“15 ετών. Πεζός. 4/12/2009, χτυπήθηκε από αυτοκίνητο και εγκαταλείφτηκε, σε διάβαση επί της Κηφισίας, στην διασταύρωση με την Στεφάνου Δέλτα. Μεταφέρθηκε στο Γενικό Κρατικό, όπου έζησε με μηχανική υποστήριξη μέχρι τις 9/12/2009. Έφυγε δωρίζοντας τα όργανά του. Ο Σόλων Καρυδάκης πέθανε στις 4 – 12 – 2009. Δεν ήταν ούτε 15 χρόνων, πήγαινε στο χορό του σχολείου του, περπατώντας, με φίλους …ο οδηγός ερχόταν από ένα γιορταστικό επαγγελματικό δείπνο, οδηγώντας γρήγορα, συναντήθηκαν… το χαμόγελό του, που τόσο φώτιζε τον κόσμο γύρω του, χάθηκε για πάντα… η ζωή μας σκοτείνιασε, άλλαξε για πάντα” γράφουν οι γονείς του Φαίδων & Σίσσυ Καρυδάκη.
Στη μνήμη του, ο πατέρας του ίδρυσε ένα σύλλογο για τα τροχαία
“Η Ελλάδα κατέχει μια από τις χειρότερες θέσεις στην Ευρώπη σε αριθμό θανάτων και τραυματισμών από τροχαία. Οι χώρες που ανέπτυξαν σχέδια και δράσεις μείωσης των τροχαίων έχουν εντυπωσιακά αποτελέσματα να επιδείξουν. Η Ελληνική Πολιτεία δεν έχει ασχοληθεί ποτέ σοβαρά με το θέμα των τροχαίων, την οδική ασφάλεια και δε συμμετέχει καν στην παγκόσμια δεκαετία (2011 – 2020) δράσης του ΟΗΕ για την οδική ασφάλεια” γράφει η σελίδα τους.
Στη μνήμη του κατασκευάστηκε η πεζογέφυρα “Σόλων Καρυδάκης” που βρίσκεται στην Λεωφόρο Κηφησίας στο ύψος της οδού Στεφάνου Δέλτα στα όρια Ψυχικού και Φιλοθέης. Εκτιμάται πως χρησιμοποιείται από τουλάχιστον 3.000 άτομα καθημερινά, στην πλειονότητά τους μαθητές.
Σήμερα, ο πατέρας του έγραψε αυτό το σπαρακτικό κείμενο:
10 χρόνια Χωρίς τον Σόλωνα
Έχουν περάσει δέκα χρόνια από την Παρασκευή 4 Δεκεμβρίου 2009, που στις 11.30 μμ, καθώς ο Σολωνάκος πηγαίνοντας με φίλους πεζός στο χορό του σχολείου του, χτυπήθηκε και εγκαταλείφθηκε στον δρόμο από διερχόμενο αυτοκίνητο με συμπεριφορά και ταχύτητα που δεν μπορεί να φανταστεί κανείς…
Λίγες μέρες αργότερα στις 9 Δεκεμβρίου, ο Σόλων, που νοσηλευόταν από την πρώτη στιγμή στην εντατική εγκατέλειψε τούτο τον κόσμο, την ματαιότητα του οποίου αν και τόσο μικρός μπόρεσε τόσο καλά να γνωρίσει.
Πέρασαν δέκα χρόνια …
Σήμερα ο Σόλων θα ήταν 25 ετών αλλά όλα σταμάτησαν για πάντα, λίγο πρίν τα 15.
Ο δράστης του εγκλήματος έχει ξεπεράσει τα 40.
Γι αυτόν, που δεν σταμάτησε εκείνο το βράδυ, δεν σταμάτησε τίποτα…
Αυτή τη μέρα, αυτό το βράδυ σας ζητώ να τον θυμηθείτε, το χαμόγελό του, το πνεύμα του, τη δική του μοναδική προσέγγιση στην ζωή, την τόσο έντονη παρουσία του που χάθηκαν, μαζί με τα όνειρά του…
και όταν σας φέρει ο δρόμος σας από το σημείο που έφυγε στην Κηφισίας, εκεί που είναι η γέφυρά του, μια έμπρακτη συγγνώμη της κοινωνίας προς τα παιδιά της, που δεν θέλησε να προστατεύσει, ας σταθείτε λίγο, να του αφιερώσετε μια στιγμή, μια σκέψη, ένα λουλούδι, ένα δάκρυ.
Εμείς θα είμαστε εκεί, όπως κάθε χρόνο γιατί για εμάς, δεν πέρασε, ούτε μια στιγμή που δεν μας έλειψε, ούτε μία ώρα που δεν τον σκεφτήκαμε, ούτε μια μέρα που δεν κλάψαμε!
Σάς ζητώ όμως ακόμη κάτι περισσότερο και όχι μόνο για σήμερα αλλά για πάντα, για κάθε στιγμή.
Να οδηγείτε, σαν να πρόκειται στην επόμενη στροφή, να συναντήσετε το Σολωνάκο, ή κάποιο άλλο παιδί, που θα προσπαθεί να διασχίσει τον δρόμο.
Ας κάνουμε εμείς όλοι, αυτό που η κοινωνία και η δικαιοσύνη δεν θέλησε, όχι δεν μπόρεσε, δεν θέλησε, ας προστατέψουμε τα παιδιά μας…
Γιατί η “δικαιοσύνη“ έκρινε ότι, το να τρέχεις με επικίνδυνους ελιγμούς με 160km/h στη λεωφόρο Κηφισίας είναι απλώς αμέλεια!
Έκρινε ότι, ο οδηγός, προέβλεψε μεν ότι με αυτή την οδηγική συμπεριφορά μπορούσε να προκαλέσει κίνδυνο σε ανθρώπους και οχήματα, αλλά δεν μπορούσε να προβλέψει ότι, χτυπώντας με αυτή την ταχύτητα (160Km/h) ένα παιδί μπορούσε και να το σκοτώσει!!!
Αυτή είναι η απόφαση μιας δικαιοσύνης, που δεν θέλησε να δικαιώσει τον Σόλωνα αλλά κύρια δεν θέλησε, δεν θέλει να προστατεύσει όλα τα υπόλοιπα παιδιά που θελήσουν να διασχίσουν ένα δρόμο.
Ας το κάνουμε εμείς όλοι…
Αθήνα 4/12/19
Φαίδων Σόλων Καρυδάκης
