Οι νεκροί της Μαρφίν (ξε)βολεύουν

Πέρασαν εννέα χρόνια από τον θάνατο των εργαζομένων της Μαρφίν κι όμως η υπόθεση διαρκώς μπαίνει στην επικαιρότητα. Πρόσφατα δε με τις δηλώσεις του κυρίου Κυρίτση, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, του οποίου η μνήμη ήταν τόσο περιορισμένη που δε θυμόταν κανέναν θάνατο από μολότοφ.

Όπως είναι φυσικό μια τέτοια απαξιωτική δήλωση επέφερε μία σειρά αντιδράσεων—ευτυχώς—από όλους τους χώρους. Η πιο αποστομωτκή απάντηση όμως του δόθηκε από υπάλληλο της Μαρφίν, η οποία επέζησε μετά την πυρπόληση της τράπεζας από ομάδα κουκουλοφόρων που ακόμη παραμένουν ατιμώρητοι. Παραθέτω αποσπασματικά μερικά από τα λόγια της ίδια «θίγομαι και προσβάλλομαι από αυτά που άκουσα», «τους ικετεύαμε, μη ρίχνετε τις μολότοφ μέσα στο κτήριο», «όλα ξαχάστηκαν, ξεχαστήκαμε από όλους».

Αν βάλουμε σε λειτουργία λίγη από την ενσυναίσθησή μας θα δούμε στην κάθε λέξη του κυρίου Κυρίτση μία αναλγησία, μία κουλ τάση υποστήριξης της βίας ακόμη και σε περίπτωση νεκρών, μία επιλεκτική μνήμη που έχει την ικανότητα να σβήνει τρεις θανάτους. Όχι απλώς πέθαναν από μολότοφ, αλλά εκλιπαρούσαν τους εκτελεστές για ευσπλαχνία. Ίσως ο κύριος Κυρίτσης δε θυμάται τα εκτενή ρεπορτάζ του 2010, τις άπειρες μαρτυρίες και τον καταγγελτικό λόγο συγγενών θυμάτων και εργαζομένων της τράπεζας που ζητούσε δικαιοσύνη. Δε θέλω να πιστέψω ότι ο κύριος Κυρίτσης εκφράζει την Αριστερά. Θέλω να κρατήσω ως ανάμνηση τις καταδίκες από όλο σχεδόν τον χώρο και να θεωρήσω τη στάση του βουλευτή ως στάση μιας μικρής μερίδας ανεγκέφαλων κι ανάλγητων ανθρώπων τους οποίους η κοινωνία είτε θα αλλάξει είτε θα τους απομονώσει.

Ο κύριος Κυρίτσης «μάζεψε» τις δηλώσεις του μετά την κατακραυγή, αλλά ο απόηχος της κουλ στάσης, γεμάτη με την έπαρση του άνετου υποστηρικτή «επαναστάσεων» ακόμη προβληματίζει για το τι είναι τελικά οι θάνατοι εργαζομένων. Οι νεκροί της Μαρφίν πέθαναν τρεις φορές. Μία βιολογικά και δύο συμβολικά. Ο θάνατός τους χρησιμοποιήθηκε από όσους θέλησαν να αντιπολιτευτούν την Αριστερά όχι με επιχειρήματα, αλλά με καπήλευση νερκών ανθρώπων που απέκτησαν σημασία επειδή είναι νεκροί. Αγνοήθηκε όμως και από τους υπέρμαχους των εργασιακών δικαιωμάτων στη συστηματική τους προσπάθεια να καλύψουν δολοφόνους, γιατί έτσι θα γίνουν πιο αρεστοί στο κοινό που απευθύνονται.

Οι νεκροί της Μαρφίν πέθαναν από τον φανατισμό και το ανεξέλεγκτο μίσος όσων θέλησαν να «διαμαρτυρηθούν» για τις πολιτικές της τότε Κυβέρνησης και στον θάνατό τους συγκατένευσε και η εγκληματική αμέλεια της εργοδοσίας. Ας σταματήσουμε τουλάχιστον τη χρήση τους. Ας σιωπήσουμε με αυτοκριτική μπροστά στο συμβάν κι ας συνειδητοποιήσει κάθε πολιτικός χώρος ότι δεν μπορεί ούτε να καπηλεύεται, αλλά και ούτε να αγνοεί θανάτους εργαζομένων.

Υγ: Κύριε Κυρίτση οι άνθρωποι της Μαρφίν διεκδικούν τις αποζημιώσεις τους αυτή την περίοδο. Τη δική σας δήλωση αρνούνται να την εκταμιεύσουν.

 

Του Γιώργου Καριώτη

Υποψήφιου Περιφερειακού Συμβούλου (Συνδυασμό Ν.Φαρμάκη)