Για άλλη μια φορά το πολιτικό μας σύστημα αναθεωρεί το Σύνταγμα, όχι μέσω ουσιώδους συζήτησης αλλά μέσω επικοινωνιακών κραυγών. Στην ίδια λογική που κινήθηκε και η συζήτηση για τη Συμφωνία των Πρεσπών, στην ίδια λογική που κινείται το ελληνικό Κοινοβούλιο τα τελευταία χρόνια.
Φυσικά και τα ΜΜΕ δεν θα μπορούσαν να κινούνται διαφορετικά. Άλλωστε, τον ρυθμό τον δίνει το πολιτικό σύστημα, το μιντιακό απλά τον προβάλλει.
Με αυτά ως δεδομένα, δεν είναι παράλογο που ο μέσος πολίτης δεν ενημερώνεται για τον κίνδυνο συνδιαχείρισης στο Αιγαίο, που προκύπτει μετά από τις πρόσφατες εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά.
Βλέπετε, οι υπουργοί Άμυνας Ελλάδας και Τουρκίας κατά την, προ λίγων ημερών, συνάντησή τους συμφώνησαν στην ανάγκη δημιουργίας Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, μέσω τεχνικών επιτροπών εργασίας, που θα συσταθούν ύστερα και από τη συμφωνία Τσίπρα-Ερντογάν στην Άγκυρα. Το είχε δηλώσει άλλωστε και ο κ. Αποστολάκης: «Πρέπει να ξανανοίξει ο δίαυλος επικοινωνίας με την Τουρκία για να μειωθεί η ένταση στο Αιγαίο και για να μην υπάρξει κάποιο ατύχημα με άγνωστες συνέπειες». Όχι να πάψουν οι Τούρκοι να παραβιάζουν το ελληνικό Αιγαίο, απλά να μιλάμε μαζί τους.
Αυτήν τη στιγμή, η Τουρκία, με την απόλυτη στήριξη του ΝΑΤΟ, τείνει να μετατρέψει το Αν. Αιγαίο σε τουρκική ιδιοκτησία. Ο «δίαυλος επικοινωνίας» που ευαγγελίζεται ο ΥΕΘΑ αποτελεί σαφή παραχώρηση και αφορά αποκλειστικά την Πολεμική Αεροπορία, (αποφυγή ατυχήματος μεταξύ ελληνικών και τουρκικών αεροσκαφών λόγω αναχαιτίσεων) και ενδεχομένως το Πολεμικό Ναυτικό και το ΥΕΝ (αποφυγή ατυχήματος μεταξύ πλοίων).
Η Ελλάδα δυστυχώς πληρώνει τις παρελθοντικές της αμαρτίες. Το 1992, στην τότε Σύνοδο υπουργών Άμυνας του ΝΑΤΟ, δεχτήκαμε να γίνουν πρώτα τα αεροπορικά στρατηγεία Ελλάδας και Τουρκίας και μετά να καθοριστεί η περιοχή ευθύνης του κάθε Στρατηγείου, η οποία μέχρι το 1992 ήταν το FIR Αθηνών για την Ελλάδα (περιοχή earlywarning 41) και το FIR Κωνσταντινούπολης για την Τουρκία. Η περιοχή ευθύνης, μετά την αποδοχή ίδρυσης του Στρατηγείου Λάρισας, καταργήθηκε, στο πλαίσιο της Νέας Δομής του ΝΑΤΟ.
Από τότε όμως μέχρι και σήμερα δεν έχει καθοριστεί και συμφωνηθεί συγκεκριμένη περιοχή για το κάθε αεροπορικό στρατηγείο Ελλάδας και Τουρκίας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι το Αιγαίο «ξέφραγο αμπέλι» στα μάτια του ΝΑΤΟ.
Η Τουρκία, ούσα κακός γείτονας, δεν συμφωνεί με το να εφαρμοστεί το δίκαιο και σωστό, το ΝΑΤΟ αδιαφορεί, με συνέπεια αυτήν τη στιγμή και λόγω της ελληνικής αδυναμίας να έχουμε κίνδυνο συνδιαχείρισης του Αιγαίου.
Κι ενώ θα μπορούσαμε ίσως να εκμεταλλευτούμε την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, ώστε οι ΗΠΑ να «τραβήξουν το αυτί» του Ερντογάν, εμείς για άλλη μια φορά απλά υποχωρήσαμε…
Η ερώτηση που τίθεται είναι η εξής. Έως πότε θα υποχωρούμε;
του Κυριάκου Βελόπουλου
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Παρασκήνιο
