Θερμά συγχαρητήρια στη θεατρική ομάδα του Γυμνασίου και του Λυκείου των Εκπαιδευτηρίων “Αναγέννηση”! Οι μαθητές με την καθοδήγηση της θεατρολόγου, Κωνσταντίνας Βασιλοπούλου, επέλεξαν να αναμετρηθούν με το απαιτητικό κείμενο του Ιάκωβου Καμπανέλλη «Ο Δείπνος» και τα κατάφεραν με το παραπάνω.
ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΗΣΑΝ (με αλφαβητική σειρά):
ΑΓΑΜΕΜΝΩΝ: ΜΑΡΛΑΦΕΚΑΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (Β’ ΓΥΜΝ.)
ΦΟΛΟΣ: ΜΕΝΤΗΣ ΦΟΙΒΟΣ (Γ’ ΓΥΜΝ.)
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ: ΜΟΥΖΑΚΙΤΗ ΡΑΦΑΗΛΙΑ – ΑΣΠΑ (Β’ ΓΥΜΝ)
ΑΙΓΙΣΘΟΣ: ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Γ΄ ΓΥΜΝ.)
ΗΛΕΚΤΡΑ: ΠΑΡΑΣΚΕΥΟΠΟΥΛΟΥ ΑΣΗΜΙΝΑ (Β΄ΓΥΜΝ.)
ΚΛΥΤΑΙΜΝΗΣΤΡΑ: ΣΚΟΥΤΑ ΝΙΚΟΛΕΤΤΑ (Β΄ΛΥΚ.)
ΙΦΙΓΕΝΕΙΑ: ΣΤΑΘΟΠΟΥΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ (Β΄ΛΥΚ.)
ΟΡΕΣΤΗΣ: ΦΙΛΙΠΠΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (Β’ ΓΥΜΝ.)
Λίγα λόγια για το έργο:
… η σχέση του θεατρικού συγγραφέα με τα μυθικά πρόσωπα είναι πολύ σημαντική, καθώς «η χρήση καταστάσεων και χαρακτήρων παρμένων από τους τραγικούς μύθους μπορεί να κάμει αμέσως οικεία και σαφή στον θεατή τα τωρινά που επιχειρείς να πεις» (Καμπανέλλης, 1993). Ουσιαστικά, πρόκειται για μια σύγχρονη δραματική επανεπεξεργασία του μύθου των Ατρειδών και των Λαβδακιδών, καθώς πρόθεση του συγγραφέα είναι να παρέμβει στις γνωστές από τους τραγικούς μύθους υποθέσεις και να προτείνει τις δικές του εκδοχές. 
Ειδικότερα, στο έργο πρωταγωνιστούν οι πρόωρα γερασμένοι επιζώντες, ο Ορέστης, η Ηλέκτρα, η Ιφιγένεια, που μόλις γύρισε από τη χώρα των Ταύρων, καθώς και ο αγρότης Φόλος, ο σύζυγος της Ηλέκτρας· αυτοί κάνουν ένα τελετουργικό δείπνο εις μνήμην όλων των νεκρών τους: της Κλυταιμνήστρας, του Αγαμέμνονα, του Αίγισθου, αλλά και της Κασσάνδρας.
Το δείπνο διεξάγεται στο αγροτικό σπίτι του Φόλου και της Ηλέκτρας. Οι νεκροί της οικογένειας, οι οποίοι αποτελούν και τα τιμώμενα πρόσωπα, είναι κι αυτοί παρόντες, παρακολουθούν και σχολιάζουν, αλλά οι ζωντανοί δεν τους βλέπουν, δεν τους ακούνε. 
Το αποτέλεσμα της παράδοξης αυτής συνεύρεσης είναι η συμφιλίωση και ο κατευνασμός των παθών της οικογένειας των Ατρειδών (Παπανδρέου, 1997). Αυτή η ταυτόχρονη παρουσία ζωντανών και πεθαμένων και η έλλειψη της μεταξύ τους επικοινωνίας δίνει την ευκαιρία στον Ιάκωβο Καμπανέλλη να φέρει στην επιφάνεια ενδιαφέρουσες πτυχές των ηρώων του Αισχύλου, του Σοφοκλή και του Ευριπίδη, μετά τα φονικά, όταν τα θύματα έχουν πια την εμπειρία της αιωνιότητας και οι ζωντανοί θύτες την αφόρητη ενοχή για την απουσία των θυμάτων (Γεωργουσόπουλος, 1993).
