Τα σπάνια έργα τα οποία είχαν γίνει δωρεά στο ΣΕΦ το 1985 για να κοσμούν την είσοδο των επισήμων, αντί να φυλάσσονται, βρίσκονται πεταμένα σε κάδο, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που έφθασαν στο protothema.gr.
Τα έργα μεγάλης αξίας και σπουδαίας πολιτιστικής κληρονομιάς του Δημοσίου κινδυνεύουν να γίνουν σίδερα ή – ποιος ξέρει – να κοσμήσουν τα σπίτια κάποιων.
Τα «ανθρωπάκια» του Γιάννη Γαΐτη υπήρξαν αγγελιοφόροι των ιδεολογικών και καλλιτεχνικών στοχασμών του καλλιτέχνη που ανήκε στη γενιά εκείνη που ξεπήδησε από την αντίσταση. «Φροντίστε να σωθείτε, να σωθούμε. Οι άνθρωποι, πλέον, έχουν γίνει ένας αριθμός», τόνιζε στις σπάνιες συνεντεύξεις του. Τα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη, που τον συνέκριναν με τον Πικάσο και τον Βαν Γκόγκ, μοιάζουν τώρα περιττά και άχρηστα, μιας και η πολιτική αυτής της Αριστεράς που ήταν στο τιμόνι της εξουσίας δεν ταυτίζεται πλέον με τους συμβολισμούς ενός οραματιστή, που σεμνά και ασυμβίβαστα πρωταγωνίστησε στην καλλιτεχνική σκηνή της χώρας μας.
Ο Γιάννης Γαΐτης έλεγε ότι «ο κόσμος δεν θέλει να βλέπει τον εαυτό του ανθρωπάκι, αλλά είναι». Με 80 προσωπικές εκθέσεις σε όλο τον κόσμο και 4.500 έργα, από τα οποία, όπως έλεγε, αναγκάστηκε να πουλήσει τα 4.000 για να μπορέσει να ζήσει και να εξελίξει την τέχνη του.
Σπούδασε αρχικά στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών και έπειτα στο Παρίσι. Ανάμεσα στους δασκάλους του ήταν και ο Κωνσταντίνος Παρθένης. Το 1949 συμμετείχε μαζί με άλλους καλλιτέχνες όπως ο Αλέκος Κοντόπουλος στην ίδρυση της καλλιτεχνικής ομάδας των λεγόμενων «Ακραίων», της οποίας τα μέλη ξεχώρισαν για την ενασχόλησή τους με μορφές αφηρημένης τέχνης. Το 1954 μετέβη στο Παρίσι με σκοπό να ολοκληρώσει τις σπουδές του φοιτώντας στη Σχολή Καλών Τεχνών και στην Ακαδημία Grande Chaumiere. Παράλληλα οργάνωσε εκθέσεις στην Αθήνα και στη γαλλική πρωτεύουσα, όπου εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του, Γαβριέλα Σίμοση, και έλαβε μέρος σε αρκετές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Το 1967 παρουσίασε για πρώτη φορά τα «Ανθρωπάκια», το χαρακτηριστικό γνώρισμα του έργου του, με το οποίο απασχολήθηκε και τις επόμενες δεκαετίες, κάνοντάς το ένα είδος και μέσο ειρωνείας και κοινωνικής κριτικής. Σταδιακά, από το 1975 οι σχηματοποιημένες μορφές πολλαπλασιάστηκαν και ενοποιήθηκαν με αποτέλεσμα τη δημιουργία ανθρώπινων τοπίων. Απεβίωσε τον Ιούλιο του 1984, λίγες ημέρες μετά τα εγκαίνια της αναδρομικής έκθεσης του έργου του στην Εθνική Πινακοθήκη Αθηνών.
