Ακούω συνεχώς πολιτικούς να μιλούν για την ανάπτυξη, γενικά και αόριστα. Αντίστοιχα διαβάζει κανείς τη λέξη ανάπτυξη σε πολιτικά προγράμματα των περισσότερων παρατάξεων. Oμως είτε γιατί τις περισσότερες φορές δεν γνωρίζουν πώς μπορούν να φέρουν πραγματική ανάπτυξη για τους πολλούς, είτε γιατί έχουν άλλου είδους εξαρτήσεις ακούμε μετεκλογικά την φράση «δεν έχουμε το μαγικό ραβδί»
Είδα πριν λίγες εβδομάδες την περιβόητη συνέντευξη του Κυριάκου Μητσοτάκη στον Νίκο Χατζηνικολάου, όπου ο πρωθυπουργός επανέλαβε ότι είναι φιλελεύθερος και επιθυμεί ίσες ευκαιρίες προς όλους και ιδιαίτερα για τους πιο αδύναμους. Ως ώρας τίποτα από αυτά δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα, ενώ βρισκόμαστε στον πέμπτο μήνα διακυβέρνησης του. Ισα-ίσα επιβεβαιώνει όλα όσα νομίζαμε πριν την εκλογή του, δηλαδή την επαναφορά της πιο παρασιτικής, εγχώριας και μη, ολιγαρχίας. Ανάπτυξη δεν είναι το ‘Ελληνικό ‘ με δανεικά ( σε ομίλους με τεράστια κεφαλαιακή ρευστότητα ) από τις ελληνικές τράπεζες που ο φορολογούμενος έχει ανακεφαλαιοποιήσει, ούτε η διαγραφή άνω των 240.000.000 ευρώ σε δάνεια ώστε να αγοράσει συγκεκριμένος επιχειρηματίας την NOVA.
Σήμερα η πλειοψηφία του κόσμου, έχει χάσει την ελπίδα και κυριαρχεί το συναίσθημα της απογοήτευσης. Δεν ευθύνεται φυσικά για αυτό ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η συντηρητική πολιτική που ακολουθεί. Την κυρίαρχη ευθύνη για την παραπάνω αίσθηση της κοινής γνώμης, έχουν οι Βαγγέλης Βενιζέλος, Φώφη Γεννηματά και περισσότερο ο Αλέξης Τσίπρας. Οι οποίοι συνεργάστηκαν με τον Σαμαρά και αντίστοιχα με τον Καμμένο ακολουθώντας την πιο σκληρή οικονομική πολιτική για τον λαό, όλων των εποχών. Ο προοδευτισμός στην χώρα μας γνώρισε όπως και η ελληνική οικονομία λαμπρές ημέρες, με πρωτοστάτη έναν από τους τελευταίους ηγέτες όλης της Ευρώπης τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά ακόμα και τον εκσυγχρονιστή Κώστα Σημίτη. Εποχές που τα χρήματα υπήρχαν για να ζουν με αξιοπρέπεια οι άνθρωποι και όχι όπως σήμερα που οι πολίτες της χώρας ζουν για να εξυπηρετήσουν τα νούμερα – χρέη. Φυσικά έχουν και εκείνοι ευθύνη για την σημερινή οικονομική κατάσταση της χωράς, αλλά την μικρότερη, αφού η ελληνική οικονομία ξεχαρβαλώθηκε επί διακυβέρνησης Καραμανλή, όπου διπλασιάστηκε το συνολικό χρέος της χώρας μέσα σε τέσσερα χρόνια.
Η ανάπτυξη λοιπόν απαιτεί προοδευτικές ιδέες και πολιτική βούληση.Για παράδειγμα, εάν οι τράπεζες χορηγούσαν νέα δάνεια, τα περίπου 240.000.000 ευρώ που διέγραψαν για την εξαγορά της nova, σε νέους επιχειρηματίες χωρίς εγγυήσεις ή με εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου) αλλά με κριτήριο το business plan, η ελληνική οικονομία θα είχε πολλαπλά οφέλη. Εστω λοιπόν ότι σε κάθε νέα επιχείρηση δάνειζαν από 100.000 ευρώ κεφάλαιο, θα είχαμε 2.400 ιδρύσεις επιχειρήσεων. Σύμφωνα με την Eurostat το 68% των μικρομεσαίων επιχειρήσεων απασχολούν από 0 έως 9 εργαζόμενους, άρα θα μπορούσαμε να δημιουργήσουμε μακροπρόθεσμα με αυτό τον τρόπο περίπου 11.000 άμεσες θέσεις εργασίας. Υπολογίστε τις έμμεσες θέσεις εργασίας, τα φορολογικά και ασφαλιστικά έσοδα για το δημόσιο αλλά και την ευκαιρία να μείνουν στην χώρα νέα σπουδαγμένα παιδιά με σχέδιο και όρεξη. Με μία απλή πρόταση λίγων γραμμών, σας εξηγώ, πως πιθανότατα οι τράπεζες δεν θα είχαν χάσει χρήματα, ενώ αντίθετα τα λεφτά θα έπιαναν τόπο, δίνοντας λύσεις στο οικονομικό και δημογραφικό πρόβλημα της χώρας.
Δανεικά χρήματα όμως υπάρχουν μόνο για τους ήδη έχοντες, και μάλιστα αγύριστα, ενώ στην ερώτηση ανάπτυξη για τους ολιγάρχες της χώρας μας ή στην ανάπτυξη για τους πολλούς η κυβέρνηση μας απαντά να ποντάρουμε κυριολεκτικά τα χρήματα μας στον άσο!
*Ο Αριστοτέλης (Αρης) Παναγόπουλος είναι επιχειρηματίας, πρώην υποψήφιος του ΜΕΡΑ25.
