Ο Νίκος Ζακυνθινός περνούσε το κατώφλι της εφημερίδας αθόρυβα και άκρως διακριτικά. Μας προσέγγιζε με απόλυτη ευγένεια κρατώντας στα χέρια του τα χειρόγραφά του.
«Εχω γράψει κάτι. Αν μπορείτε σας παρακαλώ να το φιλοξενήσετε στην έγκριτη εφημερίδα σας» μας έλεγε με την ιδιαίτερα ήρεμη, σχεδόν τραγουδιστή και χαμηλή φωνή του. Κι αυτό το επαναλάμβανε κάθε φορά που μας επισκέπτονταν παρ’ ότι ήταν ένας από τους τακτικούς αρθρογράφους μας.
Και φυσικά αυτό το «κάτι» ήταν ένα εξαιρετικό κείμενο άλλοτε βγαλμένο άλλοτε από την επικαιρότητα, άλλοτε από την ιστορία και άλλοτε από τα προσωπικά του βιώματα. Κάθε του λέξη ήταν ζυγισμένη και σωστά τοποθετημένη συνθέτοντας ένα μοναδικό κείμενο με λογοτεχνική χροιά που αποτύπωνε το βαθυστόχαστο πνεύμα του Νίκου Ζακυνθινού.
Πλέον η ευγενική του φυσιογνωμία και το αθόρυβο πάτημά του θα λείψει από τις λογοτεχνικές βραδιές και πολιτιστικές εκδηλώσεις της πόλης. Απεβίωσε σε ηλικία 86 ετών την περασμένη Δευτέρα. Οσο αθόρυβα ζούσε, τόσο αθόρυβα τον αποχαιρέτισαν συγγενείς και φίλοι την παραμονή των Χριστουγέννων στο Α’ νεκροταφείο.
Η ΜΕΓΑΛΗ ΕΠΙΘΥΜΙΑ
Εφυγε από τη ζωή έχοντας εκπληρώσει τον Ιανουάριο του 2018 την μεγάλη του επιθυμία. Κι αυτή ήταν η ανεύρεση και ταφή των οστών του ήρωα πατέρα του, Ταγματάρχη του 12ου Συντάγματος Πεζικού Ζώη Ζακυνθινού.
Είχε πέσει νεκρός στη μάχη για την κατάληψη του υψώματος 1160 (Πλατυβούνι) που βρίσκεται πάνω από τα χωριά Γεωργουτσάτες και Γράψη στην περιοχή του Αργυροκάστρου. Τάφηκε στον τόπο που βρήκε τον θάνατο από βλήμα πυροβολικού. Πέρασαν 59 χρόνια για να εντοπιστεί ο τάφος του και να τοποθετηθούν τα οστά του σε ατομικό τάφο στο στρατιωτικό κοιμητήριο Βουλιαρατίου.
Η αναγνώρισή του είχε γίνει από τις μπότες του. «Μπότες φορούσαν οι αξιωματικοί. Τις βρήκαν χωρίς να έχουν λιώσει…» είχε πει στην «Π» ο Νίκος Ζακυνθινός στα τέλη του Ιανουαρίου του 2018 όταν έζησε το συγκλονιστικό γεγονός της αναγνώρισης και της ταφής του πατέρα του. Η προτομή του Ζ. Ζακυνθινού τοποθετήθηκε στην πλατεία «Αγωνιστών του 1940» από τον γλύπτη Γιάννη Μπάρδη, τον Δεκέμβριο του 2010.
Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Με δάκρυα στα μάτια μας είχε περιγράψει τον αποχαιρετισμό από τον πατέρα του. Ηταν μόλις 6 ετών και ο βομβαρδισμός της Πάτρας τον βρήκε στο σχολείο. «Ηταν 9 Νοεμβρίου όταν έφυγε. Ηρθε στο σπίτι για να μας αποχαιρετήσει».
Αυτό ήταν ένα από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα που τον στιγμάτισαν σε όλη του τη ζωή. Ηταν από τις αιτίες που τον έστρεψα στη φιλομάθεια και στο γράψιμο.
Εργάζονταν στην Εθνική Τράπεζα. Όπως τον θυμούνται συνάδελφοί του και πελάτες του «ήταν ένας πραγματικός κύριος. Σχεδόν ο μοναδικός υπάλληλος που ποτέ δεν είχε έρθει σε αντίθεση με πελάτη. Προσπαθούσε με ηρεμία να αντιμετωπίσει το όποιο ζήτημα προέκυπτε. Προτιμούσε να πιεστεί ο ίδιος παρά να έρθει σε αντίθεση με συνάδελφό του και πελάτη της τράπεζας».
ΦΙΛΟΜΑΘΗΣ
Κυκλοφορούσε στην πόλη κρατώντας πάντα εφημερίδα και κάποιο βιβλίο και μοίραζε καλημέρες στους συμπολίτες πάντα με τη χαμηλόφωνη και ευγενική του φωνή. Ποτέ δεν άρθρωνε επικριτικό λόγο για άλλον. Διακρίνονταν για τη φιλομάθειά του. Ενδεικτικό είναι ότι ήταν κάτοχος πτυχίων 8 ξένων γλωσσών και γνώριζε και αρκετές άλλες. Μάλιστα η πρώτη του γλώσσα, όπως μας μετέφεραν άτομα του συγγενικού του περιβάλλοντος ήταν τα Γερμανικά. Τις πρώτες λέξεις της έμαθε ακούγοντας τους Γερμανούς που είχαν καταλάβει το πατρικό του σπίτι.
ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ
Με την αείμνηστη σύζυγό του Ολγα Μαχαίρα είχαν δημιουργήσει μία όμορφη οικογένεια. Απέκτησαν δύο παιδιά, τον Ζώη και τη Μαρία. Η ζωή του επιφύλασσε όμως να ζήσει ακόμα μία τραγωδία. Κι αυτή ήταν η πρόωρη απώλεια του αγαπημένου του γιου Ζώη. Γεγονός που επίσης τον σημάδεψε βαθειά. Παρηγοριά του ήταν τα δύο του εγγόνια Γιώργος και Ολίνα που είχε αποκτήσει από την κόρη του Μαρία και τον γάμο της με τον Ηλία Σταυρόπουλο. Οι δύο άγγελοί του, όπως τους αποκαλούσε, είχαν αποτελέσει πηγή έμπνευσης και για την αρθρογραφία του η οποία θα τον κρατάει για πάντα ζωντανό στη μνήμη της πόλης.
ΠΗΓΗ: Πελοπόννησος
