Μάθαμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, ότι δεν ακούμε…

Παρακολουθήσαμε με φρίκη, με θυμό και αγανάκτηση τα όσα υπέστη ο νεαρός Γιακουμάκης από τους συμφοιτητές του. Και μένεις με την απορία: Αυτό το παιδί δεν είχε γονείς; Δεν είχε έναν θείο, έναν φίλο, έναν γείτονα, έναν γνωστό δικηγόρο, έναν αστυνομικό, έναν τέλος πάντων στον οποίο θα μπορούσε να μιλήσει;
Την ίδια απορία έχουμε και για την κοπέλα στην Ρόδο, αλλά και για κάθε παιδί, για κάθε έφηβο που υφίσταται εκβιασμό, εκφοβισμό, πειράγματα, ξυλοδαρμούς κ.λπ. Και βέβαια την ίδια απορία έχουμε για τον κατά συρροή δολοφόνο στην Κύπρο, τον πέραν κάθε χαρακτηρισμού δολοφόνο της βιολόγου στην Κρήτη. Την ίδια απορία έχουμε και κάθε φορά που κάποιος της διπλανής μας πόρτας γίνεται δολοφόνος, που αυτοκτονεί, που κακοποιεί την οικογένειά του. Και όμως, σε όλες τις περιπτώσεις, είναι απολύτως βέβαιο ότι κάποιος κάτι έχει δει, κάτι έχει καταλάβει, αποφεύγει όμως να το πει. Τα σημάδια υπάρχουν πάντα. Ομως το οικογενειακό, το φιλικό, το σχολικό, το κοινωνικό περιβάλλον, κρατά καλά κρυμμένα τα μυστικά των μελών του, σε μια συμφωνία παράνομης σιωπής, και ξαφνικά, όταν κάτι κακό συμβεί, ανοίγουν ένα- ένα τα στόματα.
Τότε όμως είναι αργά.. Γιατί έτσι έχουμε μάθει, έτσι έχουμε συνηθίσει, έτσι διδαχτήκαμε, έτσι εκπαιδευτήκαμε. Να θεωρούμε κακό τη συνεργασία με τις αρχές. Ρουφιάνος, χαφιές, καρφί, είναι βαριές λέξεις. Δεν συμπαθούμε την αλήθεια, δεν πιστεύουμε ότι αυτή προλαμβάνει, σώζει, λυτρώνει. Μάθαμε να κάνουμε ότι δεν βλέπουμε, ότι δεν ακούμε. Να δείχνουμε σιωπηλή ανοχή στην παρανομία. Υπάρχει όμως πάντα και μια δικαιολογία, μια εξήγηση γι’ αυτό. Ξέρεις ότι αν μιλήσεις, θα «μπλέξεις». Φοβάσαι ότι μπορεί για χρόνια να σέρνεσαι σε δικαστήρια που όλο αναβάλλονται, να μην σε προστατεύουν οι αρχές, να μην δίνουν σημασία στην καταγγελία σου οι συνήθως ανεπαρκείς αρμόδιες υπηρεσίες. Κι όμως, πρέπει να μάθουμε να μιλάμε. Να το διδάξουμε στα παιδιά μας. ΜΙΛΑ όσο είναι καιρός.

Της ΜΑΡΙΑΣ ΟΙΚΟΝΟΜΟΠΟΥΛΟΥ *

 

*H Mαρία Οικονομοπούλου είναι αρχιτέκτων.