(ΦΩΤΟ)-ΠΑΤΡΑ: Με τη ζωγραφιά της κόρης, το τελευταίο αντίο στην Μαρία Τρεκενέκη – Βουβός θρήνος στην κηδεία της – Οι συνάδελφοί της την αποχαιρέτησαν

Οικογένεια, συγγενείς, φίλοι και συνάδελφοί της από την εφημερίδα “Πελοπόννησος”  είπαν σήμερα το τελευταίο αντίο στη 42χρονη Μαρία Τρεκενέκη, η κηδεία της οποίας έγινε το μεσημέρι από τον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Πατρών και η ταφή της στο κοιμητήριο Μιντιλογλίου.

Εργαζόταν επί σειρά ετών στο ατελιέ,  κάνοντας επεξεργασία φωτογραφιών και κειμένων και τα τελευταία χρόνια έδινε μάχη με ασθένεια χωρίς τελικά να βγει νικήτρια.  Δούλευε μέχρι και πριν από 3 ημέρες, όπως εδώ και  20 χρόνια,  με ευγένεια και καλοσύνη.

Ήταν παντρεμένη με τον Δημήτρη Αθανασόπουλο, με τον οποίο είχε αποκτήσει μια κόρη, την Ειρήνη.

Η πληροφορία, το απόγευμα της Πέμπτης, ότι η Μαρία μας δεν ήταν καλά έπεσε σαν κεραυνός στο κτίριο της οδού Μαιζώνος. Παρά τα άσχημα νέα διστάσαμε ακόμα και να το συζητήσουμε μεταξύ μας, ελπίζοντας σε ευχάριστα μηνύματα.
Μάταια. Το χθεσινό πρωινό επιφύλασσε για την οικογένεια της «ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ» φρικτή είδηση. Η συνάδελφός Μαρία Τρεκενέκη δεν είναι πια μαζί μας. Κι όμως το Σάββατο ήταν ανάμεσά μας και η κατάστασή της δεν άφηνε κανένα περιθώριο υποψίας ότι κάτι δεν πάει καλά.
Η Μαρία πέρασε το κατώφλι της «Π» λίγο πριν κλείσει τη δεύτερη δεκαετία της ζωής της. Κοπέλα ιδιαίτερα ζωντανή, λιγομίλητη, ευγενική αλλά ευχάριστη και συνεργάσιμη. Για δύο και πλέον δεκαετίες πρόσφερε υπηρεσίες της με απόλυτη συνέπεια και σοβαρότητα.

Τα τελευταία χρόνια αναμετρήθηκε με αξιοπρέπεια και γενναιότητα με την ασθένειά της. Κάθε φορά που πήγαινε για τις εξετάσεις της μοιραζόταν μαζί μας την αγωνία της για το αποτέλεσμα. Κι όταν επέστρεφε μοιραζόταν πάλι μαζί μας τα καλά της νέα. Πρώτα η ίδια και ακολούθως όλοι εμείς πιστεύαμε ότι είχε ξεπεράσει τα δύσκολα και ήταν ανάμεσα στους νικητές της ζωής. Συνέχιζε την εργασία της αισιόδοξη και δυνατή. Πολλές φορές έδινε κουράγιο στους άλλους.
Είχε δημιουργήσει μία όμορφη οικογένεια με τον επίσης αγαπητό σε εμάς Δημήτριο Αθανασόπουλο. Η Μαρία εργαζόταν και ζούσε με τη λαχτάρα της επιστροφής στο σπίτι της ώστε να βρεθεί κοντά στους αγαπημένους της και κυρίως στη μικρή της κόρη, την Ειρήνη. Αυτή ήταν που της έδινε δύναμη και κουράγιο. Συχνά την έφερνε μαζί της, λες και ήθελε να μην χάσει ούτε λεπτό να της εκφράσει τη στοργή της. Την κοίταζε με καμάρι και το βλέμμα της έλαμπε και γέμιζε με πάθος για τη ζωή.
Ο ύπουλος εχθρός όμως ξύπνησε. Η Μαρία μας έφυγε για τη θεραπεία της από την οποία όμως δεν γύρισε ποτέ. Σήμερα καλούμαστε να την αποχαιρετήσουμε για πάντα.

Η ΕΞΟΔΙΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ
Η εξόδιος ακολουθία θα τελεστεί σήμερα και ώρα 1μ.μ. από τον Ιερό Ναό Αγίας Βαρβάρας Πατρών και η ταφή της θα γίνει στο κοιμητήριο Μιντιλογλίου.
Η Οικογένεια της «Π», αντί στεφάνου, θα καταθέσει χρηματικό ποσό στο Χαμόγελο του Παιδιού, όπως επιθυμεί η οικογένειά της.
Ο εκδότης Θεόδωρος Λουλούδης και το σύνολο των εργαζομένων απευθύνει στον σύζυγό της και σε όλα τα μέλη της οικογένειάς της θερμά συλλυπητήρια.


