Ο Γιώργος Νταλάρας, απλός, φιλικός, χαμογελαστός, δεν χάλασε χατίρι σε κανέναν για υπογραφές και φωτογραφίες. «Δεν πρόκειται να φύγει αν δεν υπογράψει και το τελευταίο βιβλίο» είπε ο Θ. Λάλας, αποκαλύπτοντας μία από τις πολλές πτυχές του σπουδαίου καλλιτέχνη: Τιμά τον κόσμο που τον αγαπά και τον στηρίζει.
>Για τον άνθρωπο, τον μουσικό, τον ερμηνευτή μίλησαν ο Σταύρος Σολωμός, καλλιτεχνικός διευθυντής της Πολυφωνικής Χορωδίας Πάτρας και ο Γιάννης Παππάς φιλόλογος-ποιητής, συνθέτοντας το πορτρέτο μιας πολυδιάστατης προσωπικότητας με ψηφίδες από τη βιογραφία του αλλά και με προσωπικές τους πινελιές.
>Ο Κωνσταντίνος Μάγνης, διευθυντής σύνταξης της «Π», μίλησε για τις συνεντεύξεις ως ένα είδος δημοσιογραφικής δράσης, ιδιαίτερα για τον τρόπο Λάλα, καθώς επίσης για το φαινόμενο Νταλάρα, που υπερβαίνει τα όρια του μουσικού και εξελίχθηκε σε συνώνυμο της ελληνικής μεταπολιτευτικής ζωής, με όσα αυτή μας έφερε.
>«Εχουμε κάνει αρκετές παρουσιάσεις, αυτό που ζω τώρα, όμως, είναι ιδιαίτερο, με συγκινήσατε πάρα πολύ» είπε ο Γιώργος Νταλάρας στους ομιλητές, για να συνεχίσει:
-«Δεν είδα ποτέ το τραγούδι σαν επάγγελμα. Δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας εκτός εκτός από τα βασικά, που οφείλει να κάνει όποιος βγαίνει στον κόσμο: Να είναι καθαρός, να είναι ανθρώπινα ντυμένος, να κάνει το χρέος του χωρίς να προσβάλλει την αισθητική τη δική του ούτε του κόσμου. Αυτό είναι υποχρέωση, όχι επαγγελματισμός».
-«Το όπλο μου είναι η αλήθεια. Μόνο αυτή υπάρχει μέσα μου. Από τα 15 μου ψάχνω να βρω τι είναι η ψυχή και τι το σώμα, που άλλα θέλει κι άλλα κάνει, καθώς το εμποδίζει η ψυχή. Αυτά, λοιπόν, έγιναν τα εργαλεία μου για το τραγούδι.
-«Πάντα ακούω τις μουσικές που μου φέρνουν οι νέοι άνθρωποι, γιατί σήμερα δεν υπάρχει η βιομηχανία δίσκων της εποχής μου, που έβγαζε αστεράκια αλλά και σπουδαίους καλλιτέχνες. Θεωρώ ότι η Χαρούλα (Αλεξίου), ο Γιάννης (Πάριος), ο Μανώλης (Μητσιάς), η Δήμητρα (Γαλάνη) κι εγώ μέσα σ’ αυτούς, είναι οι πιο σημαντικοί της γενιάς μας».
>«Το τίμημα για τους ανθρώπους που ξεχωρίζουν είναι ότι πρέπει να υποστούν τις συνέπειες όλων των ανθρώπων που απέτυχαν, επειδή δεν υπερβήκαν τον φόβο τους. Το βιβλίο, λοιπόν, υπερασπίζεται την αλήθεια του προσώπου του Νταλάρα» ανέφερε, κλείνοντας, ο Θ. Λάλας.
