσάνη – Από σήμερα

Η γκαλερί Cube, φιλοξενεί από σήμερα την τελευταία δουλειά του Βασίλη Καρακατσάνη, μέσα από την ατομική του έκθεση, με τίτλο «Distinct District | Διακριτή Περιοχή». Η έκθεση αποτελεί τη συνέχεια της ενότητας που έχει ήδη παρουσιαστεί στην Αθήνα, Κύπρο, Δανία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και στην 24η Art Athina. Είναι η δεύτερη κατά σειρά ατομική του έκθεση που φιλοξενείται στην Cube και η 93η στο βιογραφικό του εικαστικού.
Η σειρά «Distinct District | Διακριτή Περιοχή» αποτελεί μία εικαστική προσέγγιση του αθηναϊκού τοπίου, μέσα από προσωπικά βιώματα. Κάθε έργο είναι μια αληθινή ιστορία, που όλες τους διαδραματίστηκαν μέσα στο ασφυκτικό, τσιμεντένιο περιβάλλον, συνοικιών της Αθήνας και του Πειραιά. Ενα προσωπικό ημερολόγιο που για σελιδοδείκτες έχει εκκλησίες, προσδιορίζοντας την κάθε περιοχή. Είναι σημεία «διακριτά», όχι απεικονίζοντας την πραγματικότητα, αλλά τη σύνοψη των συναισθημάτων του καλλιτέχνη και μέσω της εικονικής αυτής πραγματικότητας, προφανώς και του θεατή. Επιπλα, αντικείμενα, έντομα και ζώα πρωτοστατούν του αστικού πλέγματος, υπενθυμίζοντας την προσπάθεια μας για έναν αστικό τρόπο ζωής, άλλοτε αυθεντικό και άλλοτε όχι. Ασκητικότατα και αφαίρεση στην απόδοση του αστικού τοπίου, συμβολισμοί με χιούμορ, μέσα από την κατάθεση των προσωπικών του συμπερασμάτων και αποδοχής πλέον, της πραγματικότητας. Αποδοχής και παραδοχής, που χρειάστηκαν 36 χρόνια εικαστικών διαδρομών, για να αποτυπωθούν. Στις περισσότερες θεματικές του ενότητες αποκρυπτογραφεί το αστικό τοπίο, σαν εσωτερική διεργασία. Στη συγκεκριμένη ενότητα παρουσιάζεται ο περιβάλλον χώρος σαν έκπληξη, με οντότητα θεατρικής δράσης.
Οπως αναφέρει η Μανίνα Ζουμπουλάκη μιλώντας για την έκθεση «Η νέα σειρά έργων του Βασίλη Καρακατσάνη με τίτλο ”Distinct District” («Διακριτή Περιοχή») είναι μια εικαστική προσέγγιση του αθηναϊκού τοπίου μέσα από προσωπικά βιώματα», όπως λέει ο ίδιος. Και δεν είναι μόνον αυτό.
Οι ωραίες, ξαφνικά, πολυκατοικίες του Βασίλη, κολλημένες η μία πάνω στην άλλη, ανασαίνουν ολοζώντανες μέσα από τις απλωμένες μπουγάδες, τις πολύχρωμες τέντες και τα οδοντωτά μπαλκονάκια.
Τρούλοι εκκλησιών αρπάζουν το μάτι σαν σελιδοδείκτες, προσδιορίζοντας συγκεκριμένες περιοχές της Αθήνας και του Πειραιά. Κι ενώ είναι αληθινές όλες αυτές οι εικόνες, με ανθρώπους που κινούνται, κάνουνε σεξ και ζούνε πίσω από τα μπαλκόνια… θυμίζουν ταυτόχρονα σκηνικά όπερας».
Από την πλευρά του, ο Νίκος Βατόπουλος επισημαίνει: «Σαν σε επάλληλα πανό, οι κατά μέτωπο πολυκατοικίες του Βασίλη Καρακατσάνη παρουσιάζονται πυκνές, σχεδόν ασφυκτικές, και το δίχως άλλο βαθειά αθηναϊκές, μέσα από όλες τις σημάνσεις και τα μοτίβα μιας καταχωνιασμένης στο κοινό θυμικό αστικής παρακαταθήκης.
Εκεί, σε αυτές τις μισοφωτισμένες θυρίδες, σε αντίστιξη των έντονων χρωμάτων της πρώτης εντύπωσης, αναδύονται ρωμαλέα ως τροπαιοφόρα σύμβολα, με προέλευση την προσωπική μυθολογία του ζωγράφου αλλά όχι μόνο.
Τρούλοι ναών, κωδωνοστάσια, αεροπλάνα που ίπτανται, οικόσιτα ζώα σε πρώτο πλάνο, έντομα και άλλα σπαράγματα ανόμοιων και εν πολλοίς απρόβλεπτων πυκνωτών βλέμματος, ορίζουν έναν πολύσημο κόσμο που ζητεί νοηματοδότηση».