Στην Ελληνική κοινωνία η βία και η κακοποίηση είναι καθημερινό φαινόμενο. Η οικονομική κρίση φαίνεται να καλλιεργεί το έδαφος για εντάσεις που πολλές φορές καταλήγουν στην εκδήλωση βίας διαφόρων μορφών.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Ελληνικής Αστυνομίας (ΕΛ.ΑΣ.) από το 2014 μέχρι και το 2017 αναφέρθηκαν περισσότερα από 13.700 περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας, με τις γυναίκες να αποτελούν περίπου το 70% των θυμάτων.
Το φαινόμενο της ενδοσχολικής βίας είναι έκδηλο και δημιουργεί έντονο προβληματισμό σε γονείς και καθηγητές. Τρία στα 10 παιδιά έχουν πέσει θύμα σχολικού εκφοβισμού σε Γυμνάσια και Λύκεια, με το συντριπτικό ποσοστό των εμπλεκόμενων να είναι αγόρια. Παρόλα αυτά, οι περισσότεροι μαθητές δηλώνουν ότι ενοχλούνται από τον σχολικό εκφοβισμό, δείχνουν μικρού βαθμού κατανόηση στην επιθετική συμπεριφορά, ενώ στην πλειονότητα τους διαφωνούν με την εκδήλωσή της. Οι επιπτώσεις στα θύματα του εκφοβισμού είναι σοβαρές και βασανιστικές με παρέμβαση στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού ή εφήβου και τη διαδικασία της μάθησης.
Τα κρούσματα βίας σε βάρος γιατρών, νοσηλευτών και άλλων εργαζόμενων στα νοσοκομεία, κυρίως από ασθενείς και συνοδούς ασθενών, αυξάνονται συνεχώς και αποτελούν πλέον ανησυχητικό φαινόμενο. Οι γιατροί που εργάζονται στα Τμήματα Επειγόντων Περιστατικών σε ποσοστό περίπου 25% αντιμετωπίζουν σωματική ή λεκτική βία. Οι αριθμοί αυτοί αυξάνονται κατακόρυφα στα Ψυχιατρικά Τμήματα των Νοσοκομείων. Τα περιστατικά βίας σε βάρος των εργαζομένων στα νοσοκομεία μπορεί να είναι μία λεκτική παρενόχληση (έντονη διαμαρτυρία, υψηλή ένταση φωνής, υπονοούμενα και χειριστικά σχόλια, απειλές και ύβρεις) ή και φυσική παρενόχληση.
Ως επιστέγασμα στα φαινόμενα κοινωνικής βίας, συχνά βλέπουν τα φώτα της δημοσιότητας εγκλήματα πάθους, μίσους ή παράνοιας, τα οποία πολλές φορές είναι τόσο αποτρόπαια που συγκλονίζουν όλη την κοινωνία.
Η ακτινογραφία αυτών των στυγερών εγκλημάτων συχνά κρύβει ένα κοινωνικό πέπλο σιωπής γύρω από ακραίες συμπεριφορές ανθρώπων και μία συλλογική ανεξήγητη “ανοχή” στην επιθετική συμπεριφορά.
Αναζητείται η “κραυγή στη σιωπή” για όλα αυτά που κρύβονται κάτω από το φόβο, τις ενοχές και την κοινωνική κατακραυγή.