ΠΟΛΥ ΚΟΥΡΑΓΙΟ, ΛΙΓΗ ΤΥΧΗ
«Οι φωτογραφίες που ζητήσατε είναι στο temp. σας». Αυτές ήταν οι οκτώ λέξεις που συνόψιζαν τη συνεργασία που είχαμε με τη Μαρία. Τόσα χρόνια, οκτώ λέξεις τη φορά, και μαζί η προσφώνηση στον αθεράπευτο πληθυντικό. Τη γνωρίσαμε νέα, την αποχαιρετάμε νέα. Ηταν στην κατηγορία των εργαζομένων με την παραδοσιακή, σεβαστική αντίληψη. Τυπική στο ωράριο, σχολαστική στο καθήκον. Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Με την άκρη του ματιού της ψάρευε για το αστείο, την παρατήρηση που θα έκανε την τομή στην καθημερινότητα και τη ρουτίνα, θα έδινε λαβή για μια συζήτηση στο πόδι- ενώ εκείνη αυστηρά θα συνέχιζε το σκανάρισμα εικόνων και κειμένων- την οποία θα έκλεινε με ένα υπαινικτικό χαμόγελο για όσα μεταξύ συναδέλφων υπονοούνται ή με εκείνο το κελλαριστό γέλιο, το οποίο τώρα θα μείνει σαν απόηχος, όπως οι φωνές των συναδέλφων που δεν είναι πια σ’ αυτό το κτίριο, αλλά θα βρίσκονται αιώνια μέτοχοι σ’ αυτή την ιστορία. Κουράγιο στους δικούς της. Εκείνη είχε πολύ. Αλλά η ζωή θέλει και τύχη. Κρατάμε σαν χρυσάφι ήθους, τον όμορφο τρόπο με τον οποίο την προστάτευαν οι συνάδελφοί της στο ατελιέ, να μην κουράζεται, να φεύγει έγκαιρα, να πάει για την εξέταση. Μέρες τώρα, δεν μιλιέται κανείς τους. Θα πάρει καιρό αυτό.

ΑΠΕΒΙΩΣΕ 8 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 2019
Κ. ΜΑΓΝΗΣ

ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΕΤΑΓΜΑ
Πώς αλήθεια να αποχαιρετήσεις έναν άνθρωπο που πιστεύεις ότι θα τον δεις ώρα 3 το μεσημέρι να ανεβαίνει την εσωτερική σκάλα της εφημερίδας, να σου χαμογελάει πλατιά και να σπεύδει να αναλάβει τα καθήκοντά του;
Το περασμένο Σάββατο η Μαρία ήταν εδώ, ανάμεσά μας. Τίποτε δεν μαρτυρούσε ότι αυτή θα ήταν η τελευταία μας συνεργασία. Πήγαινε και έφερνε τις σελίδες με την ίδια ζωντάνια που διέθετε πριν ακόμα ο εχθρός απλώσει το χέρι πάνω της. Ποτέ δεν έχασε τη δύναμή της και την αισιοδοξία της. Ολιγόλογη, αλλά με πλούσιο χαμόγελο και φωτεινό βλέμμα.
Αλλωστε ήταν συνεχώς προσηλωμένη στην εργασία της. Ηθελε να τελειώσει εγκαίρως και εγκαίρως να ανοίξει τα φτερά της να βρεθεί κοντά στους αγαπημένους της.
Αυτή την αδημονία έκρυβε το ερώτημά της το βράδυ του περασμένου Σαββάτου. «Τελειώσαμε; Υπάρχει άλλη φωτογραφία για φτιάξιμο;». Κι όταν έλαβε αρνητική απάντηση έτρεξε να προλάβει να απολαύσει τη ζεστή αγκαλιά των αγαπημένων της.
Μας γλυκοκαληνύχτισε και πέταξε. Μόνον που αυτό το πέταγμα ήταν και το τελευταίο της.
Το βλέμμα μας θα την αναζητήσει και σήμερα εκεί, στη γνωστή θέση. Δίπλα στην αγαπημένη της Αγγελική, τον Κώστα, τον Μίλτο, τον Θανάση, την Κρίστυ, τον Σταύρο, την ομάδα του ατελιέ. Η θέση της θα είναι κενή αλλά το θετικό της αποτύπωμα θα υπάρχει πάντα ανάμεσά μας.

ΜΑΡΙΝΑ ΡΙΖΟΓΙΑΝΝΗ

ΧΑΜΟΓΕΛΟΥΣΕ ΣΤΑ ΔΥΣΚΟΛΑ
Η εργασία στον Τύπο απαιτεί πολύωρη παρουσία στον χώρο δουλειάς. Ερχονται στιγμές που θέλεις να τραβήξεις τα δάχτυλα από το πληκτρολόγιο του υπολογιστή και να ανταλλάξεις μια κουβέντα με τους συναδέλφους σου, να αστειευτείς. Ετσι, για να σπάσει η ρουτίνα μέχρι να καθίσεις ξανά στην καρέκλα και να συνεχίσεις την έκδοση της εφημερίδας του επόμενου 24ωρου.
Τα μέτρα ή ο τοίχος που μας χωρίζουν είναι ελάχιστα. Το δέσιμο έρχεται με τα χρόνια, κάποιες φορές ασυναίσθητα και άλλες συνειδητά.
Με τη Μαρία ζήσαμε αρκετά χρόνια κάτω από την ίδια επαγγελματική στέγη. Υπήρχαν μεσημέρια που μοιραζόμασταν την αγωνία μας για το επαγγελματικό μέλλον.
Με την πάροδο των ετών, το «γυρίσαμε» στα υπαρξιακά. Μιλούσαμε για την αξία της ανθρώπινης ζωής και της υγείας. Την έβλεπα να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες με αισιοδοξία και θαύμαζα τη γενναία στάση της. Η αγωνία της ήταν πλέον για την οικογένειά της. Μιλούσε ζεστά για την κόρη της και τον σύζυγό της. Μου έδινε να καταλάβω ότι κάθε στιγμή μαζί τους είχε για εκείνη τη μεγαλύτερη αξία σε αυτή τη ζωή. Η Μαρία κοίταζε τη ζωή κατάματα με θάρρος και της χαμογελούσε σαν παιδί. Αγνά, γνήσια, αυθεντικά. Θα μας λείψει…
ΜΙΧΑΛΗΣ ΒΑΣΙΛΑΚΗΣ

pelop.gr