Το λιμάνι της Πάτρας ανήκει στα διευρωπαϊκά δίκτυα και έχει τριπλό χαρακτήρα, δηλαδή επιβατηγό, εμπορικό και τουριστικό. Υπάρχουν τοπικές επιχειρήσεις που εξάγουν προϊόντα από Αγγλία και ΗΠΑ, μέχρι τη βόρεια Αφρική ή το Μαρόκο, τη Μάλτα και την Κύπρο, χρησιμοποιώντας πάνω από 8.500 κοντέινερ τον χρόνο! Και άλλες τόσες που εισάγουν προϊόντα με περισσότερα από 4.000 κοντέινερ ετησίως που προέρχονται από ευρωπαϊκά κράτη, κυρίως, και τον Καναδά.
Παρόλα αυτά, όμως, το φορτίο περνά μόνο μέσω του λιμανιού Πειραιά, έστω και αν οι περισσότεροι προορισμοί είναι προς κατευθύνσεις για τις οποίες θα συνέφερε το λιμάνι της Πάτρας ως εμπορευματικός δίαυλος.
Και δεν πρόκειται για θέμα που αφορά αποκλειστικά τις επιχειρήσεις, αλλά αγγίζει άμεσα το σύνολο της πατραϊκής κοινωνίας και της δυτικής Ελλάδας συνολικά, διότι όταν τοπικές επιχειρήσεις διαθέτουν τέτοιο κύκλο εργασιών, αλλά υποχρεούνται να χρησιμοποιήσουν μόνο το λιμάνι του Πειραιά, το συνεπακόλουθο είναι ο πολλαπλασιασμός του κόστους. Που στην πράξη σημαίνει: Αύξηση τιμής προϊόντων λόγω μεταφορικού κόστους, αδυναμία αύξησης των θέσεων εργασίας, λόγω μη επέκτασης επιχειρήσεων και επιστροφής όσων άλλαξαν έδρα. Συνεπώς, διόγκωση της γενικής ζημιάς που προκαλείται στην τοπική οικονομία.
