Η χάραξη της νέας σιδηροδρομικής γραμμής είναι ένα μείζον θέμα που απασχολεί έντονα τα τελευταία χρόνια την τοπική κοινωνία, σημαντικό μέρος της οποίας προκρίνει την υπογειοποίηση της σε μήκος πέντε και πλέον χιλιομέτρων, στηριζόμενο σε σχετική δέσμευση της προηγούμενης κυβέρνησης.
Υπέρ του αιτήματος αυτού τάσσεται και η Δημοτική Αρχή, ενώ από την πλευρά του Υπουργείου Υποδομών, αντιτείνεται ότι το κόστος της υπογειοποίησης είναι απαγορευτικό και ως εκ τούτου θα πρέπει να την ξεχάσουμε.
Όμως, εκτός του υπέρογκου κόστους, σύμφωνα με ειδικούς υπάρχουν και πολύ σοβαρές τεχνικές δυσκολίες για την υλοποίηση ενός τέτοιου έργου.
Επομένως, τι πρέπει να κάνουμε εφόσον αποκλείεται η επιθυμητή για εμάς επιλογή;
Θα πρέπει να συνεχίσουμε να κυνηγάμε μια ανέφικτη διεκδίκηση ή θα πρέπει να στραφούμε στην αναζήτηση εναλλακτικών ρεαλιστικών λύσεων, προκειμένου να μην χάσουμε κι άλλο πολύτιμο χρόνο;
Άλλωστε, όπως δείχνουν οι περιπτώσεις προηγμένων ευρωπαϊκών – και όχι μόνο – αστικών κέντρων, υπάρχουν σοβαρές εναλλακτικές επιλογές, όπως αυτή της υπέργειας γραμμής.
Ας τις εξετάσουμε, λοιπόν, κι αυτές με την απαραίτητη συνειδητοποίηση ότι, όσο αναλωνόμαστε σε ατέρμονες συζητήσεις με ζητούμενο έναν άπιαστο στόχο, τόσο καθυστερούμε. Και όσο καθυστερούμε, βγαίνουμε χαμένοι.
Μπροστά σε ένα διαφαινόμενο αδιέξοδο και με ορατό τον κίνδυνο να χαθεί ένα ζωτικής σημασίας έργο, που θα δώσει μεγάλη αναπτυξιακή ώθηση στην πόλη «απογειώνοντας» και το λιμάνι της, ας αφήσουμε στην άκρη τις κορόνες και τις επαναστατικές κραυγές.
Μολονότι αυτό δεν είναι εύκολο, εφόσον οι έωλες και φρούδες υποσχέσεις που δόθηκαν από την προηγούμενη κυβέρνηση, καλλιέργησαν πρόσφορο έδαφος για παλικαρισμούς στο όνομα ενός δήθεν φιλολαϊκού προσώπου, επιβάλλεται να κινηθούμε στην κατεύθυνση μιας ώριμης και καλόπιστης συνεννόησης.
Ασφαλώς και δεν είναι η ώρα να βρούμε ποιοι είπαν (πιθανότατα εν γνώσει τους) ψέματα σε ποιους, και γιατί. Άλλωστε, αργά ή γρήγορα, η αλήθεια θα βρει το δρόμο της.
Εκείνο που προέχει τώρα είναι (με στόχο το κοινό συμφέρον) η Δημοτική Αρχή, οι ενδιαφερόμενοι αιρετοί, φορείς και κάτοικοι, να καθίσουμε στο ίδιο τραπέζι και να αναζητήσουμε τη «χρυσή τομή» ώστε να διαμορφώσουμε μια ενιαία γραμμή, όχι για το τρένο που θα θέλαμε να έχουμε αλλά για το τρένο που μπορούμε να έχουμε. Οι καιροί ου μενετοί.
Του Αντώνη Κουνάβη, ανεξάρτητου δημοτικού συμβούλου Πατρέων
