Τα τελευταία 40 σχεδόν χρόνια, μετά την αποβιομηχάνιση και τη φτωχοποίηση της πόλης, ψάξαμε να βρούμε εισαγόμενο χρήμα. Η πόλη έπαψε να παράγει πλούτο.
Αρχίσαμε λοιπόν όλοι να πιπιλίζουμε την καραμέλα του τουρισμού και γιατί δεν μένουν οι τουρίστες στην Πάτρα και γιατί δεν κάνουν τίποτα οι φορείς και γιατί το ένα και γιατί το άλλο.
Δηλαδή είμαι εγώ Ευρωπαίος τουρίστας και θα έρθω να σπαταλήσω τις ημέρες των διακοπών μου εδώ. Στην καλύτερη περίπτωση να πάω στον Άγιο Ανδρέα για 1 ώρα, να κάνω το σταυρό, άλλη 1 ώρα στην Αχαΐα Κλάους,άντε και 2 ώρες στο μουσείο και άλλη 1 ώρα για φωτογραφίες στη γέφυρα και μέχρι εδώ.
Ίσως αν είμαι ημεδαπός, να έρθω και 2 ημέρες για το καρναβάλι, όπου πιθανόν να απογοητευτώ από το «κακό προϊόν” και να μην ξανάρθω ή να μη το συστήσω σε φίλους μου.
Το κακό ξεκινάει από τη δεκαετία του ’60 όπου κατεδαφίζονται εξαίρετης ομορφιάς κτήρια και τη θέση τους παίρνουν άσχημες πολυκατοικίες. Χάνεται η αστική ομορφιά της πόλης και από την άλλη οι νέες συνοικίες που εποικούνται, χτίζονται χωρίς καμία αρχιτεκτονική αισθητική,γεμίζουν την πόλη τσιμέντο, αλουμίνιο, ταράτσες, κεραίες και ασχήμια και εξαφανισμένο πράσινο.
Μαζί με αυτά έρχεται και το κυκλοφοριακό γιατί δεν προβλέψαμε parking και οργανωμένα μέσα μαζικής μεταφοράς.
Το κακό που έγινε το βλέπαμε όλοι και δε το αναχαιτίσαμε. Και ούτε το κρύψαμε κάνοντας μεγάλα έργα όντας σε μια 40ετία πακτωλού Ευρωπαϊκών χρημάτων.
Δεν κάναμε πλήρη βιολογικό καθαρισμό, δεν κάναμε εργοστάσιο απορριμμάτων, μείναμε χωρίς τρένο, χωρίς δρόμο Πατρών- Πύργου, χωρίς αεροδρόμιο, χωρίς ΠΑΡΑΛΙΑΚΟ ΜΕΤΩΠΟ που είναι πλέον για την πόλη ο «κρυμμένος θησαυρός».
Μείναμε μόνο με το σοβαρό οικονομικό αποτύπωμα που λέγεται πανεπιστημιακός και νοσοκομειακός τουρισμός. Πάλι καλά έστω…
Η Πάτρα λοιπόν έχει μοναδική διέξοδο τη θάλασσα. Και αυτό λέγεται “barcelonetta” από του Τσαούση μέχρι την πλαζ. Ποδηλατοδρόμοι, πεζόδρομοι, χώροι αναψυχής, γήπεδα, ενυδρείο, ναυτικές λέσχες, μαρίνα για mega yachts και τουριστικά βανάκια για να ξεναγούν αυθημερόν τους παραμένοντες, στα αξιοθέατα της ευρύτερης περιοχής.
Ο τρόπος: βούληση, διεθνής διαγωνισμός, συγχρηματοδότηση από την κοινότητα και τον ανάδοχο. Μόνο αυτή η δράση θα φέρει εισαγόμενο χρήμα, θα δημιουργήσει χιλιάδες θέσεις εργασίας και θα συμπαρασύρει και ολόκληρη τη λειτουργία της πόλης προς βελτίωση της. Αν όχι, μην περιμένουμε τίποτα.
Πάλι μετά από 20 χρόνια θα λέμε τα ίδια και θα περιμένουμε τουρισμό με ξόρκια.
* Ο Σπύρος Στεργίου είναι πρόεδρος του Συλλόγου Καταστηματαρχών Εστίασης και Αναψυχής Νομού Αχαΐας.
